|
|
Χάιμε Μπάλιους:
Εισαγωγή στο Προς μια νέα Επανάσταση Η ομάδα
«Οι Φίλοι του Ντουρρούτι» σχηματίστηκε στις αρχές του 1937. Τα μέλη και
οι υποστηρικτές της ήταν επιφανείς σύντροφοι από το μέτωπο της Χέλσα.
Παραμένοντας πιστοί στις αναρχικές πεποιθήσεις τους, αρνήθηκαν να
υποταχθούν στη στρατιωτικοποίηση, με αποτέλεσμα να μετακινηθούν στην
πρωτεύουσα της Καταλονίας (Βαρκελώνη) όπου μαζί με άλλους συντρόφους
ίδρυσαν την ομάδα. Ως σύμβολο υιοθέτησαν τη μορφή του Μπουεναβεντούρα
Ντουρρούτι, ενός ιδεαλιστή που αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή του στις
αναρχικές πεποιθήσεις του.
«Ήταν ένας άνθρωπος της δράσης όπως μαρτυρά και ο ηρωικός του θάνατος
στο μέτωπο της Μαδρίτης, της ηρωικής και αιώνιας Μαδρίτης που ζει στο
αυθόρμητο σύνθημα που εμπνεύστηκαν οι κάτοικοι της πρωτεύουσας μετά τη
φυγή της δημοκρατικής, κυβέρνησης από την πόλη... Viva Nadrid sin
gobierno! (Ζήτω η Μαδρίτη χωρίς κυβέρνηση!). Αυτό το αδάμαστο πνεύμα του
λαού της Μαδρίτης διατηρήθηκε καθ’ όλη τη διάρκεια της πολιορκίας της
πρωτεύουσας και ήταν το πνεύμα που υιοθέτησε και η Ομάδα. Έτσι λοιπόν οι
μαχητές από τη Χέλσα (με την Ταξιαρχία Ντουρρούτι στο μέτωπο της
Αραγωνίας) έγιναν οι αγγελιοφόροι του μηνύματος «Κρατήστε γερά και
πολεμήστε ως το τέλος!». Αυτές ήταν αρετές που κανείς δεν μπορεί να
αρνηθεί ότι διέθετε ο Ντουρρούτι, ο αναρχικός από τη Λεόν. Στην κηδεία
του, η Βαρκελώνη του απέδωσε την τιμή μιας από τις μεγαλύτερες λαϊκές
συγκεντρώσεις που έγιναν ποτέ, καθώς το καταλανικό προλεταριάτο κατέβηκε
στους δρόμους σαν ένα σώμα για να τιμήσει τον άνθρωπο που έδωσε τη ζωή
του για την υπόθεση των απόκληρων όλου του κόσμου.
Έχοντας δώσει μια πρόχειρη περιγραφή της φύσης της ομάδας μας θα κάνω
τώρα μια σύντομη εισαγωγή στην μπροσούρα μας, Hacia una nueva revolucion
(Προς μια νέα επανάσταση). Πρώτα απ’ όλα, πότε γράφτηκε; Γύρω στα μέσα
του 1938. Πρέπει όμως να τονιστεί ότι το να γράψουμε μια μπροσούρα αυτού
του είδους, με τον τίτλο που της δώσαμε, σε εκείνες τις τραγικές στιγμές
του Ισπανικού προλεταριάτου, ήταν μια εξαιρετικά υποδηλωτική πράξη που
αποτελούσε μια κραυγή ελπίδας για τους αγωνιστές της Ισπανίας. Παρά τον
ηρωισμό και την αφοσίωση τους, βρέθηκαν αντιμέτωποι με την πιο επίφοβη
ήττα, εξαιτίας της αδυναμίας τους να συντρίψουν την αντεπανάσταση που
καθοδηγούσαν οι σταλινικοί, με την υποστήριξη των καμουφλαρισμένων
ρεφορμιστών μέσα στην CΝΤ και τη ΡΑ1, και όλων όσων αναρριχήθηκαν σε
ανώτερα κυβερνητικά κλιμάκια. Ήταν το 1938 (40 –χρόνια πριν) σε ένα
σημείο όπου ο πόλεμος είχε πια χαθεί και τα πολεμικά μέτωπα κατέρρεαν το
ένα μετά το άλλο, ως αποτέλεσμα της προδοσίας των σταλινικών, που
κατείχαν θέσεις-κλειδιά στα όργανα λήψης αποφάσεων και οι οποίοι
υπάκουσαν στις διαταγές του Στάλιν για υπονόμευση του ένοπλου ισπανικού
προλεταριάτου.
Σ’ αυτές τις τραγικές στιγμές εμείς, «Οι Φίλοι του Ντουρρούτι», στην
τελευταία συνεδρίαση της ομάδας, μετά από μια εκτενή εξέταση της
καταστροφής που μας προξένησε η αντεπανάσταση και παρά την έκταση της
καταστροφής αυτής, αρνηθήκαμε να δεχτούμε ως οριστική μια τέτοια ήττα. Η
επονείδιστη πολιτική που ακολούθησε ο Λάργκο Καμπαγιέρο, η κυβέρνηση του
οποίου συμπεριλάμβανε αρκετούς αναρχικούς αγωνιστές, είχε διαβρώσει το
επαναστατικό ηθικό στα μετόπισθεν και η κυβέρνηση Νεγκρίν, η κυβέρνηση
του «ήττα ή συνθηκολόγηση», προσέδωσε στην ήττα διαστάσεις εκατόμβης.
Γι’ αυτό το λόγο αποφασίσαμε να δημοσιεύσουμε το Hacia una nueva
revolucion, το οποίο, όπως είπαμε, ήταν ένα μήνυμα ελπίδας και
αποφασιστικότητας για ανανέωση του αγώνα ενάντια στο διεθνή καπιταλισμό,
που είχε κινητοποιήσει τους χωροφύλακές του κατά τη δεκαετία του ‘30 (με
άλλα λόγια, τους μελανοχίτωνες και τους φαιοχίτωνες) για να εξοντώσουν
την Ισπανική εργατική τάξη, επικεφαλής της οποίας ήταν οι αναρχικοί και
η επαναστατική βάση της CΝΤ.
Στο πρελούδιο του Ιουλίου, μπορούμε να διακρίνουμε την Ισπανία που το
πανικό προλεταριάτο προσπάθησε να καταστρέψει, τη θεοκρατική, μαύρη
Ισπανία που διοικούσαν οι μεγαλογαιοκτήμονες, οι οποίοι είχαν παραδώσει
ν οικονομία της χώρας σε ξένες δυνάμεις. Αυτή η προαιώνια μάχη
διεξαγόταν συνεχώς από τον 15ο αιώνα μέχρι το 1936, αντιπαραθέτοντας την
ελευθερία στην τυραννία και την πρόοδο στο σκοταδισμό. Σε αυτή τη
διαχρονική πάλη έδιναν πάντα το παρών ο αναρχισμός και η CΝΤ, οι
αγωνιστές της οποίας υπήρξαν στόχοι άγριας καταστολής κατά τη μοναρχία
του Αλφόνσου XIII - παππού του Χουάν Κάρλος, του σημερινού μονάρχη που
επέβαλε ο διεθνής καπιταλισμός στον Ισπανικό λαό. Η επιβολή αυτή μπορεί
να εξηγηθεί από τον τρόμο που προκαλεί η επαναστατική Ισπανία στις
διασυνδεδεμένες καπιταλιστικές δυνάμεις, εξαιτίας της μεγαλειώδους
τριετούς εξέγερσης της δεκαετίας του ‘30. Εξού και ο φόβος που νιώθουν ο
άξονας Ουάσινγκτον-Μόσχας και το τρίγωνο Βόννης-Παρισιού-Λονδίνου.
Σαράντα χρόνια αργότερα, αποκαλύπτεται η σημασία των όσων γράψαμε
εκείνες τις ώρες γεμάτοι πάθος και θλίψη. Αν στη δεκαετία του ‘30, το
Ισπανικό προλεταριάτο ρίχτηκε σε μια λυσσαλέα μάχη, μολονότι ήταν
ελλιπώς εξοπλισμένο και με τα μέτωπα και τα μετόπισθεν να υπονομεύονται
από την υβριδική, δολοφονική πολιτική των κομμουνιστών, σήμερα το
Ισπανικό προλεταριάτο μπαίνει ξανά στη μεγάλη περιπέτεια της
επανάστασης. Υπάρχουν ελπιδοφόρα σημάδια με τη μορφή μιας θαυμαστής
νεώτερης γενιάς που σφυρηλατήθηκε στις φυλακές και εξοπλίστηκε θεωρητικά
μέσα από βιβλία και ιδιαίτερα, από αυτά που γράφτηκαν από επαναστάτες
που αντιστάθηκαν με αποφασιστικότητα στο παλιρροιακό κύμα της
αντεπανάστασης... και που ίσως να έχει καλύτερη θεωρητική κατάρτιση από
τους αγωνιστές του Ιουλίου του 1936, οι οποίοι ένιωσαν δέος μπροστά στο
μεγαλείο της κοινωνικής επανάστασης που ανέτειλε τόσο ένδοξα πάνω από
την Ιβηρική και που, αν είχε βρει την κατάλληλη έκφραση, θα είχε γίνει
το πρώτο στάδιο της ευρωπαϊκής, άρα και της παγκόσμιας, επανάστασης.
Σ’ αυτήν την μπροσούρα είπαμε, στα 1938, πως όλες οι επαναστάσεις είναι
ολοκληρωτικές. Πρέπει να ερμηνευθούν και να εκφραστούν με την έννοια ότι
όλες οι επαναστάσεις πρέπει να είναι πλήρεις. Αυτό σημαίνει ότι δεν
μπορούν να γίνουν κατά το ήμισυ ούτε να λοξοδρομήσουν χωρίς να
αντιμετωπίσουν άμεσα τον κίνδυνο της καταστροφής. Είναι τρομερό, όταν το
σκεφτεί κανείς, το πώς χάνονται οι επαναστάσεις. Η Ισπανική Επανάσταση
ήταν καταδικασμένη να αφανιστεί, από τη στιγμή που διαχωρίστηκαν το
επαναστατικό πνεύμα και ο πόλεμος. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, το
διάταγμα για τη στρατιωτικοποίηση των πολιτοφυλακών. Η Ισπανική
Επανάσταση, υποτασσόμενη στις κρατικές δομές, δεν θα επιβίωνε με κανέναν
τρόπο. Οι επιτροπές άμυνας, οι περίπολοι ελέγχου και οι κολεκτίβες
διαλύθηκαν. Αυτά ήταν τα θεμέλια της αυθόρμητης επίθεσης του καταλανικού
προλεταριάτου το Μάιο του 1937, όταν οι εργάτες προσπάθησαν να
επανακτήσουν αυτά τα οποία είχαν κατακτήσει τον Ιούλιο.
Τα γεγονότα του Μαΐου περιγράφονται στην μπροσούρα μας. Το δίδαγμα του
Μαΐου είναι πρόδηλο. Οι επαναστάσεις δεν μπορούν να περιοριστούν μέσα
στα όρια της χώρας όπου έγιναν. Μία νέα Ισπανική Επανάσταση, προκειμένου
να επιτύχει, θα πρέπει να αποκτήσει πανευρωπαϊκές διαστάσεις. Η σημερινή
Ευρώπη βρίσκεται στο χείλος ενός ηφαιστείου. Πιστοί στο μήνυμα μας του
1938, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για μια νέα, Ευρωπαϊκή Επανάσταση,
καθώς η Ισπανική Επανάσταση του 1936 και η Πορτογαλική Επανάσταση του
1974 πρέπει να χαρακτηριστούν Ευρωπαϊκές. Και οι δύο έπασχαν από τις
ίδιες αδυναμίες -άφησαν το κράτος άθικτο, ενώ και στις δύο περιπτώσεις,
κάποιοι ψευδοεπαναστάτες αποκατέστησαν τις κρατικές δομές όταν αυτές
διαλύονταν.
Οι εργάτες της Ευρώπης πρέπει να βοηθήσουν το Ισπανικό προλεταριάτο στον
αγώνα ενάντια στο διεθνή καπιταλισμό που ήδη διεξάγεται στα εδάφη μας. Η
αλληλεγγύη της Ευρώπης είναι απαραίτητη για να ανατραπεί η μοναρχία που
επιβλήθηκε στον Ισπανικό λαό από το διεθνή καπιταλισμό. Για μια ακόμη
φορά η προλεταριακή Ισπανία θα λειτουργήσει ως καταλύτης για την
προλεταριακή Ευρώπη, αν συνάψουμε μια στενή συμμαχία με τους επαναστάτες
Ισπανούς εργάτες για να αντιμετωπίσουμε την καπιταλιστική πολιορκία,
συνεργοί της οποίας είναι τόσο οι σοσιαλιστές όσο και οι κομμουνιστές.
Ο συντριπτικός αντίκτυπος της Ισπανικής Επανάστασης του 1936, η οποία θα
μπορούσε να έχει προκαλέσει μια σειρά Ευρωπαϊκών κοινωνικών
επαναστάσεων, τρομοκράτησε τους κεφαλαιοκράτες που είδαν σε αυτή το
προοίμιο μιας εξάπλωσης σε όλη την ήπειρο - και έτσι σφάγιασαν τον
Ισπανικό λαό!
Έχοντας καταδείξει τις αιτίες της ήττας, θέλουμε τώρα να τονίσουμε την
ανάγκη να προετοιμαστεί το έδαφος για έναν αυθεντικό προλεταριακό
διεθνισμό, που θα αναδειχθεί με τη δημιουργία ενός ισχυρού. Ευρωπαϊκού
ελευθεριακού κινήματος. Ας είναι μοναδική ελπίδα μας και προσδοκία ότι
το ελευθεριακό πνεύμα των νεαρών Ευρωπαίων μιας Ευρώπης που βρίσκεται
στο κατώφλι του φασισμού, δε θα καταλήξει στο πουθενά. Η νέα Ισπανική
επανάσταση μορφοποιείται. Το μόνο που απομένει να γίνει είναι να
οργανωθεί η κινητοποίηση όλων των Ευρωπαίων επαναστατών γύρω από την
Ισπανία, που ούτε για μια στιγμή δεν δίστασε να εκδηλωθεί, παρά το
φρικτά λουτρό αίματος που προκάλεσε στα εδάφη της ο διεθνής καπιταλισμός
κατά τη δεκαετία του ‘30, κατά την τρομοκρατία της δεκαετίας του ‘40 και
υπό την παρούσα μοναρχία. Η μοναρχία είναι δημιούργημα των λακέδων του
άξονα Βόννης-Παρισιού και των πληρωμένων χωροφυλάκων των ΗΠΑ, χωρίς να
λησμονούμε τη σιωπηρή συγκατάθεση της ΕΣΣΔ. |
|