Από μια ανταλλαγή μεταξύ Ted Kazcinski & Sub-Marcos (?) μέσω του περιοδικού Green Anarchy

Τα παρακάτω κείμενα αποτελούν μέρος μιας ανταλλαγής που έγινε ανάμεσα στον Unabomber και το EZLN, στο περιοδικό Green Anarchy. Το πρώτο ήρθε σαν γράμμα-σχολιασμός του άρθρου του Jesus Sepulveda "Resisting Western Penetration, Notes on the EZLN" που δημοσιεύτηκε στο εν λόγω περιοδικό στο τεύχος 6 του καλοκαιριού του 2001 από τον Ted Kazcinski. Το δέυτερο, εμφανίστηκε στο τεύχος 8 του ίδιου περιοδικού την άνοιξη του 2002 ως απάντηση σε παλιότερο κείμενο του Kazcinski με τίτλο "The EZLN is NOT Anarchist" και αποδείδεται στον Sub-Marcos, αν και αυτό είναι αμφισβητίσημο. Η μετάφραση των κειμένων έγινε από τον Μανώλη.

Ο ΜΑΡΚΟΣ ΑΓΑΠΑ ΤΟΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟ

Αγαπητό «Πράσινη Αναρχία»:

Βλέπω στο τεύχος Νο 6, σελ 7, ότι ο Χέσους (Σεπουλβέδα) λέει ότι οι Ζαπατίστας αντιστέκονται στον εκσυγχρονισμό. Αν αυτό αληθεύει, τότε καλά θα κάνουν να ξεφορτωθούν τον Σουμπκομαντάντε Μάρκος, τάκα τάκα. Ο καλός Σουμπ δεν είναι αντίπαλος του εκσυγχρονισμού. Παραθέτω κάποια αποσπάσματα από ένα λόγο που έβγαλε κατά τη διάρκεια της πορείας των Ζαπατίστας στο Μέξικο Σίτι:

«Δεν έχουμε λεφτά αρκετά ούτε για τα φάρμακα, θα μας τσιμπήσουν όμως ένα ακόμα κομμάτι από τους μισθούς μας… Τα οικονομικά πακέτα …σημαίνουν για μας μόνο περισσότερους φόρους, αυξήσεις τιμών, μειώσεις μισθών, περισσότερη ανεργία, λιγότερα επιδόματα, λιγότερα λεφτά για την παιδεία, λιγότερη στέγη, λιγότερες υπηρεσίες, λιγότερη τροφή, λιγότερη γη, λιγότερα νοσοκομεία, λιγότερους γιατρούς, λιγότερα φάρμακα.
Εκεί που παλιότερα ήταν η γη μας τώρα φτιάχνουμε αεροδρόμια για τα νέα αφεντικά. Εμείς όμως δεν θα ταξιδέψουμε ποτέ με αεροπλάνο. Όμοια φτιάχνουμε αυτοκινητόδρομους, και δεν θα έχουμε ποτέ αυτοκίνητο. Φτιάχνουμε κέντρα ψυχαγωγίας και δεν θα μπορούμε ποτέ να πάμε σε αυτά. Φτιάχνουμε εμπορικά κέντρα και δεν θα έχουμε ποτέ χρήματα να ψωνίσουμε σε αυτά. Φτιάχνουμε αστικές ζώνες με όλες τις υπηρεσίες και θα τα κοιτάμε μόνο από μακριά. Χτίζουμε σύγχρονα ξενοδοχεία και δεν θα μείνουμε ποτέ σε αυτά.
Εν συντομία, φτιάχνουμε ένα κόσμο ο οποίος μας αποκλείει.
Εσύ έφτιαξες το σπίτι, εσύ έβαλες το ηλεκτρικό, το νερό, τα υδραυλικά. Έστρωσες το δρόμο. Φύτεψες τον κήπο. Έφτιαξες τα έπιπλα. Έβαψες τους τοίχους. Έφερες φαΐ και το μαγείρεψες.
Και έμεινες έξω. Επειδή κάποιος άλλος ήρθε και κατέλαβε το σπίτι.
Κάποιου άλλου η ζωή είναι φωτισμένη. Κάποιος άλλος πλένεται τακτικά. Αυτός που μπαίνει στο αμάξι, αυτός που χρησιμοποιεί τα έπιπλα, αυτός που απολαμβάνει τη δουλειά μας, αυτός που τρώει...
Αυτός που έχει το φως, την ευημερία, τη χαρά, την ελπίδα, αυτός είναι αυτοί, αυτοί που όντας λίγοι έχουν τα πάντα.
Ο δρόμος και η ύπαιθρος είναι για μας. Αποκαλούν τη φτώχια σπίτι μας.
Θα τελειώσετε το σχολείο και θα ανακαλύψετε πως δεν υπάρχουν καθόλου δουλειές, και όσες υπάρχουν πληρώνονται λίγο. Να τελειώσεις το δημόσιο σχολείο φτάνει μόνο για να βρεις δουλειά τρίτης κατηγορίας.»

(Από λόγο του Σουμπ Μάρκος στο Εθνικό Τεχνικό Ινστιτούτο (Πολυτεχνείο), Ζακοτένκο, Μεξικό, Μάρτιοε 2001, όπως αναφέρθηκε σε αγγλική μετάφραση στο περιοδικό Food & Water Journal,καλοκάιρι 2001, σελ 24-27.

Είναι ξεκάθαρο που το πάει ο Σουμπ Μάρκος, και δεν πάει να βάλει τέλος στον εκσυγχρονισμό. Θέλει μόνο οι φτωχοί άνθρωποι να έχουν το δίκαιο μερίδιο τους στην τεχνολογική πίτα. Αναμφισβήτητα οι φτωχοί άνθρωποι αξίζουν το μερίδιο τους στην πίτα, αν δεχτείς όμως ότι πρέπει να υπάρχει η πίτα. Αν πιστεύεις ότι δεν χρειάζεται να υπάρχει ηλεκτρισμός, υδραυλικά, σύγχρονη φαρμακευτική, σχολεία ή δουλειές δεν είναι λογικό να λες ότι οι φτωχοί άνθρωποι θα πρέπει να έχουν μερίδιο σε αυτά τα πράγματα. Είναι μια παλιά, θλιβερή, συχνά επανερχόμενη ιστορία: Αληθινή και αγνή λαϊκή εξέγερση αναλαμβάνεται από σκεπτόμενους (σοφιστικέ) αριστερούς διανοούμενους. -σε αυτή την περίπτωση τον Σουμπ Μαρξ, Μάρκος ήθελα να πω, και τα φιλαράκια του- οι οποίοι την (εξέγερση) την χειραγωγούν, την προδίδουν και την διαστρέφουν για τους δικούς τους σκοπούς. Οι αριστεροί το έχουν κάνει αυτό ξανά και ξανά. Πότε επιτέλους θα μάθουν οι άνθρωποι; Πότε πια εσείς –οι πράσινοι αναρχικοί- θα μάθετε;

Τεντ Καζίνσκι

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ ΠΡΟΤΖΕΚΤ: Ο ΜΑΡΚΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ

Το «Ο ΕΖLN δεν είναι αναρχικός», άρθρο του Θιοντορ Kazcynski, απηχούσε μια τέτοια αποικιοκρατική στάση αλαζονικής άγνοιας που αρκετοί από εμάς αποφασίσαμε να γράψουμε μια απάντηση. Έχετε δίκιο. Ο EZLN και το μεγαλύτερο λαϊκό κομμάτι του το FZLN ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ANAΡXIKOI. Ούτε σκοπεύουμε να γίνουμε, ούτε θα έπρεπε να γίνουμε. Προκειμένου να καταφέρουμε στέρεες αλλαγές με τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες μας, δεν μπορούμε να αυτοπεριοριστούμε με το να υιοθετήσουμε μια μοναδική ιδεολογία.

Το πολιτικό και στρατιωτικό τμήμα μας ενσωματώνουν μια μεγάλη ποικιλία «πιστεύω» από ένα εύρος πολιτισμών, κάτι που δεν μπορεί να οριστεί μέσα από ένα στενό ιδεολογικό μικροσκόπιο. Υπάρχουν αναρχικοί στις τάξεις μας, όπως υπάρχουν και Καθολικοί, Κομμουνιστές ή οπαδοί της Σαντερία. Είμαστε Ινδιάνοι στην ύπαιθρο και εργάτες στις πόλεις. Είμαστε πολιτικοί στο γραφείο και άστεγα παιδιά στους δρόμους. Είμαστε ομοφυλόφιλοι και ετεροφυλόφιλοι, άντρες και γυναίκες, πλούσιοι και φτωχοί. Αυτό που όλοι έχουμε κοινό είναι η αγάπη για τις οικογένειες μας και τον τόπο μας. Αυτό που έχουμε όλοι κοινό είναι η επιθυμία να κάνουμε τα πράγματα καλύτερα για μας και για τη χώρα μας. Τίποτα απ’ αυτά δεν μπορεί να επιτευχθεί εάν πρόκειται να χτίσουμε τοίχους από λέξεις και αφηρημένες ιδέες γύρω μας. Τα τελευταία 500 χρόνια , έχουμε υποστεί ένα βίαιο σύστημα εκμετάλλευσης και ταπείνωσης που λίγοι στη Βόρεια Αμερική έχουν βιώσει.

Μας αρνήθηκαν γη και ελευθερία πριν ακόμα η δική σου χώρα υπάρξει και συνακόλουθα έχουμε μια πολύ διαφορετική αντίληψη του κόσμου απ’ ότι εσύ. Υποταχθήκαμε στην αποικιοκρατία, πρώτα στους Ισπανούς, μετά από τους Γάλλους και τους Γερμανούς και τελευταία από τους Βορειοαμερικάνους. Για αιώνες οι μεξικάνοι υπήρξαν σκλάβοι και σκουπίδια και μας συμπεριφέρθηκαν ούτε καν σαν ανθρώπους, ένα γεγονός που μας πληγώνει μέχρι σήμερα και ένα γεγονός που δεν μπορούμε και δεν πρέπει να ξεχάσουμε.

Το παρελθόν μας μάς έκανε αυτό που είμαστε σήμερα και προσπαθώντας να σπάσουμε αυτό τον ιστορικό κύκλο εκμετάλλευσης, έχουμε εξεγερθεί πάμπολλες φορές προσπαθώντας να ξαναποκτήσουμε την ανθρωπιά μας και να βελτιώσουμε τις ζωές μας. Πρώτα πολεμήσαμε με Χουάρεζ και Χιντάλγκο εναντίον του Ισπανικού θρόνου, μετά με Ζαπάτα και Βίλα κατά του Πορφυριάτου.

Τώρα πολεμάμε ενάντια στα διαφορετικά πρόσωπα του ίδιου κεφαλιού που επιδιώκει να μας κρατήσει σκλαβωμένους, υπάνθρωπους υπηρέτες του Κεφαλαίου. Αυτός δεν είναι ένας αγώνας που επιλέχτηκε από ένα βιβλίο ή αντιγράφηκε από μια ταινία, αλλά ένας αγώνας που όλοι κληρονομήσαμε από την στιγμή που εγεννηθήκαμε. Αυτός είναι ένας αγώνας που βρίσκεται μπροστά από τις ζωές μας, τρέχοντας ακόμα και μέσα στο αίμα μας. Είναι ένας αγώνας για τον οποίο πολλοί από τους πατεράδες και παππούδες μας πέθαναν και για τον οποίο και εμείς είμαστε πρόθυμοι να πεθάνουμε. Ένας αγώνας απαραίτητος για τους ανθρώπους μας και τη χώρα μας. Είναι προφανές από την «πατρική» γλώσσα και την αλαζονική κοντοθωριά σας πως καταλαβαίνετε πολύ λίγα από Μεξικάνικη ιστορία και μεξικάνους γενικά.

Μπορεί να είμαστε «βαθιά ρεφορμιστές» και μπορεί να εργαζόμαστε για «τίποτε στέρεο που να μην μπορεί να παρασχεθεί και από τον καπιταλισμό», αλλά να είστε βέβαιος πως τροφή, γη, δημοκρατία, δικαιοσύνη και ειρήνη είναι εξαιρετικά πολύτιμα όταν δεν τα έχεις. Τόσο πολύτιμα που να παλεύεις γι’ αυτά με οποιοδήποτε κόστος, ακόμα και ρισκάροντας να προσβάλλεις κάποιους άνετους ανθρώπους σε κάποιο μακρινό μέρος που νομίζουν πως το σύστημα ιδεών τους είναι πιο σημαντικό από τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Τόσο πολύτιμα ώστε να εργαζόμαστε με όποια εργαλεία έχουμε μπροστά μας , είτε αυτό είναι διαπραγματεύσεις με το Κράτος είτε η δικτύωση μέσα στη λαϊκή κουλτούρα. Ο αγώνας μας φούντωνε πριν ακόμα η αναρχία υπάρξει καν σαν λέξη, πόσω δε σαν ιδεολογία με εφημερίδες και οπαδούς. Ο αγώνας μας είναι πιο παλιός από τον Μπακούνιν και τον Κροπότκιν.

Παρόλο που αναρχικοί και συνδικάτα έχουν πολεμήσει θαρραλέα μαζί μας, δεν πρόκειται να μειώσουμε την ιστορία μας για να χωρέσει σε κάποια στενή ιδεολογία που εξάγεται από τις ίδιες χώρες τις οποίες πολεμήσαμε στους πολέμους για την ανεξαρτησία. Ο αγώνας στο Μεξικό, είτε ζαπατίστικος είτε όχι, είναι αποτέλεσμα των ιστοριών μας και των πολιτισμών μας και δεν μπορεί να τσαλακωθεί και χειραγωγηθεί για να χωρέσει στην φόρμουλα κάποιου άλλου, πόσο μάλλον μια φόρμουλα καθόλου ενημερωμένη για τους ανθρώπους μας, την χώρα και τις ιστορίες μας. Έχεις δίκιο. Εμείς σαν κίνημα δεν είμαστε αναρχικό. Είμαστε άνθρωποι που προσπαθούμε να κρατήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας και να ξαναποκτήσουμε την περηφάνια που μας έκλεψαν από την στιγμή που ο Κορτέζ πήρε την εξουσία.

Παλεύοντας γι’ αυτούς τους στόχους, πρέπει να κάνουμε ότι είναι πλέον αποτελεσματικό για μας, για όλους μας, χωρίς να υποκύψουμε στον πειρασμό να χωριστούμε σε μικρά κομμάτια που μπορούν πιο εύκολα να εξαγοραστούν απ’ αυτούς που μας κρατούν σκλαβωμένους. Μάθαμε αυτό το μάθημα από τη La Malinche, καθώς ΑΥΤΗ βοήθησε τον Κορτές να διχάσει 30 εκατομμύρια μεξικάνους σε μια εύκολα κατακτημένη ομάδα φέουδων. Μάθαμε αυτό το μάθημα από την εξουσία του Πορφυριάτο μετά την ανεξαρτησία και από την μετεπανασταστική προδοσία στις πλούσιες δυνάμεις. Βλέπουμε στενές πνευματικά ιδεολογίες, όπως ο αναρχισμός και ο κομμουνισμός σαν εργαλεία διαχωρισμού των μεξικάνων σε πιο εύκολα εκμεταλλεύσιμα τμήματα. Αντί να αντιμετωπίζουμε τους εχθρούς μας σαν ομάδες που μπορούν να στραφούν η μια ενάντια στην άλλη, προτιμούμε να εργαζόμαστε όλοι μαζί σαν μια ομάδα με κοινό στόχο. Το άρθρο σας χρησιμοποιεί την λέξη «συμβιβασμός» σαν βρισιά. Για μας είναι η κόλλα που μας κρατάει ενωμένους σε ένα κοινό αγώνα.

Χωρίς αυτούς τους συμβιβασμούς που μας επιτρέπουν να εργαζόμαστε μαζί, δεν θα είχαμε πάει πουθενά. Μοναχικοί σκλάβοι που περιμένουν να τους εκμεταλλευτούν, όπως ήμασταν και στο παρελθόν. Δεν θα εξαγοραστούμε αυτή τη φορά. Δεν θα επιτρέψουμε στους εαυτούς μας να μας αντιμετωπίζουν σαν άτομα και να δεχτούμε χάρες από τις δυνάμεις που δρέπουν πλούτη από τις δυστυχίες μας. Και ο τρόπος που κάνουμε τα πράγματα αποδίδει. 60 εκατομμύρια άνθρωποι υπέγραψαν το αίτημα να σταματήσει ο πόλεμος στην Τσιάπας.

Ο Ζαπατισμός ξαναζεί. Έχουμε πυρήνες σε κάθε πόλη σε κάθε πολιτεία όλης της χώρας φτιαγμένους από ανθρώπους κάθε κατηγορίας. Είμαστε οργανωμένοι. Είμαστε δυνατοί. Θα πετύχουμε στη μάχη μας απλά γιατί είμαστε πάρα πολλοί και καλά οργανωμένοι ώστε η Εξουσία να μας αγνοήσει ή να μας λειώσει.

Αυτό που εχουμε μπορεί να μην είναι τέλειο. Μπορεί να μην είναι ιδεώδες. Αλλά αποδίδει για εμάς με ένα πολύ χειροπιαστό τρόπο. Και δεν διστάζουμε να πούμε πως αν ήσουν στη θέση μας θα έκανες τα ίδια πράγματα. Αυτό όμως που μας εξαγρίωσε στο άρθρο σου ήταν το παλιό γνωστό πρόσωπο της αποικιοκρατίας να γυαλίζει μέσα από τις καλές σου προθέσεις. Πολλοί βορειοαμερικάνοι έρχονται στο μεξικό και αρνούνται τα φαγητά και τον τρόπο ζωής μας, λέγοντας ότι δεν είναι τόσο καλά όσο αυτά που έχουν «πίσω στην πατρίδα».

Ο συγγραφέας του άρθρου κάνει το ίδιο πράγμα στην «κριτική» του στον Ζαπατισμό. Αν αυτές οι «κριτικές» περιελάμβαναν μια αναλυτική συζήτηση των τακτικών μας με αναφορές στην ιστορία και στην παρούσα θέση μας στον κόσμο, δεν θα ήταν μεγάλο ζήτημα, είναι κάτι που ούτως ή άλλως κάνουμε μέσα στις δικές μας οργανώσεις.

Το γεγονός όμως ότι ο συγγραφέας απλώς απέρριψε τον Ζαπατισμό σαν μια εμπροσθοφυλακή ρεφορμιστών εθνικιστών χωρίς μια έστω μικρή ανάλυση του γιατί ισχύει αυτό, αποδεικνύει πως ακόμα μια φορά εμείς οι μεξικάνοι δεν είμαστε τόσο καλοί όσο ο παντογνώστης Βορειοαμερικάνος Ιμπεριαλιστής ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του πιο ξύπνιο, πιο έξυπνο και πιο μελετημένο πολιτικά από τον χαζομεξικάνο.

Αυτή η στάση, αν και κρυμμένη πίσω από λεπτά πέπλα αντικειμενικότητας, είναι η ίδια στάση την οποία αντιμετωπίζουμε εδώ και 500 χρόνια, όπου κάποιος σε κάποια άλλη χώρα, από κάποιο άλλο πολιτισμό νομίζει πως ξέρει τι είναι καλύτερο για μας πολύ περισσότερο απ’όσο ξέρουμε εμείς. Ακόμα πιο αηδιαστική ήταν για μας η πρόταση « το ζήτημα της επαναστατικής αλληλεγγύης σε αυτούς τους αγώνες είναι επομένως ζήτημα του πώς να παρέμβεις με τρόπο που ταιριάζει στους στόχους σου, με τρόπο που να προωθεί το επαναστατικό αναρχικό σχέδιο σου.»

Θα ήταν δύσκολο για μας να φτιάξουμε μια πλέον ακριβή λίστα αποικιακών λέξεων και στάσεων απ’ότι αυτές που περιλαμβάνονται σε αυτή την πρόταση. «Παρέμβεις»; «Προωθεί το σχέδιο σου»; Οι μεξικάνοι έχουν αναπτύξει μια καλή κατανόηση του τι σημαίνει «παρέμβαση». Προσπαθήστε να βρείτε τις λέξεις Conquista και Villahermosa and Tejas and Maximilian σε ένα βιβλίο ιστορίας για μια μικρή ιδέα του τι καταλαβαίνουμε όταν οι Βορειοαμερικάνοι αρχίζουν να μιλούν για «παρέμβαση». Σίγουρα όμως οι αναρχικοί της Βόρειας Αμερικής ξέρουν καλύτερα από εμάς πώς να διεξάγουν ένα αγώνα στον οποίο είμαστε μπλεγμένοι 300 χρόνια πριν η χώρα τους ιδρυθεί και μπορούν επομένως ακόμα και να σκεφτούν πως θα μας χρησιμοποιήσουν σαν ένα μέσο για να «προωθήσουν το σχέδιο τους».

Είναι ακριβώς η ίδια στάση που οι Καπιταλιστές και οι Αυτοκρατορίες έχουν χρησιμοποιήσει για να εκμεταλλευτούν και να ταπεινώσουν το Μεξικό και τον υπόλοιπο τρίτο κόσμο εδώ και 500 χρόνια. Παρά το ότι αυτό το άρθρο μιλάει πολύ για επανάσταση, οι στάσεις και ιδέες που στηρίζονται από τον συγγραφέα δεν είναι διαφορετικές από αυτές των Κόρτες, Μονρός ή όποιο άλλο ιμπεριαλιστικό γουρούνι μπορείτε να σκεφτείτε.

Η παρέμβαση σας δεν είναι επιθυμητή ούτε είμαστε εμείς «project» για κάποιους πανέξυπνους Βορειοαμερικάνους που θέλουν να επωφεληθούν. Ο συγγραφέας μιλάει πολύ για επαναστατική αλληλεγγύη χωρίς όμως να ορίζει έστω τον όρο. Τι σημαίνει γι’ αυτό επαναστατική αλληλεγγύη; Από το ύφος του άρθρου του είναι εμφανές ότι επαναστατική αλληλεγγύη είναι πάνω κάτω γι’ αυτόν το ίδιο πράγμα που είναι τα «οριακά κέρδη» και η «ανάλυση κόστους-οφέλους» για τους βιομηχάνους ιμπεριαλιστές, τρόποι να χρησιμοποιήσουν τους άλλους για δικό τους όφελος.

Όσο οι Βορειοαμερικάνοι αναρχικοί συντηρούν και αναπαράγουν αποικιακά συστήματα ιδεών θα βρίσκουν εσαεί τους εαυτούς τους χωρίς συμμάχους στον τρίτο κόσμο. Οι χωρικοί στη Βολιβία, και το Εκουαδόρ, άσχετα με το πόσο συμβατοί είναι με την άκαμπτη ιδεολογία σας , δεν θα εκτιμήσουν τις αλαζονικές αποικιακές στάσεις σας περισσότερο απ’ ότι οι μαχητές της ελευθερίας της Παπούα ή οποιοιδήποτε άλλοι στον κόσμο.

Η αποικιοκρατία είναι ένας από τους πολλούς εχθρούς που πολεμάμε σε αυτό τον κόσμο και όσο οι Βορειοαμερικάνοι ενισχύουν τα αποικιακά πρότυπα σκέψης στους «επαναστατικούς» τους αγώνες, δεν θα βρίσκονται ποτέ από τη μεριά κανενός αντιαποικιακού αγώνα πουθενά.

Εμείς στον ζαπατίστικο αγώνα δεν ζητήσαμε ποτέ από κανένα διαρκή συμπαράσταση, ή συμπαράσταση δίχως κριτική. Αυτό που ζητήσαμε από τον κόσμο είναι να σεβαστεί το δικό μας ιστορικό πλαίσιο και να σκεφτεί τις πράξεις που κάνουμε για να ξεφύγουμε από την μπότα της καταπίεσης. Ταυτόχρονα θα πρέπει να κοιτάτε τους δικούς σας αγώνες στη δική σας χώρα και να βρίσκετε τα κοινά σημεία ανάμεσα μας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος που έχουμε για να κάνουμε μια παγκόσμια επανάσταση.

Εν ολίγοις, είμαστε ένας στρατός ονειροπόλων, και γι’ αυτό είμαστε αόρατοι. Πως μπορούμε να μην νικήσουμε, με αυτή τη φαντασία μας να ανατρέπει τα πάντα;

Υπαρχηγός Μάρκος