Τα κείμενα μεταφράστηκαν από τα αγγλικά, όπως βρέθηκαν στο ainfos.ca

 ενάντια σε κάθε εξουσία


Ισραήλ - Παλαιστίνη


Αποσπάσματα από φυλλάδιο της οργάνωσης Yesh Gvul (Υπάρχει ένα όριο).
Η ισραηλινή αυτή οργάνωση, καλεί τους (τις) στρατευμένους (στρατευμένες) να αρνηθούν να υπηρετήσουν στα κατεχόμενα από το Ισραήλ εδάφη, χωρίς ωστόσο να αρνούνται συνολικά τον στρατό.

Υπάρχουν διαταγές, εντολές και οδηγίες που είναι "νόμιμες" αν και δεν είναι σωστές και δίκαιες. Αρκετά συχνά ο νομοθέτης - δρώντας για διάφορους ιδεολογικούς ή πραγματικούς λόγους - παρέχει κάλυψη για πράξεις οι οποίες είναι χυδαία ανήθικες. Αυτές οι πράξεις γίνονται "νόμιμες" αλλά η ανηθικότητά τους είναι καταφανέστατη, ακόμα και όταν καλύπτονται από ένα μανδύα νομιμότητας. Τέτοιες πράξεις μπορούν να οριστούν ως "νόμιμες αλλά σιχαμερές (repugnant)".

Στρατιώτη! Ακόμη και αν καλύπτεσαι νομικά, η καταστροφή των σπιτιών, οι επιθέσεις στους ντόπιους, οι δολοφονίες παιδιών, ανηλίκων και ηλικιωμένων, θα σε στοιχειώνουν για πολλά από τα επόμενα χρόνια. Υπάρχουν πράξεις που είναι "νόμιμες", που οι αξιοπρεπείς άνθρωποι δεν εμπιστεύονται. Υπάρχουν πράξεις στις οποίες οι αξιοπρεπείς άνθρωποι δεν παίρνουν μέρος.

Μην περιμένετε άλλοι να σας δώσουν μια "συνταγή με σίγουρο αποτέλεσμα". Πάρε την δική σου απόφαση, χρησιμοποιώντας τη δική σου καλή αίσθηση, τη νοημοσύνη και την συνείδησή σου.

Δεν θα πάρουμε εμείς την απόφαση για σένα. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να σου πούμε ότι έχουν υπάρξει πολλοί στρατιώτες - πάρα πολλοί, του τακτικού στρατού και έφεδροι - που είχαν τα κότσια να πουν: "Όχι!"

Πριν πάτε στον επόμενο πόλεμο σκεφτείτε για τον προηγούμενο πόλεμο, ή επιτρέψτε μου να σας πω, πως ο παππούς μας στην πλευρά Mom έβγαλε όλα του τα δόντια απλά γιατί έτσι δεν θα είχε να πάει στον πόλεμό τους.

 

"Η πιο προβληματική πλευρά της "ειρηνευτικής" διαδικασίας των τελευταίων έξι χρόνων υπήρξε η συνεχιζόμενη εφαρμογή από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής όλων εκείνων των μεθόδων καταστολής και τρομοκράτησης του παλαιστινιακού πληθυσμού που έγιναν διεθνώς γνωστές στα χρόνια της πρώτης Ιντιφάντα. Η επιστράτευση των ίδιων μεθόδων από τις παλαιστινιακές υπηρεσίες ασφαλείας έρχεται απλώς να επισφραγίσει αυτή τη συνέχεια, επαυξάνοντας την τραγικότητα της ήττας.

 

 

"Ενώ βρισκόμουνα στη φυλακή επειδή εκτέλεσα τις οδηγίες του Αραφάτ, εκείνος γύρναγε τον κόσμο σφίγγοντας ματοβαμένα χέρια και χαμογελώντας στις κάμερες. Τώρα, περιμένω να συλληφθώ από τον Αραφάτ, επειδή εξακολουθώ να πιστεύω όσα εκείνος με δίδαξε."

Ένας κάτοικος της Βηθλεέμ, φυλακισμένος στο Ισραήλ το 1988 - 1996

 

Δήλωση εγκατάλειψης της θητείας του ισραηλινού Eyal Rozenberg μετά την έναρξη της δεύτερης παλαιστινιακής Ιντιφάντα

11/10/2000
Από:
Δεκανέας Eyal Rozenberg, αριθμός στρατιωτικής ταυτότητας 6963386
Στον:
Συνταγματάρχη Shaul Shahar, Μονάδα [*] Αξιωματικός Διοίκησης
Αντίγραφα:
Γραμματεία Μονάδας [*]
Αρχηγείο Στρατιωτικής Βάσης μονάδας [*]

Ανακοίνωση αναχώρησης από την υπηρεσία

Συνταγματάρχη Shahar,

Στις 6 Δεκέμβρη του 1998, επιστρατεύτηκα από τον Ισραηλινό στρατό, για μια περίοδο 36 μηνών, σύμφωνα με τον "Νόμο Υπηρεσιών Ασφάλειας".

Δεν καλωσόρισα την στρατολόγησή μου. Μολονότι η φιλοσοφική - ηθική μου αντίσταση στις αξίες των "Ισραηλινών Δυνάμεων Άμυνας" (IDF) και τη δράση τους δεν ήταν τόσο βαθιά και αποφασιστική όπως αυτό που τώρα τρέφω - ενστικτωδώς δυσανασχετούσα έχοντας να θυσιάσω 3 χρόνια από τη ζωή μου λόγω μιας "διαταγής από τα πάνω".

Ανεξάρτητα αυτής της αλήθειας, δεν σκέφτηκα τότε, ούτε για μια στιγμή, την επιλογή της άρνησης στρατολόγησης: όλοι μου οι φίλοι στρατολογήθηκαν, όλα τα μέλη της οικογένειάς μου που γεννήθηκαν στο Ισραήλ στρατολογήθηκαν όταν ήταν στην ηλικία μου, όλοι μου οι συμμαθητές στρατολογήθηκαν, οι γονείς μου καλλιέργησαν σε μένα την πίστη ότι η στρατολόγηση είναι μια πράξη που είναι θετική πράξη, που γίνεται αποδεκτή χωρίς συζήτηση, όπως το λαμπρό Ισραηλινό εκπαιδευτικό σύστημα (ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα από τη μεριά του, πρέπει να σημειώσω, λαμβάνοντας υπόψη την έντονη εχθρότητα προς τον εαυτό του που ενέπνευσε ταυτόχρονα στους συμμετέχοντές του) - έβλεπα τη δουλειά για τις Ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις σαν μια "υπηρεσία" που όφειλα στον κοινωνικό μου περίγυρο. Εκτός από αυτό, μπήκα σε πειρασμό από διάφορες πορείες της υπηρεσίας που προτάθηκαν σε μένα, ως επαγγελματικά σκαλοπάτια: "Talpiot", "Ευφυή Σώματα Talpiot" και, τελικά, η μονάδα όπου είμαι εδώ μέρος της.

Όπως έκανα στην ερώτησή μου στην Μονάδα Ασφάλειας Τομέων στο Qirya στο Tel-Aviv πριν λίγο καιρό, θα παραλληλίσω την προσωπική μου κατάσταση στα τέλη του 1998 με αυτή ενός παιδιού πιεσμένου πέρα από τα κατώτερα όρια ενός slide: αν δεν κρατάς επάνω στενά στο κιγκλίδωμα, θα καταλήξεις στον πάτο του αμμοδοχείου.

Και στον πάτο έφτασα. Η περίοδος βασικής εκπαίδευσης ("Tirohut") με υπέβαλε σε καλά σχεδιασμένη μπιχεβιοριστική εκμετάλλευση - δια μέσω dolorosa η πορεία μέσω της οποίας για μήνες σαν ένα "ζόμπι" γυμνώνεσαι χωρίς ούτε θέλω, ούτε δυνατότητα να αντισταθείς σε μια διαταγή - της οποίας γίνεσαι μέρος της όπως μπορείς. Η "Tironut" στις Ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις, ακόμη και του "02 Τυφεκιοφόρου" τύπου, είναι ένα ψυχικό τραύμα που είναι οδυνηρά δύσκολο να σβήσει από τη ψυχή κάποιου (αν αυτό είναι τελικά δυνατό).

Ο χρόνος σύρθηκε, αγωνιωδώς αργά, η βασική εκπαίδευση τελείωσε, και τώρα βρέθηκα σε μια μονάδα στην οποία οι συνθήκες των υπηρεσιών είναι ασυνήθιστα άνετες σε αντίθεση με τις περισσότερες στρατιωτικές μονάδες - δουλεύω σε μια ένωση πολιτών, χωρίς στολή, με στρατιώτες που κατέχουν ένα υψηλό επίπεδο τεχνογνωσίας - εν συντομία, μία "cr?me" μονάδα. Cr?me γίνεται για να μαλακώσουν την πίκρα που άφησε σε μένα η περίοδος της βασικής εκπαίδευσης. Αν και δεν είναι όλα ήρεμη ναυσιπλοΐα, υιοθέτησα μια στάση η βασική αρχή της οποίας ήταν να "κάνεις τον χρόνο να περάσει" - ξυπνάω το πρωί, πάω στη δουλειά, δουλεύω και ξανά πίσω στο διαμέρισμά μου στο τέλος της ημέρας. Και πόσο άσχημα μπορεί να είναι μια κατάσταση στην οποία ένας κάθεται μπροστά από ισχυρά computer, με πρόσβαση στο Internet, αναπτύσσοντας λογισμικό σε ένα προηγμένο και αισθητικό περιβάλλον προγραμματισμού; Αλλά το γνωστικό χτύπημα της "Tironut" ήταν για μένα αυτό που έθεσε σε κίνηση μια διαδικασία γνώσης του εαυτού μου και των τριγύρω μου: μια εξερεύνηση της φύσης των Ισραηλινών "Αμυντικών" δυνάμεων, και του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος το οποίο μας πετά σε αυτές. Και καθώς ο χρόνος πέρασε, καθώς ένωνα μαζί, στη ματιά του μυαλού μου, λεπτομέρεια σε λεπτομέρεια, κοινωνικά και ιστορικά, βρήκα τον εαυτό μου να αμφιβάλει για κάποιες από τις πιο βασικές μου υποθέσεις: τη χρησιμότητα του Ισραηλινού Στρατού, την αξία της στρατιωτικής θητείας μου, την αλήθεια στις αξίες της περηφάνιας του Ισραηλινού Στρατού - μία εκ των οποίων είναι ο τίτλος των "Αμυντικών Δυνάμεων", και το θετικό αποτέλεσμα των παλιότερων δράσεών του, για μένα προσωπικά και για όσους είναι τριγύρω μου.

Ένας στρατός που έχει σφαγιάσει χιλιάδες (ή δεκάδες χιλιάδων) Παλαιστίνιους κατά τη διάρκεια του 1948 και απώθησε ή καταδίωξε εκατοντάδες χιλιάδες - εξυπηρετώντας έτσι για μας τους Ισραηλίτες, ένα κράτος ξένο με ντόπια κρανία.

Ένας στρατός που βοήθησε στην διοργάνωση της προσχεδιασμένης να αποτύχει τρομοκρατικής βομβιστικής επίθεσης κατά τη διάρκεια της πτώσης του Πρωθυπουργού Moshe Sharet, για να εμποδίσει τις αρχικές πρωτοβουλίες για τον Ισραηλινο-Αιγυπτιακό διάλογο.

Ένας στρατός που πολέμησε για τη διατήρηση του αποικιακού Αγγλικού και Γαλλικού ελέγχου στη Διώρυγα του Σουέζ στον "Σιναϊκό Πόλεμο" το 1956.

Έναν στρατό που επιτέθηκε, βομβάρδισε και σφάγιασε αμφότερους στρατιώτες και πολίτες στην Ιορδανία, την Αίγυπτο και τη Συρία κατά τη διάρκεια των πρώτων 20 ετών του Ισραηλινού κράτους.

Ένας στρατός που απώθησε πάνω από 130.000 Σύριους από την γενέθλια γη τους, τα Υψίπεδα του Γκολάν, το 1967, και συνεχίζει την κατοχή των εδαφών τους μέχρι σήμερα.

Ένας στρατός που έχει κρατήσει κάτω από τυραννική και βίαιη κατοχή πάνω από 1.000.000 Παλαιστίνιους στην Ιουδαία, τη Σαμάρια και τη Λωρίδα της Γάζας από το 1967, και συνεχίζει να κάνει το ίδιο σε μεγάλες περιοχές αυτών των εδαφών, ασταμάτητα εκμεταλλευόμενος και σφάζοντας τον ντόπιο πληθυσμό, μέχρι σήμερα*.

*: Σύμφωνα με τα στοιχεία του "B'tselem", το νούμερο των Παλαιστίνιων που τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια των τελευταίων ημερών (29/09/2000 - 07/10/2000) είναι κοντά στους 2.900 και το νούμερο των νεκρών είναι κοντά στους 60. Η αναλογία μεταξύ αυτών των αριθμών και εκείνων των Ισραηλινών τραυματισμένων και νεκρών είναι ένα Ισραηλινό θύμα για κάθε 15 Παλαιστίνιους, και 1 Ισραηλινός τραυματίας για κάθε 25 Παλαιστίνιους.

Ένας στρατός που η δουλειά του, επιθέσεις και καλοστοχευμένοι βομβαρδισμοί (μέρος των οποίων η χρησιμοποίηση του ωφέλιμου φορτίου σχεδιάστηκε ειδικά για μαζικές δολοφονίες) έχει σκοτώσει δεκάδες χιλιάδες ντόπιων Λιβανέζων και Παλαιστίνιων, και έχει πληγώσει γύρω στις 300.000 ανθρώπους κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 χρόνων - όλους στο όνομα της "προστασίας των αποικιών του βόρειου Ισραήλ", μια αιτία η οποία έχει αποδειχθεί από τα γεγονότα του Μάη του 2000 ότι είναι εφικτή κάθε στιγμή με τη βοήθεια της μονομερούς απόσυρσης.

Ένας στρατός που παρέχει υποστήριξη για την κατασκευή των εγκαταστάσεων στα κατεχόμενα εδάφη και τις διατηρεί παρά την τοπική λαϊκή αντίσταση.

Ένας στρατός ο οποίος διώκει τα μέλη της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) για φαινομενικά - ιδεολογικούς λόγους απ' άκρη σ' άκρη τεσσάρων κρατών - μόνο και μόνο για να φρουρεί παράπλευρα την ίδια οργάνωση, κάποια χρόνια αργότερα, να διατηρήσει την "ασφάλεια" και την "ειρήνη" (και μετά στη φωτιά και πάλι, κατά καιρούς, στο όνομα της ίδιας αφορμής).

Ένας στρατός του οποίου το κεφάλαιο και η λειτουργία είναι η κατευθυντήρια δύναμη της στρεβλής ισραηλινής οικονομίας και των στρεβλών διεθνών σχέσεων του Ισραήλ με τις ΗΠΑ και τα υπόλοιπα παγκόσμια κράτη.

Ένα στρατό που στρατολογεί βιαία πολίτες στην υπηρεσία του, φυλακίζοντας εκείνους που αρνούνται να δουλέψουν για αυτόν.

Ένας στρατός που κερδίζει κάθε πόλεμο καθώς σπέρνει τους σπόρους του επόμενου.

Ένας στρατός που αποτελεί ένα μέρος ενός στρατιωτικό - βιομηχανικό σύμπλεγμα καταναλώνοντας ένα μεγάλο μέρος του εγχώριου προϊόντος στο Ισραήλ.

Ένας στρατός που διατηρεί τις διακρίσεις και τον σωβινισμό στην Εβραϊκή κοινωνία του Ισραήλ.

Ένας στρατός που κάνει χρήση των κόπων μου και των κόπων των όμοιών μου για να αποκομίσει βρώμικα χρήματα από αμφισβητήσιμες πηγές (οι προθέσεις των οποίων, η απόκτηση στρατιωτικών γνώσεων, ο εξοπλισμός και οι υπηρεσίες είναι περισσότερο αμφισβητήσιμες) με συναλλαγές αφάνταστης κλίμακας.

Ένας στρατός που διαφθείρει τους πολίτες που "υπηρετούν" σε αυτόν, σε τέτοιο βαθμό που θα τοποθετούσαν τα ενδιαφέροντα των διοικητών τους και του στρατιωτικού συστήματος πάνω από τους φίλους και τους εαυτούς τους.

Ένας στρατός του οποίου οι αξιωματούχοι είναι ελεύθεροι να αγνοήσουν ακόμη και τις ίδιες τις διαταγές τους, χωρίς τον φόβο δικαστικής δράσης από τους υφιστάμενούς τους.

Ένας στρατός που είναι όλα αυτά, και συνεχίζει να καλείται "Αμυντικές δυνάμεις", για να απαιτήσει να διατηρήσει την "αγνότητα των όπλων", και να έχει την πρόφαση να είναι "λαϊκός στρατός" - ίσως κανείς να μην είναι μέρος του.

Γιατί, λοιπόν, έχω παραμείνει στον Ισραηλινό Στρατό, στη μονάδα σας μέχρι τώρα; Καθώς ήμουν στρατολογημένος, αυτή η ερώτηση προέκυψε μπροστά μου πολλές φορές, με αυξανόμενη συχνότητα. Γιατί πράγματι δανείζω το χέρι μου σε όλα αυτά; Μπορεί η δικαιολογία της προστασίας της φυσικής ύπαρξης των Ισραηλινών, εφικτή με πολλούς άλλους τρόπους, να ικανοποιήσει την συνείδησή μου; Και μέχρι τώρα, έχω απαντήσει αυτή την ερώτηση με μισή καρδιά: "Ο στρατός δεν είναι εντελώς άσχημος", είπα στον εαυτό μου, "είσαι στο Tel Aviv, σε μια "καλή" μονάδα, με καλό φαί - και ακόμη με δυνατότητα να συμμετέχεις σε κοινωνικοπολιτικές δραστηριότητες στις υπόλοιπές σου ώρες... γιατί κάνεις τη ζωή σου δύσκολη; Γιατί χρειάζεσαι τις συλλήψεις, τις δίκες, τη τιμωρία, την εξάντληση; Κι αν πας πίσω σπίτι στη Haifa, τι θα γίνει με τις κοινωνικές επαφές που εγκατέστησες εδώ; Οι φίλοι σου από τη μονάδα; Οι δραστηριότητές σου; Τελικά, πριν στρατολογηθείς οι κοινωνικές σου δραστηριότητες ήταν σημαντικά μικρότερες σε σχέση με τη δραστηριότητά σου στον στρατό... στην πραγματικότητα, μήπως κάνεις περισσότερο καλό παρά ζημιά στην σημερινή σου κατάσταση; Και εκτός αυτού, οι γονείς σου θα σε διαολοστείλουν!"

Και ήταν λόγο αυτού ότι απάντησα σε αυτή την ερώτηση συνειδητά, όταν ρωτήθηκα συγκεκριμένα από τον αξιαγάπητο ανακριτή "Tomer" (τόσο αξιαγάπητος ώστε να μου αγοράσει ένα μη αλκοολούχο ποτό, με έξοδα του Υπουργείου Άμυνας!). Αλλά έχει αναζωπυρώσει μια εσωτερική φωνή που είχα σκεφτεί να καταπιέσω... Σκέφτηκα τις δραστηριότητές μου έξω από τον στρατό, στα πλαίσια του "Hadash" (Δημοκρατικό Μέτωπο για την Ειρήνη και την Ισότητα) και τις Πράσινες οργανώσεις, μαζί με το αίτημά μου να μην αναδειχθώ κοινωνικά, ήταν αρκετή δικαιολογία για τις υπόλοιπες πράξεις μου. Αλλά δεν ήταν τόσο. Αργότερα κατά τη διάρκεια της ανάκρισης, ο "Tomer" με ρώτησε (τα αποσπάσματα είναι ανακριβή, φυσικά): "Λέγοντας ότι είσαι σε συνεχιζόμενη διαδικασία αυτοεξέτασης και αυξανόμενης συνειδητοποίησης για τον περίγυρό σου - πώς "μπορούμε" να είμαστε σίγουροι ότι θα συνεχίσεις να συμπαθείς τις Ισραηλινές Δυνάμεις Ασφαλείας τόσο ώστε να μην σαμποτάρεις τις δραστηριότητές τους;" Παρόλο που στην ερώτησή του ο "Tomer" εξέφρασε έναν φόβο ότι μπορεί να γίνω ένα είδος δεύτερου Udi Adiv - ότι θα βγάλω στη φόρα μερικά από τα άπλυτα του Ehud Barak για τους φίλους του στην Συρία, το Ιράκ ή το Ιράν - αλλά η ερώτηση, όπως τέθηκε, συνέχισε να με ενοχλεί, και απάντησα στον "Tomer" πως όποιο δρόμο κι αν διαλέξω να ακολουθήσω στο μέλλον - θα το κάνω ανοιχτά.

Και από τότε διασχίζω άλλον ένα δύσκολο δρόμο, κατά τη διάρκεια του οποίου εκδιώχθηκα από τη μονάδα μου, και τώρα νιώθω ότι σε ανταποδοτικότητα προς τους στρατιωτικούς οι οποίοι τελικά με αναγνώρισαν για αυτό που είμαι και ενέργησαν ανάλογα, θα κάνω το ίδιο επίσης.

Στη συνάντησή μου με τον εκτελών χρέη διοικητή της μονάδας, Αντισυνταγματάρχη Efi Yerushalmi, στις 9 του Σεπτέμβρη του 2000, είπε μια πρόταση που κράτησα στη μνήμη μου: είπε ότι η αρχή η οποία πρέπει να με καθοδηγήσει είναι η ερώτηση εάν, στο τέλος της ημέρας, όταν κοιτάω στον καθρέφτη, μπορώ να αποδεχτώ αυτό που βλέπω.

Πρέπει να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση λέγοντας ότι όσο συνεχίζω να δουλεύω για σας καθώς εσείς μακελεύεται έναν κατακτημένο λαό, ενώ καταστέλλω τις απόψεις μου υπακούοντας διαταγές και νόμους που με κρατάνε στον στρατό - ζω ένα ψέμα, και αυτό το ψέμα θα ανακλαστεί πάνω σε μένα στον παροιμιώδη καθρέφτη. Όταν αναχώρησα όλο το χνούδι από την απάντησή μου στον "Tomer", έφυγα αλλά με τον φόβο των τιμωριών που ο στρατός θα μπορούσε να μου επιβάλλει αν αρνιόμουν να συνεχίσω να αποτελώ μέρος του.

Ίσως δεν είμαι ένα άτομο με δυνατό χαρακτήρα, αλλά αισθάνομαι κάποια ασφάλεια όταν δηλώνω μπροστά σας ότι δεν θα ξαναδουλέψω ποτέ για τον Ισραηλινό στρατό, και ότι δεν θα αποθαρρυνθώ από εμπόδια, κλειδαριές, παρενοχλήσεις, φυσική κατάχρηση εξουσίας ή οποιοδήποτε άλλη κύρωση ίσως αντιμετωπίσω.

Ο αντισυνταγματάρχης Efi Yerushalmi μου είπε: "Αν θέλεις να εκφράσεις τις απόψεις σου, γιατί δεν το κάνεις με κάποιον αποτελεσματικό τρόπο - έναν τρόπο που θα τις κάνει κατανοητές στους τριγύρω σου;"

Ελπίζω ότι αυτή τη φορά οι πράξεις μου είναι αρκετά αποτελεσματικές και κατανοητές.

Με αυτό το μέσο δηλώνω την άρνησή μου να υπηρετήσω στις "Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας" (IDF) - με οποιοδήποτε τρόπο, από οποιαδήποτε θέση, σε οποιαδήποτε μονάδα, με οποιοδήποτε βαθμό, σε οποιοδήποτε χρόνο και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες - λειτουργώντας αμέσως.

Αυτή η άρνηση σημαίνει τη μη παρουσία στην πρώην μονάδα μου, άρνηση όλων των διαταγών των στρατιωτών των "Ισραηλινών Δυνάμεων Άμυνας" (IDF), ανάκληση του όρκου μου να προστατεύω το κράτος του Ισραήλ και μια αίτηση να γίνω σεβαστός από τις αρχές ως πολίτης που δεν αποτελεί πλέον μέρος των "Ισραηλινών Δυνάμεων Άμυνας" (IDF).

Με τιμή, Eyal Rozenberg

 

3 μήνες πριν, αμέσως μετά το ξεκίνημα της Indifada, ο φίλος μας Eyal Rozenberg, αρνήθηκε να συνεχίσει την στρατιωτική του θητεία.

Τη νύχτα ανάμεσα στις 20 και 21 Νοέμβρη, τα μεσάνυχτα, η Ισραηλινή στρατιωτική αστυνομία ήρθε στο σπίτι του και τον πήρε στη στρατιωτική φυλακή. Απελευθερώθηκε μετά από κάποιες μέρες, και τον συμβούλεψαν να σκεφτεί πάλι το τι κάνει, και να επιστρέψει μέχρι την Κυριακή.

Ο Eyal επέστρεψε, πράγματι, φορώντας πολιτικά και αρνήθηκε να φορέσει οποιαδήποτε στρατιωτική στολή, ή να "υπηρετήσει" με οποιοδήποτε τρόπο. Οι διοικητές του φώναξαν σε αυτόν, λέγοντάς του ότι "του αξίζει ένα χαστούκι στο πρόσωπο" και μετά τον έθεσαν υπό κράτηση για άλλες 14 μέρες. Στη μητέρα του ειπώθηκε ότι μπορεί να τον επισκεφτεί μόνο την επόμενη Κυριακή, αφού τελειώσει η πρώτη εβδομάδα. Όταν ρώτησε αν μπορεί να του φέρει κάποια πράγματα, της είπαν ότι "ίσως... είναι μια μεγάλη βάση, και ότι δεν είναι σίγουροι αν μπορούν να φτάσουν σε αυτόν για να του δώσουν τα πράγματα" (ο Dr. Ron Kuzar, πατέρας ενός άλλου φυλακισμένου λόγο συνείδησης λέει ότι τα πακέτα που στέλνουν στο γιο του "εξαφανίζονται" και ποτέ δεν τα παίρνει... Υπάρχει ένα πρόβλημα με τους δικηγόρους, επίσης, γιατί οι περισσότεροι από τους προοδευτικούς δικηγόρους δεν έχουν άδεια να συνηγορούν σε στρατιωτικά δικαστήρια... (υπάρχουν, εντούτοις, μερικοί προοδευτικοί δικηγόροι που μπορούν να αναλάβουν τέτοιου είδους περιπτώσεις).

 

Επιστολή γραμμένη από τον Eyal, όταν απελευθερώθηκε την πρώτη φορά.

Είμαι έξω!...

Ένας αντισυνταγματάρχης του ναυτικού με καταδίκασε αυτό το απόγευμα σε 14 μέρες "Al-Tnai", κάτι που σημαίνει ότι αυτή η περίοδος θα προστεθεί σε οποιαδήποτε μελλοντική πρόταση μπορεί να λάβω. Άκουσα ότι κατά την απουσία μου τα πράγματα έχουν πάει από το κακό στο χειρότερο γύρω σε αυτά τα μέρη... οι άνεμοι του πολέμου φυσούν, εντούτοις δεν είναι για να στεναχωριόμαστε: η επόμενη γενιά των δολοφονικών αυτόματων είναι περιποιημένα από τα ικανά χέρια της στρατιωτικής αστυνομίας των "Ισραηλινών Δυνάμεων Άμυνας" (IDF) στο κελί 6, όπου ακόμα και ο ουρανός είναι συνδεμένος με αλυσίδες. Αλλά βγαίνω εκτός θέματος. Εν πάση περιπτώσει, προτίθεμαι να δοκιμάσω να πάω στο γραφείο του διοικητή της μονάδας μου αύριο το πρωί, απαιτώντας να απελευθερωθώ από τη θητεία... ωστόσο δεν βασίζομαι σε αυτόν budging τόσο εύκολα. ΓΥΡΟΣ 2!

Θέλω να σας ευχαριστήσω όλους για την υποστήριξή σας, αν και μπορεί σύντομα να πρέπει να την ξαναζητήσω για άλλη μία ή και δύο φορές ακόμη, ίσως νωρίτερα απ' ότι κι εγώ πιστεύω.

Eyal

Υστερόγραφο: Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κρατείται κανένας τρόφιμος μέσα στις στρατιωτικές φυλακές. Δεν είμαστε καθόλου διαφορετικοί από τους αντίστοιχους έξω, ή πιθανότεροι να διαπράξουμε οποιοδήποτε αδίκημα. Αν είναι κάτι, είναι ο παβλοφικών συνθηκών φασισμός των στρατιωτικών φυλακών που μας κάνει πιο επιρρεπείς στο έγκλημα.

 

Επιστολή γραμμένη από την μητέρα του Eyal, μετά τη δεύτερη σύλληψή του.

Βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σας αναγγείλω ότι η δεύτερη φάση ξεκίνησε πολύ νωρίτερα απ' ότι θα μπορούσα να περιμένω. Ο Eyal πήγε στην στρατιωτική μονάδα την Πέμπτη και σήμερα, θέλοντας να ελέγξει τι σκόπευαν να κάνουν με αυτόν. Εκεί, έλαβε κάποιες ξερές και ελλιπείς πληροφορίες ότι θα μεταφέρονταν σε άλλη μονάδα. Δεν ξέραμε τι είδους μεταφορά θα ήταν αυτή, έξω από τον στρατό ή απλά σε άλλη μονάδα. Όμως, σήμερα δικάστηκε και πάλι από τον "shlishut" αξιωματικό του και καταδικάστηκε σε 14 μέρες φυλακή. Αμέσως μετά από αυτό μεταφέρθηκε στο Zerifin, ένα είδος μονάδας φυλακισμένων. Είναι πιθανό να μπει σε φυλακή 4, αργότερα.

Δεν είχε μαζί του απολύτως καθόλου εξοπλισμό. Κατόρθωσα να ζητήσω από έναν φίλο μου που δούλευε στα περίχωρα και είχε το αμάξι του μαζί, να αγοράσει στον Eyal μερικά βασικά εφόδια και δέχτηκαν να τον αφήσουν να δώσει στον Eyal ένα μικρό δέμα. Αυτά προς το παρόν. Δεν ξέρω για πόσο καιρό θα μείνει εκεί και εάν θα παραμείνει στη φυλακή για τον υπόλοιπο χρόνο.

Αυτό που ξέρω, είναι ότι αύριο 27 του Νοέμβρη, ο Eyal θα είναι 20. Ένας περίεργος τρόπος για να γιορτάσει τα γενέθλιά του. Όταν ήταν περίπου τρεισήμισι χρόνων, ο Eyal συνήθιζε να λέει: "Πηγαίνω στον παιδικό σταθμό, μετά στο σχολείο, στον στρατό, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά και μετά θα πεθάνω." Το τωρινό τμήμα μιας εμπειρίας της ζωής ήταν ακόμη κρυμμένο σε εκείνον τότε.

Συγνώμη που μπήκα σε τόσο πολλές λεπτομέρειες και σας πήρα λίγο από τον χρόνο σας...

Καληνύχτα,

Veronica (η μητέρα του Eyal για όσους δεν το ξέρουν ακόμα).