ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

ΑΡΧΕΣ – ΘΕΣΕΙΣ – ΣΤΟΧΟΙ

1. Η αναρχία, είναι η κατάσταση πραγμάτων, που υπερβαίνει τους θεσμούς του εξουσιαστικού πολιτισμού και της αστικής δημοκρατίας, καθώς και όλα τα καθεστώτα που περιέχουν στην αντίληψη τους ιεραρχία και κυριαρχία, παρόντα και μελλοντικά, σε νέες σφαίρες ποιότητας και ελευθερίας ατομικής και κοινωνικής που απορρέουν από τις αξιακές συνθήκες της ισότητας, της δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων.

2. Η αναρχία, δεν είναι εγκεφαλική επινόηση κάποιου ιθύνοντος νου ή ενός υπέρτατου όντος, αλλά η βιωμένη θέληση – επιθυμία και ο ασυμβίβαστος αγώνας των κυριαρχούμενων όλων των εποχών, ενάντια στους κυρίαρχους όλων των εποχών. Είναι η επαναστατική θεωρία και πράξη των «από κάτω» ενάντια στους «από πάνω». Για να μην υπάρχουν ούτε οι «από κάτω», ούτε οι «από πάνω», ώστε να μπορεί το σύνολο της κοινωνίας να αποφασίζει άμεσα για όλα τα πράγματα της ζωής της σε κάθε τομέα, κάθε στιγμή στο χώρο και στο χρόνο. Είναι η ίδια η πραγμάτωση της ουσίας της ελευθερίας. Το να είναι κανείς ελεύθερος, σημαίνει να είναι ελεύθερος από την ανισότητα που ενυπάρχει στην εξουσία και το να προχωρήσει σε μια σφαίρα που δεν υπάρχει ούτε το «άρχειν», ούτε το «άρχεσθαι».

3. Η αναρχία δεν είναι δόγμα ούτε τελεολογικό σύστημα. Είναι η γενικευμένη εναλλακτική λύση ως προς το ιεραρχικό – εξουσιαστικό πρόσωπο της κοινωνικής οργάνωσης του κράτους και του καπιταλισμού, ως προς τα πρότυπα που παράγουν σαν σύνολο και ενάντια σε οποιαδήποτε μορφή ιεραρχικής κοινωνίας.

4. Η αναρχία, δεν αποτελεί καμιά τυποποιημένη λύση για όλα τα ανθρώπινα προβλήματα, καμιά ουτοπία μιας τέλειας κοινωνικής τάξης. Από λόγους αρχής, απορρίπτει κάθε απόλυτο σχήμα και αντίληψη. Δεν πιστεύει σε καμιά απόλυτη αλήθεια ή πάγιο στόχο που αφορά την ανθρώπινη ανάπτυξη, αλλά στην απεριόριστη δυνατότητα τελειοποίησης των κοινωνικών προτύπων και των ανθρώπινων συνθηκών ζωής, τα οποία προσπαθούν πάντοτε να ανακαλύψουν ανώτερες μορφές έκφρασης και στα οποία για αυτό το λόγο δε μπορεί να βάλει κανείς ένα συγκεκριμένο όριο ή να ορίσει έναν προκαθορισμένο στόχο. Αποδεχόμενη τη σχετική έννοια σχετική των θεσμών και των κοινωνικών συνθηκών η αναρχία κάνει εφικτή αυτή τη δυνατότητα τελειοποίησης.. Ως εκ τούτου δεν αποτελεί ένα παγιωμένο, αυτοέγκλειστο κοινωνικό σύστημα, αλλά σε αντίθεση με την πνευματική κηδεμονία όλων των θρησκευτικών και πολιτικών δογμάτων, αγωνίζεται για την ελεύθερη, ανεμπόδιστη αποδέσμευση όλων των ατομικών και κοινωνικών δυνάμεων στη ζωή.

5. Η ελευθερία αντίστοιχα, είναι μια σχετική και όχι μια απόλυτη έννοια, αφού τείνει να διευρύνει τα όριά της και να επηρεάζει πλατύτερους κύκλους με διάφορους τρόπους. Δεν αποτελεί μια αφηρημένη φιλοσοφική έννοια, αλλά τη ζωτική συγκεκριμένη δυνατότητα κάθε ατόμου, ώστε να αναπτύξει πλέρια όλες τις ικανότητες και τα ταλέντα με τα οποία το΄ χει προικίσει η φύση και να τις κάνει κοινωνικά ωφέλιμες. Επομένως, δεν υπάρχει θετική ή αρνητική έννοια της ελευθερίας, αλλά η απαλλαγμένη από εξωτερικούς παράγοντες, όπως θεϊκούς, φυσικούς (ο νόμος του ισχυρότερου) ή κοινωνικούς νόμους υπαγορευμένους από μια γενική βούληση που είναι πάντα η θέληση των κυρίαρχων. Δε μπορεί να υπάρξει ελευθερία, όταν δεν υπάρχει ισότητα και δεν μπορεί να υπάρξει ισότητα, όταν δεν υπάρχει ελευθερία. Όπως και δεν μπορεί να υπάρχει ατομικότητα χωρίς κοινωνικότητα και κοινωνικότητα χωρίς ατομικότητα. Το να μιλάει κανείς για το άτομο ως διαχωρισμένο από τις κοινωνικές του ρίζες και τις κοινωνικές του περιπλοκές είναι τόσο κενό νοήματος, όσο το να μιλάει κανείς για μια ζωή χωρίς ανθρώπους και θεσμούς. Επομένως, η ελευθερία του άλλου, δεν είναι με κανέναν τρόπο όριο ή άρνηση της ελευθερίας μου. Είναι αντίθετα η αναγκαία συνθήκη και η επιβεβαίωση της. Δε γίνομαι πραγματικά ελεύθερος, παρά μόνο μέσω της ελευθερίας των άλλων.

6. Στην ιστορία του κοινωνικού επαναστατικού κινήματος, στον αγώνα των καταπιεσμένων και εκμεταλλευομένων τάξεων, ο αναρχισμός αντιπροσωπεύει την άποψη ότι αυτός ο αγώνας πρέπει να είναι ολικός. Τόσο ενάντια στην οικονομική εκμετάλλευση όσο και ενάντια σε κάθε εξουσία και πολιτική διακυβέρνηση. Γιατί ιστορικά, η οικονομική εκμετάλλευση συμβαδίζει πάντοτε με τη πολιτική και κοινωνική καταπίεση. Αντίθετα με την πολιτική επανάσταση ή τις πολιτικές μεταρρυθμίσεις (και εννοούμε πολιτική, τη διαχείριση του συστήματος της ανισότητας σε όλα τα επίπεδα), η κοινωνική επανάσταση σε όλα τα επίπεδα, είναι η αναγκαία συνθήκη για ν΄ αποκτήσει η πολιτική την πραγματική της σημασία, αυτή της διαχείρισης της πόλης. Δεν υπάρχει κοινωνία δικαίου σε συνθήκες ανισότητας, γιατί το δίκαιο το ορίζει ο ισχυρός. Το δίκαιο το φτιάχνουν οι ισχυροί για να το επωμίζονται οι ανίσχυροι. Αντίθετα από την ισότητα απέναντι στο νόμο ή απέναντι στο θεό που επικαλούνται τα φιλελεύθερα, σοσιαλιστικά και θεοκρατικά καθεστώτα, ο αναρχισμός αντιπαραθέτει την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων. Με τη λέξη ισότητα, δεν εννοούμε την ισοπεδωτική ομοιομορφία, αλλά την ισότητα μέσα από τη διαφορά. Την ισότητα μέσα από την ποικιλομορφία. Την ισότητα όχι των ομοίων, αλλά των ανόμοιων, έτσι όπως υπάρχει και εξελίσσεται μέσα από τη βιοποικιλότητα της φύσης και της κοινωνικής ζωής των ανθρώπων.

7. Από την εμφάνιση των εξουσιαστικών – ιεραρχικών συστημάτων και του κράτους ως δύναμη επιβολής και θέλησης των ολίγων, οι ολιγαρχίες αντιλαμβάνονται και οργανώνουν την κοινωνική ζωή «κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωσιν» του εαυτού τους. Αντιλαμβάνονται τον κόσμο, και κατ΄επέκταση τη ζωή, μονοσήμαντα, μονοδιάστατα και ομοιόμορφα, κατά συνέπεια, κυριαρχικά. Γι' αυτό, όπου εμφανίζεται μια διαφορετική εκδήλωση και οργάνωση της κοινωνικής ζωής, η κυριαρχία έχει την τάση να την καταστέλλει. Και όταν δεν επαρκεί η καταστολή επιχειρεί να την αφομοιώσει και να την αποδεχθεί στο μέτρο που καταφέρνει να αυτοαναπαραχθεί μέσα της.

8. Η απελευθέρωση των ανθρώπων από την οικονομική εκμετάλλευση και την πολιτική και πολιτιστική καταπίεση, αποτελεί την πρωταρχική προϋπόθεση μιας ανατρεπτικής – επαναστατικής κοινωνικής και ατομικής αντίληψης, με όρους για μια ικανοποιητική ζωή, μέσα από τις πραγματικές ανάγκες, τα όνειρα και τις επιθυμίες μας.

9. Οι αστικές και μετέπειτα σοσιαλιστικές επαναστάσεις και τα καθεστώτα που εγκαθιδρύθηκαν μετά από αυτές, αν και εναντιώθηκαν στη φεουδαρχία, στη μοναρχία και στο δεσποτισμό, επέβαλαν συστήματα διακυβέρνησης που διατήρησαν τους θεσμούς των φεουδαρχικών καθεστώτων (τι άλλο είναι ο θεσμός της πρωθυπουργίας, της προεδρίας, των υπουργών κτλ). Συμπύκνωσαν και μεγιστοποίησαν την ιεραρχία μέχρι τα έσχατα όριά της σε όλες τις εκδηλώσεις της ανθρώπινης ζωής, αλλά και στο σύνολο της κοινωνικής ζωής. Βλέπουμε, λοιπόν, να συμβιώνουν μονάρχες με κοινοβούλια, δικτάτορες και τύραννους με δημοκρατικό προσωπείο, θεόσταλτους σωτήρες και πλήθος άλλων. Ακόμα και δίπλα στην πιο φιλελεύθερη εκδοχή του συστήματος κυριαρχίας, το μοίρασμα της εξουσίας μεταξύ των αστών (κοινοβουλευτική διακυβέρνηση, εναλλαγή των προσώπων στην εξουσία). Δίπλα τους συνυπάρχει στην οικονομία και στην πολιτική, ο νεποτισμός (οικογενειοκρατία) και το κληρονομικό δίκαιο. Επομένως, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις δύο εκδοχές της ολιγαρχίας, τη φιλελεύθερη και την ολοκληρωτική.

10. Τα « σύγχρονα » πολιτειακά συστήματα, φιλελεύθερα, σοσιαλιστικά, θεοκρατικά είναι ολιγαρχικά συστήματα που τείνουν προς το μονοσήμαντο, την ομοιομορφία, το μονοδιάστατο, τη στρατιωτικοποίηση της ζωής και τον ολοκληρωτισμό. H αναρχία, είναι η κατάσταση πραγμάτων που αρνείται κάθε μορφής εξουσία η οποία μπορεί να αφαιρέσει από την κοινωνία τη δυνατότητα του αυτοκαθορισμού της. Η εξέλιξη της κοινωνίας και των προσώπων της μπορεί να βαδίζει μόνο σε συνθήκες ελευθερίας, ισότητας, αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης. Τα ίδια τα άτομα και οι κοινότητες μπορούν ελεύθερα να θέτουν ζητήματα στην κοινωνία που αφορούν τις έτσι κι αλλιώς ατελείωτες υποθέσεις της κοινωνικής ζωής σε ζητήματα ελευθερίας και ισότητας.

11. Οι κυρίαρχες πολιτικές ελίτ, μέσα από το προσωπείο της λεγόμενης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας- σε όλες τις εκδοχές της- και μέσω της διαδικασίας των εκλογών καλλιεργούν την αυταπάτη πως έτσι εκφράζεται η λαϊκή θέληση, δημιουργούν τις ανάλογες συναινετικές διαδικασίες και νομιμοποιούνται. Με αυτή τη διαδικασία, ανεξάρτητα αν την επομένη των εκλογών αναιρούνται οι υποσχέσεις, και οι βεβαιότητες του λαού μετατρέπονται σε θολές καταστάσεις, αυτή η αντιπροσώπευση δε μπορεί να ανακληθεί. Στερείται, έτσι, η δύναμη του λαού και μεταβιβάζεται στην κυρίαρχη τάξη και στην ελίτ που την εκπροσωπεί. Έτσι, η σύγχρονη δημοκρατία στις μέρες μας είναι μια τυπική επίκληση των ατομικών δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου, ενώ διαλύει στην πραγματικότητα τον κοινωνικό ιστό, εξατομικεύει τα πρόσωπα προωθώντας από τη μία την ιδιώτευση – ο σώζων εαυτό σωθήτω – και από την άλλη τη μαζικοποίηση μέσα από τους μηχανισμούς ελέγχου της γνώμης και της συνείδησης, διαστρεβλώνοντας την ελεύθερη βούληση και την κριτική σκέψη των ανθρώπων. Κάθε εναλλαγή εξουσίας κρύβει τη μεγαλύτερη δυνατή υπόσχεση αλλά και απάτη για την ικανοποίηση των αναγκών της κοινωνίας, διότι αφαιρεί από τους ανθρώπους τη δυνατότητα να παίρνουν αποφάσεις ως ίσοι μεταξύ ίσων για την κοινωνία. Έτσι, η διαδοχή συστημάτων κυριαρχίας σ΄ όλο τον πλανήτη εξασφαλίζει τη δυναμική ενσωμάτωση όλων εκείνων των στοιχείων που επιβάλλουν μια κυρίαρχη ομάδα, εξουσιοδοτημένη να λαμβάνει για λογαριασμό όλης της κοινωνίας αποφάσεις ακόμα και όταν επικαλείται αυτές τις επαναστατικές αξίες της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της ελευθερίας. Η κοινωνικότητα του καπιταλισμού και η έννοια του πολίτη δεν συνιστούν κοινωνία, αλλά συσσώρευση ιδιωτών – υπηκόων, οπαδών, ψηφοφόρων, καταναλωτών με υπέρτατο δικαίωμα, το δικαίωμα στην κατανάλωση, και παράλληλα με χίλια δυο αντικρουόμενα ιδιωτικά συμφέροντα που, ιεραρχούνται, διαμορφώνονται και διαχειρίζονται από τις εκάστοτε πολιτικές ελίτ. Η ελευθερία ταυτίζεται με την οικονομία της αγοράς και τη συσσώρευση του κέρδους. Η ελευθερία είναι η αγορά, όχι των ιδεών, αλλά αφενός της κατανάλωσης και αφετέρου της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής.

12. Η αναρχία, πραγματοποιεί την ενσωμάτωση της οικονομίας μέσα στην κοινωνία, την ενσωμάτωση της παραγωγής, της τεχνολογίας και της επιστημονικής γνώσης μέσα στην κοινωνική ζωή. Η άμεση δημοκρατία των λαϊκών συνελεύσεων οι ελεύθερες συμφωνίες των ομόσπονδων κοινοτήτων, τα κοινωνικά συμβούλια, η άμεσα ανακλητή και κυκλική αντιπροσώπευση, είναι οι αναγκαίες προϋποθέσεις για το πέρασμα από τη διαχείριση των ανθρώπων στη διαχείριση των πραγμάτων, δηλαδή στη γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Αλλιώς, κάθε νέα κατάσταση πραγμάτων αποσπασμένη από το κοινωνικό σώμα η οποία έχει στα χέρια της υποθέσεις της κοινωνίας, μπορεί να αποτελέσει κίνδυνο για μια παλινδρόμηση στις εξουσιαστικές δομές, ακόμα και αν στηρίζει τη δραστηριότητά της σε αντιεξουσιαστικές ρητορικές.

13. Ο ανταγωνισμός, ως υπέρτατη αξία του συστήματος κυριαρχίας είναι η πεμπτουσία του. Αποτελεί δομικό στοιχείο του και συνοψίζεται ως ο αεί «πόλεμος όλων εναντίον όλων». Οι ρίζες του ανευρίσκονται σε αντιλήψεις και ιδεολογίες που συγκλίνουν σε μια ψευδή εικόνα για τη φύση η οποία περιγράφεται ως ένας χώρος ανταγωνισμού για την επιβίωση ή την εξαφάνιση. Από κει προκύπτουν και οι συνδυαστικές αναφορές στους θεσμούς των κοινωνικών συστημάτων για το «βασιλέα των ζώων», για τη «βασίλισσα στο μελίσσι», για τον «πόλεμο για την επιβίωση», ή στην αναφορά με αναγωγικό νόημα για το «μεγάλο ψάρι» που «τρώει το μικρό». Ο εξουσιαστικός τρόπος οργάνωσης της κοινωνίας αιτιολογεί διαχρονικά την εγκληματική και αντικοινωνική του ύπαρξη μέσω αυτής της κατασκευασμένης εικόνας για τη φύση αιτιολογώντας όχι μόνο την κυριαρχία του ανθρώπου στη φύση, την κυριαρχία του άνδρα στη γυναίκα, των γεροντότερων στους νεότερους, την κυριαρχία του εκμεταλλευτή στον εκμεταλλευόμενο, του διευθυντή στο διευθυνόμενο, αλλά και την κυριαρχία του κράτους στην ανθρώπινη κοινωνία. Συμπερασματικά, το κράτος τοποθετείται ως η αναγκαία ασφαλιστική δικλείδα σύμφωνα με την οποία ρυθμίζονται οι όροι του ανταγωνισμού μέσω κανονισμών και διαταγμάτων προς εφαρμογή, επιβάλλοντας στο σώμα των καταπιεσμένων τεχνητούς ανταγωνισμούς με συνέπεια να διευρύνεται η ανισότητα. Έτσι, είτε πρόκειται για τη φύση που «αλληλοσπαράσσεται» στο ποιο είδος «θα κυριαρχήσει», είτε για την κοινωνία, στο ποιο άτομο ή ποια κοινωνική ομάδα ή έθνος «θα επιβιώσει» έναντι των άλλων που θα «εξαφανιστούν», οι αντιλήψεις των εξουσιαστών σε όλη τη γη, σε όλα τα συστήματα, σε όλες τις θρησκείες, συγκλίνουν διαχρονικά σε μία : «ανταγωνίσου ή πέθανε». Η κυρίαρχη τάξη, μέσω της κυβέρνησης, ρυθμίζει τους όρους του ανταγωνισμού , τόσο για να μην αλληλοεξοντώνονται τα αφεντικά όσο και για να ελέγχονται οι κοινωνικές – ταξικές συγκρούσεις. Χωρίς τον ανταγωνισμό – τον πόλεμο όλων εναντίον όλων – όπως αναφέρουν οι αστοί φιλελεύθεροι διανοούμενοι, σαν κίνητρο των ανθρώπων για δημιουργικότητα, φαντασία, παραγωγικότητα, καινοτομία, η ζωή θα ήταν «μίζερη», «ρουτινιάρικη», «μονότονη». Μέσω της κοινωνικής κινητικότητας, από την κατώτερη κοινωνικοοικονομική τάξη στην ανώτερη, η επικράτηση του «αμερικάνικου ονείρου» , δηλ. η αντεπανάσταση, ο ατομικός ωφελιμισμός και ο βιομηχανισμός της αντίληψης «πιο δυνατά, πιο ψηλά, πιο γρήγορα, πιο αποτελεσματικά», κυριαρχούν σαν κοινωνική σχέση.

14. Η αναρχία είναι ο χώρος, ο χρόνος και η δραστηριότητα μέσα στην οποία η κοινωνία εξελίσσεται συνεργατικά στο εσωτερικό της αξιώνοντας την ισότητα,τη δικαιοσύνη, την αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη ωθώντας τα πρόσωπα να αναπτύξουν τις δυνατότητες - ικανότητές τους προς όφελός τους αλλά και προς όφελος της κοινότητας. Παράλληλα, κατανοεί και απελευθερώνει τη ‘’συνεργασία’’ της κοινωνίας με τη φύση, για να περάσει η ανθρωπότητα στην ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και κατά συνέπεια την οικολογική ισορροπία.

ΘΕΣΕΙΣ - ΣΤΟΧΟΙ

15. Ο ανταγωνισμός, σαν διάχυτη συνθήκη συγκρότησης των κοινωνικών πεδίων, σαν θεμελιακό στοιχείο κάθε εξουσιαστικού πολιτισμού αποτελεί βασικό στόχο πολεμικής για την αναρχική κοσμοαντίληψη και την επαναστατική της ηθική. Στον καπιταλισμό και την αστική δημοκρατία η ανταγωνιστική συνθήκη οδηγεί στην αποσάθρωση όλων των κοινωνικών δομών κάθε αυτόνομης θέσμισης (εξουσιαστικής ή μη). Η γενίκευση της διαμεσολάβησης πλάι στην κυριαρχία της αγοράς συνθέτουν μια δύναμη προώθησης της ετερονομίας σε κάθε πτυχή της ζωής. Η αποδόμηση του κοινωνικού ιστού είναι μια διαρκής στόχευση από τη μεριά του αστικού κράτους.

16. Είτε μέσα από τις οπτικές οργανωμένων πολιτικών και κοινωνικών ρευμάτων, είτε ανακλαστικά οι καταπιεζόμενοι αντιστέκονται και κατά καιρούς αντεπιτίθεται στην πίεση που ασκούν κράτος και κεφάλαιο. Η ενεργός επιρροή του εξουσιαστικού πολιτισμού και των αναπαραστάσεων του, είτε παράγοντας άλυτες αντιφάσεις, είτε μέσα από την αναπαραγωγή του σε ιδεολογικά σχήματα, υφίσταται σαν ο "εσωτερικός εχθρός" των κοινωνικών αγώνων πρώτα από όλα γιατί επιθυμεί τη συντήρηση μιας σχέσης της κοινωνίας με το κράτος, ενώ στην πραγματικότητα, η σχέση που το κράτος επιδιώκει με την κοινωνία είναι η άνευ όρων παράδοση της. Η αστική δημοκρατία επιχειρεί να ονομάσει την παράδοση αυτή κοινωνικό συμβόλαιο, ενοποιώντας κράτος και κοινωνία.

17. Η συνολικότητα αποδοχής του κοινωνικού συμβολαίου, το εύρος της εξουσίας του καθώς και η δύναμη επιβολής αυτής της εξουσίας, είναι μέτρα καθορισμού του σημείου ισορροπίας ανάμεσα σε κοινωνία και κράτος. Ισορροπία εμπόλεμη, που διατρέχει καθολικά το πλέγμα σχέσεων κάθε εξουσιαστικού πολιτισμού. Ισορροπία, που αφορά απλά το υποκείμενο και τους όρους της λήψης των αποφάσεων, είτε αυτές αφορούν την ιδιοποίηση του κοινωνικού πλούτου και την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, είτε τη συλλογική ζωή.

18. Το αναρχικό κίνημα, αντλώντας στοιχεία από προγενέστερα επαναστατικά ή μεταρρυθμιστικά κοινωνικά κινήματα, δημιουργείται, συναντώντας τις νέες σχέσεις της αστικής κοινωνίας, και σε αυτήν αποκτά την ιστορικότητά του. Όπως και άλλα κινήματα, τοποθετείται στην αιχμή των συγκρούσεων του κοινωνικού πολέμου και εκεί διαμορφώνονται οι αξιακές του σταθερές. Η μεγάλη του διαφορά είναι, πως οι αναρχικοί, σαν μέλη της κοινωνίας, αρνήθηκαν όχι μόνο να αποδεχθούν το κοινωνικό συμβόλαιο αλλά πάλεψαν αφενός για την αποκάλυψη της απάτης του και την κατάργησή του και αφετέρου για τη δημιουργία μιας νέας συνθήκης κοινωνικής οργάνωσης. Η ενσωμάτωση της ιστορικότητας και η χρήση αυτής της εμπειρίας στους σημερινούς του αγώνες, είναι για το αναρχικό κίνημα (ακόμα περισσότερο μετά τη σύγχυση που προκάλεσε ο Μάης του ΄68) προϋπόθεση.

19. Όσοι συγκροτούν αυτό το κίνημα, επιδιώκοντας την όξυνση και διεύρυνση του κοινωνικού πολέμου, το κάνουν σαν μια αναγκαιότητα που προκύπτει από τον αγώνα για την επανοικειοποίηση από την κοινωνία του πλούτου και των μέσων παραγωγής του, τον αγώνα για την αντιιεραρχική συμμετοχή των ίσων στη διαχείριση των δημόσιων αγαθών. Αυτό καθορίζει τον άμεσο επαναστατικό στόχο του αναρχικού κινήματος: την ολοκλήρωση αυτού του πολέμου και την γενικευμένη κοινωνική αυτοδιεύθυνση.

20. Ο αναρχικός αγώνας, πέρα από την συνειδητή και προταγματική συμμετοχή στον κοινωνικό πόλεμο, επικεντρώνεται στη ροπή της κοινωνίας να οικειοποιείται αυτά που της ανήκουν, όποτε αυτή εκδηλώνεται. Κεντρικό σημείο αναφοράς των αντιλήψεων μας, εισάγει τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα σε μέσα και σκοπούς. Συνειδητά και προταγματικά, προωθεί την αντίληψη για την ανακατάληψη κάθε κομματιού της ζωής. Επιχειρεί να ξεκινά, όπου υπάρχουν οι δυνατότητες, πρακτικές αντιθεσμίσεων και κοινωνικής αυτονόμησης. Αυτό που έχει αποκαλεστεί κοινωνικοαπελευθερωτικός αγώνας, αποκτά την προοπτική του μέσα από τη συμπόρευση και την όσμωση με την κοινωνική σύγκρουση. Κυριολεκτεί, τόσο περισσότερο, όσο αποτινάζει τον εξουσιαστικό πολιτισμό από πάνω του. Από τους εργατικούς αγώνες, τις ένοπλες εξεγέρσεις, τις κολεκτίβες, μέχρι τη σεξουαλική απελευθέρωση, τα ελευθεριακά σχολεία και τον αντικληρικαλισμό, μια ασταμάτητη ώθηση μέσα στην κοινωνία επιδιώκει ακόμα μεγαλύτερη συνολικότητα της ελευθερίας, της ισότητας, της αυτονομίας. Και αν η ανατροπή κράτους και κεφαλαίου, είναι για την κοινωνία, εκείνη τη στιγμή, ένας προσδιορισμένος στόχος, η πορεία για την αναρχία είναι μια πορεία τελειοποίησης.

21. Η παραδειγματική φύση του αγώνα μας, η προπαγάνδα της δράσης, η άρνηση της ιστορικής βεβαιότητας, η άρνηση μας να διαχωριστούμε από το κοινωνικό σώμα μέσα από μηχανισμούς διαμεσολάβησης ή λογικές πρωτοπορίας, το "από δω και στο εξής" του αναρχικού προτάγματος, όλα αυτά συνθέτουν και την αντίληψή μας για την επαναστατική εξέλιξη. Στην επανάσταση, πέρα από τη συνολικότητα, αναγνωρίζουμε και τη διάρκεια. Δεν αποδεχόμαστε λογικές "μεγάλης νύχτας" ή "τελικής εφόδου". Έτσι, λοιπόν, αναγνωρίζουμε στον αναρχικό αγώνα την ταυτότητα του στοχευόμενου, πολυεπίπεδου, πολύμορφου και πολυδιάστατου αγώνα. Αναγνωρίζουμε στους αναρχικούς /ες την οντότητα κοινωνικών μελών που εισάγουν οργανωμένα ένα ολικό σχέδιο δράσης, ένα πλέγμα αντιλήψεων και πρακτικών για την απελευθέρωση της κοινωνίας που ζουν, και έτσι την απελευθέρωση και των ίδιων. Αναγνωρίζουμε την ανάγκη ύπαρξης ενός πλατιού αναρχικού κινήματος που δίπλα σε άλλα κινήματα βάσης, μέσα από επαναστατικές διαδικασίες, θα παλέψει για την πραγματοποίηση των παραπάνω συνθηκών, ενάντια στις μερικότητες και στους ιδεολογικούς διαχωρισμούς, μέσα από μια συνεκτική θεώρηση των πραγμάτων.

22. Ο ρόλος των αναρχικών δεν είναι να δημιουργήσουν μια αναρχική κοινωνία που θα γίνει δόγμα και καθεστώς, αλλά, να αγωνιστούν για την υλοποίηση της απελευθέρωσης των κοινωνικών δυνάμεων και να προπαγανδίζουν αυτή την αξία μέσα από διαδικασίες ριζοσπαστικοποίησης του λαού, λειτουργώντας σαν ωθητήρες αντίστασης και ανατροπής, καθημερινά, εκεί που αναπαράγεται το ιεραρχικό – εκμεταλλευτικό σύστημα. Δεν αποτελούν πρωτοπορία. Δε διαμεσολαβούν για κανένα.

23. Ο αγώνας για μια κοινωνία προς το ανθρωπινότερο, δηλαδή, χωρίς εξουσία και εκμετάλλευση από άνθρωπο σε άνθρωπο, θα είναι διαρκής και μακροχρόνιος. Δε θα΄ ναι αγώνας μόνο για την καλυτέρευση του βιοτικού επιπέδου, αλλά, κύρια αγώνας για την αλλαγή της συνείδησης και του τρόπου σκέψης μας.

24. Η κοινωνική αυτοδιεύθυνση σαν διαρκώς εξελισσόμενη οικονομική – οργανωτική συνθήκη, ο αποκεντρωτισμός ( κέντρο είναι παντού και περιφέρεια πουθενά ), η αλλαγή του καταστατικού χάρτη των δήμων και των κοινοτήτων και η μετατροπή τους σε κοινωνικά συμβούλια, η αυτοθέσμιση, η αυτονομία,το αυτεξούσιο, οι κοινωνικές πολιτοφυλακές και η άμεση δημοκρατία σαν πολιτειακό σύστημα λήψης των αποφάσεων, η ανακλητότητα και κυκλικότητα της αντιπροσώπευσης από τις γενικές συνελεύσεις των κοινοτήτων, η σύνθεση και συνεκτικότητα στην προσπάθεια λήψης των αποφάσεων, το δικαίωμα της διαφωνίας (όχι σαν αυτοσκοπός), το δικαίωμα στις μειοψηφούσες απόψεις να υλοποιούν τις προτάσεις τους, η ομοσπονδιοποίηση των κοινοτήτων, η συνομοσπονδιοποίηση των ομοσπονδιών, η αρχή της ελεύθερης συμμετοχής και αποχώρησης από αυτές. Έτσι ο δρόμος που περνά από το χώρο της πολιτικής και κοινωνικής αυτονομίας, για τη διευθέτηση και αυτοοργάνωση του τοπικού και εργασιακού περιβάλλοντος χώρου και χρόνου, να οδηγεί στη γενικευμένη πολιτική και κοινωνική αυτοδιεύθυνση που είναι η αναγκαία συνθήκη για να περάσει ηανθρωπότητα στην ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και την οικολογική ισορροπία.

25. Δε μπορούμε και δε θέλουμε να προδιαγράψουμε ή να καθορίσουμε τη μορφή και το περιεχόμενο της κοινωνικής αναγέννησης σε όλα τα επίπεδα που θα φέρει η κοινωνική αυτοδιεύθυνση. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν αφήνουμε τη σκέψη και τη φαντασία να οραματιστεί και να σχεδιάσει. Με τίποτα όμως δε μπορεί να προκαθοριστεί – εγκλωβιστεί σε νεκρά εγκεφαλικά σχήματα και χιλιαστικές επινοήσεις, ο οργασμός και ο πλούτος της ζωής στην αταξική – ακρατική κοινωνία. Σε μια κοινωνία που η ζωή αποκτά νόημα και περιεχόμενο. Σε μια κοινωνία που ο άνθρωπος σαν πρόσωπο αποκτά σημασία. Κατ΄ αυτό τον τρόπο, το ζήτημα της υπέρβασης και μετάβασης σ΄ αυτές τις συνθήκες αποκλείει κάθε έννοια νομοτελειακής βεβαιότητας, δεδομένου πως η απελευθέρωση των καταπιεσμένων – εκμεταλλευομένων, είναι έργο των ίδιων. Άλλωστε, και ο σχεδιασμός υπό το πρόσχημα της επιστημονικότητας είναι μια φενάκη. Δεν είναι ιστορικά επιβεβαιωμένο ότι οι καταπιεζόμενοι – εκμεταλλευόμενοι της σημερινής εποχής, θα ακολουθήσουν τον έναν ή τον άλλο δρόμο. Εκείνο, όμως, που μπορεί να ειπωθεί με βεβαιότητα είναι, ότι χωρίς ελευθεριακές – αντιεξουσιαστικές οργανώσεις, χωρίς λαϊκά αντιθεσμικά όργανα, χωρίς συνοχή θεωρίας και πράξης δεν μπορεί να επιτευχθεί αυτός ο αγώνας. Ή που θα είναι αγώνας απελευθερωτικός ή που δε θα είναι!

26. Σ΄ αυτό τον αγώνα, που είναι ο μόνος που αξίζει τον κόπο να συμμετέχουμε, ακόμα και να αφοσιωθούμε, εμείς οι αναρχικοί δε θα είμαστε μόνοι μας. Ένα πλατύ αντιεξουσιαστικό – αντιιεραρχικό - ελευθεριακό ρεύμα θα έρθει και θα σαρώσει τον παλιό κόσμο. Έτσι που να μη μείνει λίθος επί λίθου! Έτσι που το κράτος και ο καπιταλισμός να πάρουν επιτέλους τη θέση που τους αρμόζει : στο μουσείο της ιστορίας. Οι νέες κοινωνικές φόρμες περιμένουν αυτούς που θα τις δημιουργήσουν!