Ούτε μια ώρα στο
στρατό
"Εμείς είμαστε για να
αγαπάμε και μας ποτίζουν μίσος"
Τίτος Πατρίκιος
"Να χέσω τη πατρίδα που
θέλει να πεθάνω για χάρη της"
Εμίρ Κουστουρίτσα
Κι αν γίνει πόλεμος στρατηγέ, η πρώτη σφαίρα θα είναι για σένα!
"Εκείνος που αγαπά μια
ζωντανή ύπαρξη, αν την αγαπά στ' αλήθεια,
δεν μπορεί να δεχτεί να πεθάνει παρά
μόνο γι' αυτή"
Αλμπέρ Καμύ
Δεν έχουμε δα και πολλούς θανάτους για να τους σπαταλάμε κάθε μέρα σαν πλεονάζον αγαθό.
Η ΑΜΥΝΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΑΓΙΔΑ
Ο λιποτάκτης
του Μπορίς Βιάν
Κύριε
Πρόεδρε
Σας γράφω ένα γράμμα
Που ίσως θα διαβάσετε
Αν έχετε καιρό
Φτάσαν
τα χαρτιά μου
Πως πρέπει να καταταγώ
Να φύγω για τον πόλεμο
Το αργότερο Τετάρτη.
Όμως
κύριε πρόεδρε
δεν πρόκειται να πάω
Δε βρέθηκα σ’ αυτή τη γη
Για να σκοτώνω αθώους
Δε
θέλω να θυμωσετε
Μα πρέπει να σας πω
Πως τό ‘χω πάρει απόφαση
Να γίνω λιποτάκτης
Βλέπω
στη δική μου ζωή
Πως πέθανε ο πατέρας μου
Πως φύγανε τα αδέλφια μου
Και τα παιδιά μου κλαίνε
Η
μάνα μου απ’ τα βάσανα
Τώρα βαθιά στον τάφο
Γελάει με τους εξοπλισμούς
Περιγελάει τους τοίχους
Όταν με χώσαν φυλακή
Αρπάξαν τη γυναίκα μου
Αρπάξαν τη ψυχή μου
Το παρελθόν που αγάπησα
Αυριο
ξημερώματα
Την πόρτα θα χτυπήσω
Στα μούτρα των νεκρών καιρών
Και θα χυθώ στους δρόμους
Θα
ζητιανέψω τη ζωή μου
Γυρνώντας τη Γαλλία
Από Βρετάνη ως την Προβηγκία
Και σ’ όλους θα φωνάζω
Άρνηση
στην υποταγή
Άρνηση στην κατάταξη
Μην πάει κανείς στον πόλεμο
Να φύγετε αρνηθείτε
Αν
πρέπει αίμα να χυθεί
Να δώσετε το δικό σας
Αφού αυτό διδάσκετε
Σε όλους, κύριε πρόεδρε
Κι
αν είναι να με πιάσετε
Πέστε στους χωροφύλακες
Ότι θα είμαι άοπλος
Και αν θέλουν, ας μου ρίξουν.
Από
το "Γερμανικό Εγχειρίδιο Πολέμου"
του Μπέρτολτ Μπρεχτ
Στρατηγέ,
το τανκ σου είναι δυνατό μηχάνημα
Θερίζει δάση ολόκληρα,
κι εκατοντάδες άνδρες αφανίζει.
Μόνο που έχει ένα ελλάτωμα:
χρειάζεται οδηγό.
Στρατηγέ,
το βομβαρδιστικό σου είναι πολυδύναμο.
Πετάει πιο γρήγορααπ' τον άνεμο,
κι απ' τον ελέφαντα σηκώνει βάρος πιο
πολύ.
Μόνο που έχει ένα ελλάτωμα:
χρειάζεται πιλότο.
Στρατηγέ,
ο άνθρωπος είναι χρήσιμος πολύ.
Ξέρει να πετάει, ξέρει και να σκοτώνει.
Μόνο που έχει ένα ελλάτωμα:
Ξέρει να σκέφτεται!
Σαν
θα με καλέσει η πατρίδα
Αποσπάσματα από το τραγούδι του
Νικόλα του Άσιμου
Σαν
θα με καλέσει η πατρίδα, να πάω τον οχτρό
να πολεμήσω
Θα τους πω, δεν έχω ‘γω πατρίδα, ούτε
θυσιάζομαι ποτές
Για των μπουρζουάδων τα μεράκια, για των
μπουρζουάδων τα σαγόνια.
Θα τους πω, δεν βαστώ, δεν περνάει το
παραμύθι
Δεν με μπλέκουν εμένα μ’ αδερφούς μου να
σφαχτώ
Οι οχτροί μου είστε ‘σεις που μας θέτε ν’
αρπαχτούμε
Τα αισχρά συμφέροντά σας ματωβάφουνε τη
γη
Η κεφαλαιοκρατία πάει πια έχει σαπίσει
Κι οι φαντάροι που ξυπνήσαν άλλο πια δεν
πολεμούν.
Τα ντουφέκια μας τα θέμε, τα θέμε, για τα
στήθεια τα,
τα στήθεια τα δικά σας.
Κι οι λαοί αδέ..., λαοί αδελφωμένοι, θα σας
στήσουνε, σας
στήνουνε στον τοίχο.
Σαν κινήσετε, κινήσετε πολέμους
Τότε η μάχη θε να γίνει ταξική
Τότε η μάχη στα κεφάλια σας θα πέσει
Τότε η μάχη θα γυρίσει ταξική
[...]
Σαν
θα με καλέσει η πατρίδα, να πάω τον οχτρό
να πολεμήσω
Θα τους πω, δεν έχω ‘γω πατρίδα, μόν’ τα
χέρια μου έχω για δουλειά.
Και αυτά τα δυο μας χέρια σαν σηκώσουμε
σφιγμένα
Θα γιομίσουνε οι δρόμοι απ’ ανθρώπινες
ζωές.
Που οι βοές τους θα συντρίβουν κάθε σας
τσανακοκλέφτη.
[...]
Τα
ντουφέκια μας τα θέμε, τα θέμε
Για τα στήθεια τα, τα στήθεια τα δικά σας
Κι οι λαοί αδέ-λαοί αδερφωμένοι
Θα σας στήσουνε, σας στήσουνε στον τοίχο.
Αυτοίνοι που χωρίσανε το βιος τους σε
πατρίδα
Σε σύνορα μας μάντρωσαν σαν ζώα σε
κλουβιά
Σε κάθε μας εξέγερση απάντησαν με βία
Κάτω το κεφάλαιο. Ρε κάτω η δουλειά
Η επανάστασή μας, θα γίνει, θα γίνει
Το μεγάλο άλμα για τη λευτεριά.
Το ξέρουμε, το μάθαμε, δεν έχουμε πατρίδα
Τους καθοδηγητάδες της κρεμά η εργατιά
Η επανάστασή μας θα γίνει, θα γίνει
Το μεγάλο άλμα για τη λευτεριά.
ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΡΝΗΘΟΥΝ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΝ
ΕΝΑΝΤΙΑ
ΣΤΗΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΣΤΡΑΤΕΥΣΗ
Το
ακόλουθο αθώο μανιφέστο (το οποίο φέρει
μεταξύ των άλλων τις υπογραφές του
Γκάντι και άλλων εξεχόντων Ινδών ηγετών)
εκδόθηκε στην Ευρώπη από μια
αυτοσυστηθείσα επιτροπή που εδρεύει
στην 11 Abbey Road Enfiald, Middlessex, England. Ο επίτιμος
γραμματέας της είναι ο κ. Ράνχαμ Μπράουν.
«Κατά
τη διάρκεια του Πολέμου, οι άνθρωποι
όλων των χωρών αποφάσισαν να απαλλαγούν
μια για πάντα από το ζυγό του
μιλιταρισμού και όταν έφτασε η ειρήνη
υποδέχτηκαν την Κοινωνία των Εθνών σαν
το γέννημα αυτής της ελπίδας. Είναι
καθήκον μας να φροντίσουμε ώστε ο
φοβερός πόνος του πολέμου να μην
επαναληφθεί.
Καλούμε
σε κάποιο καθοριστικό βήμα προς τον
τέλειο αφοπλισμό και την
αποστρατικοποίηση του νου των
πολιτισμένων εθνών. Το πιο
αποτελεσματικό μέτρο γι’ αυτό θα ήταν η
παγκόσμια κατάργηση της υποχρεωτικής
στράτευσης. Ως εκ τούτου, ζητάμε από την
Κοινωνία των Εθνών να προτείνει την
κατάργηση της υποχρεωτικής
στρατιωτικής υπηρεσίας σε όλες τις
χώρες ως πρώτο βήμα προς τον πραγματικό
αφοπλισμό.
Πιστεύουμε
ότι οι στρατοί που αποτελούνται από
φαντάρους που στρατεύτηκαν υποχρεωτικά
και από μεγάλα σώματα μόνιμων
αξιωματικών καριέρας, αποτελούν σοβαρό
κίνδυνο για την ειρήνη. Η υποχρεωτική
στράτευση σημαίνει υποβάθμιση της
ανθρώπινης προσωπικότητας και την
άρνηση της ελευθερίας. Η ζωή στους
στρατώνες, οι στρατιωτικές ασκήσεις, η
τυφλή υπακοή σε διαταγές που είναι
άδικες κι ανόητες, και η συνειδητή
εκπαίδευση για τη σφαγή υπονομεύουν
κάθε σεβασμό προς το άτομο, τη
δημοκρατία, την ανθρώπινη ζωή.
Ο
εξαναγκασμός του ανθρώπου στο να
θυσιάζει τη ζωή του ή να επιβάλλει το
θάνατο παρά τη θέλησή του ή χωρίς να έχει
πειστεί για το δίκαιο των πράξεών του,
υποσκάπτει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Ένα κράτος που θεωρεί δικαίωμά του να
υποχρεώνει τους πολίτες του να
πηγαίνουν στον πόλεμο ποτέ δεν θα δείξει
τον πρέποντα σεβασμό για την αξία της
ζωής και την ευτυχία τους ούτε σε καιρό
ειρήνης. Επιπλέον, μέσα από την
υποχρεωτική στράτευση, το μιλιταριστικό
πνεύμα της επιθετικότητας εμφυτεύεται
σε ολόκληρο τον ανδρικό πληθυσμό κατά
την πιο εύπλαστη ηλικία. Μέσα από την
εκπαίδευση για τον πόλεμο οι άντρες
φτάνουν να θεωρούν τον πόλεμο
αναπόφεκτο ή ίσως ακόμα και επιθυμητό.
Με
την παγκόσμια κατάργηση της
υποχρεωτικής στράτευσης, ο πόλεμος θα
γίνει λιγότερο εύκολη υπόθεση. Η
κυβέρνηση μιας χώρας που διατηρεί την
υποχρεωτική στράτευση συναντά μικρή
δυσκολία στην κύρηξη του πολέμου, εφ’
όσων μπορεί να αναγκάσει ολόκληρο τον
πληθυσμό σε σιωπή με μια επιστράτευση.
Όταν οι κυβερνήσεις πρέπει να
εξαρτήσουν τη στήριξή τους από την
ελεύθερη συγκατάθεση των εθνών τους,
πρέπει απαραίτητα να δείξουν μεγάλη
προσοχή στην εξωτερική τους πολιτική.
Στον
πρώτο σχεδιασμό του καταστατικού της
Κοινωνίας των Εθνών ο πρόεδρος Ουίλσον
πρότεινε να απαγορευτεί η υποχρεωτική
στράτευση στις συμμαχικές χώρες. Είναι
καθήκον μας να επαναφέρουμε το αρχικό
πνεύμα που δημιούργησε την Κοινωνία των
Εθνών, πνεύμα που το μοιράζονταν πολλοί
από αυτους που είχαν πάρει μέρος στον
πόλεμο και που έγινε αποδεκτό από
πολλούς πολιτικούς των χωρών. Με την
παγκόσμια κατάργηση της υποχρεωτικής
στράτευσης μπορούμε να κάνουμε ένα
αποφασιστικό βήμα προς την ειρήνη και
την ελευθερία. Καλούμε επομένως όλους
τους άνδρες και τις γυναίκες που έχουν
την καλή θέληση να βοηθήσουν να
δημιουργηθεί σε όλες τις χώρες μια κοινή
γνώμη που θα υποχρεώσει τις κυβερνήσεις
και την Κοινωνία των Εθνών να κάνει αυτό
το καθοριστικό βήμα για να απαλλάξει τον
κόσμο από το πνεύμα του μιλιταρισμού και
να ανοίξει τον δρόμο για μια καινούργια
εποχή ελευθερίας μέσα στα έθνη και
αδελφοσύνης μεταξύ τους.»
Το
μανιφέστο υπογράφεται από γνωστους
άνδρες και γυναίκες από Αγγλία, Φινανδία,
Γαλλία, Γερμανία, Ινδία, Σουηδία,
Ολλανδία, Τσεχοσλοβακία, Βέλγιο, Ισπανία,
Ελβετία, Δανία, Αυστρία, Ιαπωνία και
Νορβηγία. Το πρώτο βήμα για την
κατάργηση του μιλιταριστικού πνεύματος
είναι αναμφίβολα η κατάργηση της
υποχρεωτικής στράτευσης. Όμως, οι
μετασχηματιστές θα πρέπει να κάνουν
τεράστιο αγώνα για να εξασφαλίσουν την
κρατική δράση προς την επιθυμητή
κατεύθυνση. Το κάθε κράτος φοβάται και
δυσπιστεί προς τους γείτονές του.
Νέα
Ινδία 16-9-1926
(Τα
συλλογικά έργα του Μαχάτμα Γκάντι, τόμος
31, 1926, Αχμενταμπάντ 1969, από σελ. 414)
Υπογράφουν
μεταξύ άλλων:
Κ.Φ.Άντριους, Νόρμαν Άνγκελ, Ανρί
Μπαρμπίς, Ανί Μπεσάντ, Έντουαρτ
Κάρπεντερ, Ζερζ Ντουχαμέλ, Άλμπερτ
Αϊνστάιν, Ογκούστ Φόρουλ, Μ.Κ.Γκάντι,
Κουρτ Χίλερ, Τογιοχίκο Καγκάουα, Τζορτζ
Λάνσμπουρι, Πολ Λομπ, Λέοχαρτ, Ρακάζ,
Ρομέν Ρολάν, Μπερτραντ Ράσελ, Φίλιπ
Σνόουντεν,
Χ.Γ.Ουέλς.
ΚΟΙΝΗ
ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΑΠΟ 14 ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ
ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ, ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΚΥΠΡΟ
«Και
στις δύο χώρες γινόμαστε αποδέκτες της
ίδιας προπαγάνδας, η οποία παρουσιάζει
σαν «επιθετικό» τον εθνικισμό και τις
ενέργειες αποκλειστικά της άλλης
πλευράς.
Εμείς
δεν αποδεχόμαστε τον μύθο ότι οι
εξοπλισμοί παράγουν ειρήνη και ασφάλεια.
Κατά συνέπεια δε δεχόμαστε τις
υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες στις
οποίες υποβάλλονται αναγκαστικά οι
χώρες μας, παράλληλα με τη συρρίκνωση
των κοινωνικών δαπανών.
Αρνούμαστε
στις κυβερνήσεις μας το δικαίωμα να
κυρήξουν τον πόλεμο, γιατί ο πόλεμος
είναι εξ’ ορισμού έγκλημα σε βάρος των
λαών μας.
Δηλώνουμε
ρητά και κατηγορηματικά ότι εμείς
τουλάχιστον αρνούμαστε να συμμετέχουμε
σε οποιονδήποτε πόλεμο ανάμεσα στις
χώρες που ζούμε, οποιοιδήποτε λόγοι κι
αν τον υπαγορεύουν.
Πιστεύουμε ακόμα ότι είναι δικαίωμα του κάθε πολίτη να αρνηθεί να συμμετάσχει στους μηχανισμούς που προετοιμάζουν τον πόλεμο, υλοποιώντας την πεποίθησή του ότι οι λαοί μπορούν να ζουν ειρηνικά.»
Δολοφονία σε συνεργασία της
ελληνοκυπριακής ΕΟΚΑ Β΄
και της τουρκοκυπριακής ΤΜΤ
...ο Salih Askeroglou, ο πρώτος Τουρκοκύπριος αντιρρησίας απελευθερώθηκε από τις αρχές της κατεχόμενης ζώνης το Μάιο του 1995, μετά από ενάμιση χρόνο φυλακή, λέγοντας ότι θα πάει στρατό. Μετά την απελευθέρωσή του όμως πέρασε στο νότιο τμήμα του νησιού. Τον Αύγουστο του ίδιου χρόνου Ελληνοκύπριοι αστυνομικοί χωρίς ένταλμα του ζήτησαν να τους ακολουθήσει στο αστυνομικό τμήμα και όταν αυτός αρνήθηκε άρχισαν να τον κτυπάνε...
Γράμμα
του Τούρκου αρνητή στράτευσης,
Osman Murat Ulke
«Σύμφωνα
με τις βαθύτατες πεποιθήσεις και τον
τρόπο ζωής μου, είναι αδύνατον για μένα
να εκτελέσω στρατιωτική θητεία ή
οποιαδήποτε άλλη υποχρεωτική θητεία.
Ακόμη αρνο΄λυμαινα αναγνωρίσω
οποιοδήποτε είδος ιεραρχικής εξουσίας.
Κατά τη γνώμη μου ο στρατός αποτελεί τη
καθαρότερη μορφή θεσμοποιημένης
εξουσίας, πράγμα που τον κάνει προσωπικό
μου εχθρό που θέλω να αντιπαλέψω και να
καταστρέψω. Γι’ αυτό θεωρώ την
αντίρρηση συνείδησης ως το πρώτο βήμα
στο δρόμο που πρέπει να ακολουθήσω για
να διατηρήσω τον αυτοσεβασμό μου.
... κανένα καταπιεστικό μέτρο δε θα με υποχρεώσει να γίνω στρατιώτης.»
Σας
υπενθυμίζω ότι τα σύνορα υπάρχουν μόνο
για να στοιχειοθετείται το αδίκημα του
λαθρεμπορίου και να δικαιολογούνται οι
πόλεμοι. Οπωσδήποτε υπάρχουν
τουλάχιστον δύο πράγματα για τα οποία οι
συνοριακές γραμμές δεν έχουν σημασία. Το
ένα είναι το έγκλημα που,
εκσυγχρονιστικά μεταμφιεσμένο,
κατανέμει την αθλιότητα σε παγκόσμια
κλίμακα. Το άλλο είναι η ελπίδα πως η
αξιοπρέπεια υπάρχει μόνο όταν δεν
ακολουθούμε το βήμα του χορού που μας
χορεύουν και όχι όταν κοιτάζουμε τον
εαυτό μας στον καθρέπτη. Για να
τελειώνουμε με το πρώτο και να κάνουμε
το δεύτερο να ανθίσει, το μόνο που
χρειάζεται είναι να αγωνιστούμε και να
είμαστε καλύτεροι. Όλα τα άλλα θα έρθουν
μόνα τους, όλα αυτά που γεμίσουν τις
βιβλιοθήκες και τα μουσεία.
Δεν
χρειάζεται να κατακτήσουμε τον κόσμο,
αρκεί να τον φτιάξουμε από την αρχή.
Αυτά.
Σας εύχομαι υγεία και να θυμάστε ότι για
τον έρωτα το κρεβάτι είναι μια πρόφαση,
για τον χορό η μουσική είναι ένα στολίδι
και για τον αγώνα η εθνικότητα δεν είναι
παρά ένα ατύχημα εντελώς συμπτωματικό.
Από
τα βουνά του Μεξικάνικου νότου
Don Durito από τη Lacandona
Μεξικό, Αυγουστος 1995
Το
έγκλημα της Ισπανίας δεν ήταν ενάντια
στους ινδιάνικους λαούς, αλλά ενάντια
στο σύνολο της ανθρωπότητας, γιατί
ανακόπηκε η ανάπτυξη μιας κοινωνίας που
δεν είχε κυλιστεί στις αθλιότητες της
Ευρώπης. Δεν προσβάλαμε τα βουνά, τις
λίμνες, τα ποτάμια και τους ανθρώπους
μας με την ατομική ιδιοκτησία, δεν
κυλιστήκαμε στην αθλιότητα να έχουμε
μόνιμους στρατούς, φυλακές ή ψυχιατρεία.
Wankar, ινδιάνος της φυλής Kheswa από το Kollasuyo
«Αρνούμαι
να υπηρετήσω στον ελληνικό στρατό όχι
για λόγους θρησκευτικούς, υγείας ή
οικονομκκούς, αλλά για λόγους
ιδεολογικούς, λόγους καθαρά
αυτοσεβασμού.
Δεν
επιλέγουμε την εθνικότητά μας, την φυλή
μας, το χρώμα μας, τους γονείς μας. Τα
σεβόμαστε καθώς έχουν. Επιλέγουμε όμως
ιδεολογία, φιλοσοφία, στάση ζωής.
Επιλέγουμε που και πως θα διαθέσουμε τον
εαυτό μας. Οι εξουσιαστές έχουν επιλέξει
τη βία, αφού επέλεξαν τη διαχώριση της
κοινωνίας σε τάξεις. Οι εξουσιαζόμενοι
όμως οφείλουν να επιλέξουν την
ελευθερία, το σεβασμό της ανθρώπινης
αξιοπρέπειας. Οφείλουν τέλος να
αντισταθούν στο διασυρμό της.
Αυτός
είναι ο λόγος που κι εγώ επιλέγω να μη
στρατευτώ σ’ αυτό τον μηχανισμό και να
σταθώ αλληλέγγυος με τους
καταπιεζόμενους όλου του κόσμου.»
Νίκος Καρανίκας
«Η
άρνησή μου να στρατευτώ και να υπηρετήσω
τις ένοπλες δυνάμεις ήταν αποτέλεσμα
στάσης ζωής που επέλεξα για τον εαυτό
μου - «τοποθετούμενος» σε μια κοινωνία
που δεν την επέλεξα - με όραμα μια
κοινωνία δίχως στρατούς, σύνορα,
πολέμους. Μια κοινωνία των πολιτών που
αυτόνομα θα αυτοδιαχειρίζονται τον τόπο
που θα ζούνε σε μια ομόσπονδη συνείδηση,
θα σέβονται κάθε ύπαρξη, κάθε
διαφορετικότητα και σε σεβασμό με το
περιβάλλον.
Εγώ
αρνήθηκα να παίξω το ρόλο του υπηκόου -
δούλου και να υπηρετήσω τα συμφέροντά
τους, καταγγέλοντας το στρατό και τον
εθνικισμό που καλλιεργούν εις βάρος της
κοινωνίας και του πολιτισμού.»
Νίκος Καρανίκας, στρατιωτικές φυλακές Παύλου Μελά, 11/10/95
«Αρνήθηκα
τον στρατό, όπως αρνούμαι να αφαιρέσω τη
ζωή οποιουδήποτε πολίτη. Μα συνάμα την
άρνησή μου στην στρατικοποίηση την
εξέφρασα έμπρακτα πολιτικά. Γι’ αυτό με
δίκασαν και με φυλακίσανε. Όχι απλά
γιατί απέφυγα να πάω στο στρατό, αλλά
γιατί αρνήθηκα.»
Νίκος Καρανίκας, στρατιωτικές φυλακές Παύλου Μελά
«Η
άρνηση του στρατού σημαίνει αδιαφορία
για την εθνική άμυνα. Σημαίνει αποδοχή
των γειτονικών λαών, γέφυρα φιλίας πάνω
από τους ποταμούς του αίματος που έχουν
χυθεί στο παρελθόν, εξαφάνιση του
κλίματος του φόβου και των εντάσεων,
άρνηση των άθλιων συμφερόντων που
κρύβονται πίσω από κίβδηλες έννοιες της
πατρίδας και συναφών..., σημαίνει άρνηση
υποταγής, κοινωνική ανυπακοή, ελεύθερο
πολίτη...»
Ένας
αρνητής,
Μιχ. Καβουριάρης
«Ούτε
εθελοθυσία κάνουν οι ολικοί αρνητές,
ούτε αυτοκαταστρέφονται. Απλώς
απογειώνουν ελεύθερα τη συνείδησή τους,
αφήνοντάς την να μετατρέψει τη ζωή τους
και να καθοδηγήσει τις πράξεις τους.»
Ένας
επερχόμενος ολικός αρνητής στράτευσης,
Γιώργος Καλαϊτζίδης
«Η
αντίρρηση συνείδησης δεν είναι
προσωπική λύση. Είναι κοινωνική πρόταση
και στοχεύει με την γενίκευσή της σε μια
νέου τύπου συμμετοχή στην λύτρωση του
ανθρώπινου γένους από τον πόλεμο και την
κοινωνική αδικία.
Μοναδική
θέληση και ελπίδα είναι η εδραίωση της
αληθινής ειρήνης που στηρίζεται στην
αγάπη, την αδελφοποίηση των λαών...»
Μιχάλης
Μαραγκάκης,
19/7/87,
Στρατιωτικές φυλακές Καβάλας.
«Διώκομαι
πολιτικά γιατί αρνούμαι να συμμετάσχω
στους μηχανισμούς των εξουσιαστών που
προωθούν τις ιεραρχικές σχέσεις, το
φασισμό, τον σεξισμό, την πλήρη υποταγή
του ατόμου και της κοινωνίας σε μια
μειοψηφία ατόμων που γεύεται το μόχθο
και τους καρπούς των κοινωνιών όλου του
κόσμου.
Είμαι
όμηρος επειδή αρνούμαι να συμμετέχω
στον πιο οργανωμένο κυριαρχικό
μηχανισμό τους, το στρατό, που υπάρχει
για να δολοφονεί τους λαούς και να
καταστέλλει τις κοινωνικές εξεγέρσεις
και επαναστάσεις.»
Γιάννης
Μεριζιώτης, 24/5/98,
Κρατούμενος στο 951 τάγμα Αγίας
Παρασκευής
«Αν
η εξουσία και η δύναμη είναι αυτός ο
κόσμος τότε η ζωή και η αγάπη δεν έχουν
θέση σ’ αυτόν. Δεν θέλω να είμαι μέρος
ενός τέτοιου κόσμου.
Αρνούμαι
να φέρω τα όπλα του πολέμου και
διακηρύσσω ότι αυτή η πράξη μου είναι
μέρος του έμπρακτου αγώνα μου για την
εξάλειψη των αιτιών που γεννούν τους
πολέμους, την πείνα και την αδικία.
Αρνούμαι
τον στρατό γιατί ο πόλεμος είναι ένα
έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.»
Νίκος Κροντήρας, 4/4/96
«Ο
στρατός ήταν και είναι στρατός κατοχής
των επιθυμιών μας για ΖΩΗ. Το φανερώνει
κάθε τι φασιστικό που τον διέπει: η
ιεραρχία, η πειθαρχία, η ομοιομορφία, η
πλύση εγκεφάλου με οτιδήποτε
μιλιταριστικό, εθνικιστικό, ρατσιστικό
ή σεξιστικό περιέχει και στοχεύει στη
δολοφονία κάθε τι ΑΛΗΘΙΝΟΥ μέσα στον
άνθρωπο. Το πείσμα των στρατοκρατών που
θέλει να γίνουμε όλοι φορείς της
πανούκλας που μεταδίδει και λέγεται
αγάπη για το ψέμα και μίσος για το
διαφορετικό.
Αρνούμαι
να μάθω να σκοτώνω γιατί έχω μάθει πριν,
να αγαπώ και να παλεύω για τη ΖΩΗ.
Αρνούμαι
να γίνω το επόμενο θύμα ή θύτης γιατί
γνωρίζω ότι και οι δύο ρόλοι είναι
πλαστοί και χαμένοι σ’ ένα πόλεμο που
μόνο η εξουσία κερδίζει.
Αρνούμαι
τα μεγάλα ψέματα - λόγους των
στρατοκρατών και εξουσιαστών γιατί ξέρω
πως η διαφορά μου με τους προδότες
αυτούς της ΖΩΗΣ, είναι ότι όλοι μας εκ
γενετής έχουμε την τάση για απόλυτη
ελευθερία μέσα μας, ενώ αυτοί την είχαν,
τη δολοφόνησαν και επιχειρούν το ίδιο
και στους άλλους.»
Γιάννης Χαλικιάς, 14/3/95
ΕΥΤΥΧΩΣ, ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ ΚΕΛΑΗΔΑΝΕ ΑΚΟΜΑ
«Ο
μιλιταρισμός σαν ιδεολογία και τρόπος
συλλογικής οργάνωσης, είναι βασικό
στοιχείο, στήριγμα του εξουσιαστικού
κοινωνικού συστήματος. Όλα τα καθεστώτα
κυριαρχίας και εκμετάλλευσης ανθρώπου
από άνθρωπο, είναι οργανωμένα /
αναπαράγουν το μιλιταριστικό μοντέλο,
δηλαδή τη διαχείριση όλων των
κοινωνικών ζητημάτων και υποθέσεων, του
συνόλου της καθημερινής ζωής, από μια
μειοψηφία - ελίτ, η οποία έχει επιβάλλει
τα ιδιαίτερα συμφέροντα και τους
στόχους της πάνω στην υπόλοιπη κοινωνία.
Η άκαμπτη πυραμιδωτή δομή, οι κάθετες
ιεραρεχικές σχέσεις, ο ολοκληρωτικός
έλεγχος, η συγκεντρωτική διοίκηση, η
απόλυτη πειθαρχία, η υποταγή στις
επιταγές - εντολές της άρχουσας τάξης,
είναι στοιχεία καθαρά μιλιταριστικά.
Έτσι ο στρατός δεν είναι παρά
αντανάκλαση της εξουσιαστικής
κοινωνικής οργάνωσης και αντίστροφα.
Απλά, στο στρατό επικρατούν στην πιο
έκδηλη - υπερβολική μορφή τους όλες οι
σχέσεις, οι νοοτροπίες και οι αξίες που
έχει επιβάλλει η κυρίαρχη ελίτ πάνω
στους ανθρώπους. Η πατριαρχία, το
φαλλοκρατικό πρότυπο του κυρίαρχου
αρσενικού, ο σεξισμός, είναι κυρίαρχα
στοιχεία, αφού ο μιλιταρισμός και
γενικότερα το σύστημα των διαχωρισμών
και των αντιθέσεων μέσα στην κοινωνία,
μεταξύ προνομιούχων και μη, μεταξύ
εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων,
δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά στην
ιστορία από τις αρχαίες πατριαρχικές -
πολεμικές φυλές, που στηρίζονταν στη
βίαιη κατάκτηση και υποταγή άλλων φυλών
- κοινοτήτων. Από την άλλη, η εκμηδένιση
της προσωπικότητας, κάθε έννοιας
ιδιαιτερότητας, ταυτότητας, ο
ανταγωνισμός, το δίκαιο του ισχυρού, η
πλήρης υποταγή του ατόμου σε ένα
απρόσωπο - ισοπεδοτικό σύστημα, είναι
δομικά στοιχεία του στρατιωτικού τρόπου
οργάνωσης, αναπαράγουν και ισχυροποιούν
την εξουσιαστική - ιεραρχική δομή της
κοινωνία, τις καταπιεστικές σχέσεις
επιβολής και εξάρτησης πάνω στους
ανθρώπους.»
Δ.
Φασόλης,
Ανυπότακτος από το Μάρτη του 1996
«Ο
στρατός συγκροτήθηκε για την δια των
όπλων υπεράσπιση του «έθνους», της «πατρίδας»
και των παραδόσεων.
Τα
«έθνη» και οι «πατρίδες» είναι έννοιες
πλαστές που έχουν βασικό σκοπό να
αποσπάσουν την κοινωνική συναίνεση και
την «εθνική» ομοψυχία, με στόχο να
καλυφθούν οι κοινωνικές και ταξικές
ανισότητες για την υπεράσπιση των
συμφερόντων των κυριάρχων.
Ο
στρατός αναπαράγει χυδαία πρότυπα όπως
αυτό του σεξιστή, του βιαστή, του
φαλλοκράτη, του ρουφιάνου, του
υποτακτικού, του εξουσιαστή, του «εθνικά»
υπερήφανου, του φασίστα, του γλείφτη.
Τα
στοιχεία που συνθέτουν την ύπαρξη και
την αποτελεσματική λειτουργία του
στρατού είναι η ομοιομορφία, η πειθαρχία,
η ιεραρχία, η χυδαιότητα του λόγου και
των πράξεων, η ρουφιανιά, το γλείψιμο, η
υποταγή, η επιβολή, η περιχαράκωση του
λόγου, του χρόνου και των σχέσεων, η
νομιμοφροσύνη, η βία, ο ρατσισμός.
Ο
στρατός είναι όπλο στα χέρια των
αφεντικών και του κράτους, στραμμένο στα
μυαλά και τα κορμιά των καταπιεζόμενων
και των εκμεταλλευόμενων, Σκοπός της
ύπαρξης και της λειτουργίας του είναι η
υπεράσπιση, η αναπαραγωγή και διαιώνιση
της κυριαρχίας των αφεντικών και των
νόμων τους. Σε περίπτωση «εθνικού»
πολέμου, αυτό που οι ανώτεροι στην
στρατιωτική ιεραρχία ονομάζουν και
εννοούν, έμψυχο υλικό, [...] είναι οι
κατώτεροι κοινωνικά και ταξικά φαντάροι,
που θα ματώσουν από τις σφαίρες μόνο και
μόνο γιοα να υπερασπίσουν τα συμφέροντα
των «ομοεθνών» αφεντικών τους.»
Βασίλης Λιάτας, 26/3/96
ΔΕΛΤΙΟ
ΕΙΡΗΝΗΣ...
ενδεικτικά στοιχεία,
κάπου στο 1997, από τον Ιό της Κυριακής
# Δ.Γ., 20 χρόνων. Σκοτώθηκε το 1996 στο στρατόπεδο Μαυρουδή της Λήμνου, «παρασυρμένος από τις ερπύστριες ενός άρματος μάχης». Τον ίδιο χρόνο στο στρατόπεδο Γεωργούλα στο Βόλο, ένα άλλο άρμα κύλησε «τυχαία» και συνέθλιψε το πόδι του εικοσάχρονου Η.Κ.
# Φ.Γ. & Μ.Θ., στρατιώτες του 296 ΤΕ. Σκοτώθηκαν από έκρηξη εκπαιδευτικής χειροβομβίδας σε άσκηση κάπου στη Μυτιλήνη, το 1992. Στην ίδια άσκηση τραυματίστηκαν άλλοι οκτώ φαντάροι.
# Τ.Β., στρατιώτης τεθωρακισμένων στον Έβρο. Κάηκε ζωντανός το 1992 στο στρατόπεδο Καβησού Φερών, μέσα στο τανκ «του».
# Ρ.Ν., Β.Δ. & Τ.Α. (20, 20 & 24 χρόνων αντίστοιχα). Σκοτώθηκαν το 1996 όταν το πλέγμα που κουβαλούσαν για τος ανάγκες των ΛΟΚ στη Νάουσα, ακούμπησε στα ηλεκτροφόρα σύρματα.
# Δ.Κ., Κ.Κ. & Χ.Κ. Σκοτώθηκαν το 1993 στην Καλλονή Λέσβου, όταν εξερράγη η συσκευή οξυγονοκόλλησης με την οποία δούλευαν σε ένα στρατιωτικό όχημα.
# Α.Κ., Γ.Γ., Μ.Α. & Χ.Ι., όλοι τους 20 χρονών. Σκοτώθηκαν το 1994 στη Σαμοθράκη, έπειτα από ανατροπή του Στάγιερ που τους μετέφερε για υπηρεσιακούς λόγους.
# Τ.Π., Σ.Χ. & Κ.Β. Έχασαν τη ζωή τους το 1991 κατά τη διάρκεια της άσκησης Περμενίων στην περιοχή Χανδρά Έβρου. Επίσημο αίτιο, «η αστοχία του υλικού».
# Κ.Β. Σκοτώθηκε το 1994, ενώ επέστρεφε στο φυλάκιό του στο Προμαχώνα, ύστερα από περιπολία. Το όπλο του εκπυρσοκρότησε, καθώς προσπαθούσε να αφαιρέσει την εξάρτησή του.
# Ν.Μ. 22 χρόνων & Χ.Α. 24 χρόνων, στρατιώτες στη 12η Μεραρχία, στον Έβρο. Σκοτώθηκαν το 1995 κοντά στο χωριό Τυχερό, όταν το στρατιωτικό όχημα που οδηγούσε ο πρώτος έφυγε από το δρόμο. Ο Ν.Μ. θα απολυόνταν σε 10 μέρες.
Τον
Ιούλιο του 1997,
ένας φαντάρος αυτοκτωνούσε κάθε τρεις
μέρες!
«Οι
φαντάροι ποτέ δεν αυτοκτονούν καθώς δεν
έχουν λόγους να κάνουν κάτι τέτοιο. Όλες
οι μέχρι σήμερα περιπτώσεις οφείλονται
μόνο στην απροσεξία τους.»
Η δήλωση ανήκει σε αξιωματικό της 128 ΣΕΤΗ.