Ανώνυμος-η
Η Τέχνη

Με ποιήματα-μονοκονδυλιές, σε χαρτιά που ξεχνιούνται
ανάμεσα σε σελίδες τετραδίων
με σημειώσεις λογιστικών σχεδίων
δεν κάνεις τέχνη

Η Τέχνη

Η ζωή. Είναι ένα τρέκλισμα, σκουντούφλημα που σου σπάει τα μούτρα
γύρω φωνές κοροϊδευτικές - γέλια, γελώ κι εγώ κλαίγοντας,
όλοι μαζί, γειά μας, πολύ αλκοόλ - σήμερα, αύριο με γραβάτα,
επίσημη ενδυμασία κηδείας, η ζωή...

Η Τέχνη

Η ζωή. Ζευγαράκια γύρω αυτοκτονούν, χωρίζονται εις τα εξ ων συνετέθησαν
και να οι νευρώσεις, και ποιήματα-μονοκονδυλιές,
αυτά που δεν είναι Τέχνη, αλλά είναι κραυγή,
φιλαράκο μου,
Κραυγή.

Η Τέχνη

Η ζωή. Είναι κοινή για μένα, για σένα, χωρίς να σε νιώθω, χωρίς να με νιώθεις, είναι κοινή, χωρίς να ζούμε κοινά, κι ας ζούμε τόσο κοινά.
Και μου λες για την Τέχνη, που δε χωρά τα ποιήματά μου, κι εγώ σου λέω
πως εσένα δε σε χωράει το μυαλό μου, κι εμένα δε με χωράει η καρδιά σου
και μου μιλάς για τέχνη...

Η Τέχνη

Η Τέχνη να πάει να γαμηθεί

Εδώ μιλάμε για θάνατο.