Για τις παρελάσεις

Οι παρελάσεις
είναι ανθυγιεινές.

Πειθαρχημένοι, κάτω από τις διαταγές του γυμναστή ή του επιλοχία… στη σειρά, στη γραμμή, ανθρωπόμορφα ρομπότ που κάνουν με τον καλύτερο δυνατό συγχρονισμό τις ίδιες μηχανικές κινήσεις… εν δυο εν δυο… με το μυαλό να αντηχεί τη μονοτονία των προσταγμάτων, με τη καρδιά γεμάτη με τη ψεύτικη ικανοποίηση της ακρίβειας των κινήσεων, με το βλέμμα άδειο… με το σώμα άκαμπτο, αναίσθητο, κάτω από τη στολή… εν δυο… μπροστά από τις αρχές, μπροστά στους “επίσημους”, και τώρα μπροστά στους ανεπίσημους που χειροκροτούν την ανθρώπινη μηχανή… εν δυο εν δυο… ταρατατζουμ - ταρατατζουμ…

Η παρέλαση είναι μια από τις πιο καθαρές και γι’ αυτό τις πιο πρόστυχες εκφράσεις της εξουσίας. Έχει σαν ιδανικό της την πιο απάνθρωπη εφεύρεση, τον στρατό. Και καθώς η παρέλαση είναι εφαρμογή της στρατιωτικής πειθαρχίας και της μιλιταριστικής αθλιότητας πολύ πιο έξω από τους στρατώνες, είναι το αγαπημένο θέαμα κάθε αφέντη. Γιατί επιβεβαιώνει πανηγυρικά πως οι άνθρωποι μπορούν να γίνουν πιστά αντίγραφα μιας νευρόσπαστης, υποταγμένης, τέλεια ελεγχόμενης σε κάθε της κίνηση φιγούρας. Η παρέλαση αυτό θέλει να δείξει: πως η εξουσία μπορεί να κάνει τον καθένα μια κουκίδα, χωρίς σκέψεις, χωρίς αισθήματα, εξάρτημα και ανταλλακτικό στις μηχανές της.

Η παρέλαση είναι μια διαφήμιση του φασισμού. Εκθειάζει τη διανοητική και συναισθηματική κενότητα και την υποταγή… και με αυτά τα υλικά φτιάχνει τη “φαντασμαγορική γεωμετρία” των τριάδων, των πεντάδων, των σειρών… Γι’ αυτό:

ΜΗ ΜΠΑΙΝΕΙΣ ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ!