από το περιοδικό «Ο Τυφλοπόντικας» των Ανεξέλεκτων Προλεταριακών Στοιχείων, τεύχος 1. Μάρτης 2002

Αναρχισμός, ο αγώνας συνεχίζεται (Ουγγαρία, 1997)

... Το αναρχο-κομμουνιστικο στίγμα των θέσεων του κειμένου απαντάει σε όσους έμαθαν να βλέπουν τον ταξικό πόλεμο μέσα από φατριασμούς: από τον Γράκχο Μπαμπέφ ως τον Γιόχαν Μοστ και τον Νέστορ Μάχνο, μία είναι η πάλη που αναδεικνύει αυτές τις μορφές, ένα ήταν και το δικό τους όραμα - ο κομμουνισμός δεν είναι ιστορική ή πολιτική ιδιοκτησία κανενός ατόμου ή τάσης και ρεύματος που ο ίδιος γέννησε, ο κομμουνισμός δεν είναι η μερικότητα του Μαρξ ή του Μπακούνιν, αλλά η ολότητα της ταξικής μας απελευθέρωσης.

Οι σύντροφοι που γράψανε αυτό το κείμενο δεν παραμένουν απλοί αναλυτές και ιστοριογράφοι του ταξικού αγώνα. Συμμετέχουν στους ταξικούς αγώνες ως επαναστάτες παρόλο που αυτή την περίοδο στην Ουγγαρία, οι τελευταίοι δεν είναι ιδιαίτερα έντονοι. Αυτό το γεγονός τους οδήγησε, πολύ σωστά, στην συνειδητοποίηση της ανάγκης για επεξεργασία του κομμουνιστικού προγράμματος (όταν δεν υπάρχει κίνημα δε χρειάζεται να δημιουργήσεις ένα, αλλά προετοιμάζεσαι για το επόμενο) και στην συγγραφή αυτού του κειμένου που στάλθηκε σε αρκετές ομάδες σε διάφορες χώρες (το πρωτότυπο κείμενο γράφτηκε στα αγγλικά).

Πέρα από την "κλασσική" εξήγηση του αναρχισμού για την εκμετάλλευση που εγκλωβίζεται στην κριτική του Κράτους απομονωμένα, στο κείμενο που ακολουθεί, το ζήτημα της αξίας και της ατομικής ιδιοκτησίας αναγνωρίζονται σαν θεμέλιοι λίθοι όχι μόνο του καπιταλισμού αλλά και κάθε ιστορικής ταξικής οργάνωσης.

Σίγουρα το κείμενο έχει τις αδυναμίες του. Δε γίνεται καμία ιδιαίτερη αναφορά στην ανάπτυξη της άμεσης καθημερινής πάλης, παρά γίνεται μία αναδρομή κυρίως σε κοινωνικές εκρήξεις (παραδόξως, δε γίνεται καμία αναφορά στην προλεταριακή εξέγερση που έγινε στην Ουγγαρία το 1956). Ίσως αυτή η σύνθεση των αναρχικών και κομμουνιστικών ρευμάτων να κατανοηθεί ως μία προσπάθεια δημιουργίας μίας καινούριας μίξης, ενός νέου ρεύματος. Το δημοσιεύουμε, όμως, για να γίνει κατανοητό ότι εμείς οι κομμουνιστές, ονομάζουμε σε ένα υψηλό επίπεδο αφαίρεσης - κομμουνιστικό κίνημα, αυτό που καταργεί την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων που αν και πολύμορφο, έχει αυτό το ουσιαστικό χαρακτηριστικό. Από αυτή τη σκοπιά, αν κάποιες ομάδες υιοθετήσουν τον τίτλο του αναρχισμού, του κομμουνισμού ή του καταστασιασμού κτλ. μας είναι αδιάφορο. Αυτό που έχει πρώτιστα σημασία είναι η κοινωνική πρακτική αυτών των ομάδων. Έτσι οι όποιες διαφωνίες προκύπτουν μεταξύ ομάδων ή τάσεων δεν είναι κάτι de factο αλλά έχουν να κάνουν με τοποθετήσεις πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα που θέτει ο αγώνας. Εδώ κριτικάρουμε απόψεις ομάδων όπως η τροτσκιστική "Εργατική Εξουσία" που δηλώνει την αντίθεσή της με κάθε αναρχικό που υπήρξε ποτέ στην ιστορία, μόνο και μόνο επειδή είναι αναρχικός ή απόψεις κάποιων αναρχικών βάση των οποίων όποιος διαβάζει Μαρξ ή δηλώνει κομμουνιστής είναι a ρriοri ένας αντεπαναστάτης. Αυτή η "λογική" οδηγεί τέτοια άτομα στη διαστρέβλωση της ιστορίας όπου ο Μπακούνιν παρουσιάζεται ως ένας μασώνος εθνικιστής που απλά προκαλούσε σύγχυση στους εργάτες της εποχής του για να ικανοποιήσει τα προσωπικά του καπρίτσια και ο Μαρξ σαν υμνητής της  οικονομίας, σατανιστής με πάθος για την εξουσία (!!!).

Οι συγγραφείς του κειμένου θα πούνε ξεκάθαρα πως η ανάγκη της τάξης μας για ενιαία δράση, δεν είναι απλά μία πολεμική τακτική, αλλά και ένας τρόπος οικοδόμησης της αυριανής κοινωνικής οργάνωσης. Η καταστροφή, έτσι, της εμπορευματικής βάσης της κοινωνίας (εμπορευματική κυκλοφορία - ανταλλακτική αξία) γίνεται προϋπόθεση για την άμεση καταστροφή του Κράτους - όχι με ένα θαυματουργό τρόπο αλλά, με τη βίαιη ταξική δικτατορία του προλεταριάτου για τον κομμουνισμό. Όπως είπαμε και πιο πριν, η ραχοκοκαλιά αυτού του κειμένου εντάσσεται στο γενικό πλαίσιο του επαναστατικού κομμουνισμού μέσα από την ιστορική επανατοποθέτηση του ρόλου (έστω και αναφορικά) επαναστατών όπως ο Ρικάρντο Φλόρες Μαχόν, ο Μάχνο και κυρίως ο Γιόχαν Μοστ - προσωπικότητα που ποτέ δεν συσχετίστηκε με τις αναρχίζουσες αστικές ιδέες, αλλά αφιέρωσε τον εαυτό του στην κομμουνιστική προπαγάνδα από την Ευρώπη έως την Αμερική. Λαμπρό παράδειγμα επαναστάτη, που έξω από τις πουλημένες γραμμές της ρεφορμιστικής Β’ Διεθνούς αγωνίστηκε για την πραγματική ταξική ενδυνάμωση του προλεταριάτου.

Οι Ούγγροι αναρχοκομμουνιστές ουσιαστικά καταλύουν κάθε λόγο εμμονής σε έναν αναρχισμό άσχετο από την οργάνωση της Aνθρώπινης Κοινότητας αλλά και τον πολυμέτωπο αγώνα με τις δυνάμεις του καπιταλισμού. Ο "αναρχισμός" των εγωιστών και των πασιφιστών, των αυτονομιστών και των δημοκρατικο-ελευθεριακών φεντεραλιστών, ο "αναρχισμός" των οικολόγων, των φεμινιστριών και των αντιφασιστών είναι μέρος του αστικού ριζοσπαστισμού, που διαστρεβλώνει την πραγματική εξέλιξη του κοινωνικού πολέμου. Αυτοί οι "αναρχικοί" γίνονται σημεία στην ψευδογλώσσα του σύγχρονου ρεφορμισμού γιατί δε θίγουν ούτε στη θεωρία ούτε και στην πράξη την πηγή, τη ρίζα αυτού του σάπιου κόσμου.

Ο ταξικός αναρχισμός ως μέρος της ιστορίας του κομμουνιστικού κινήματος υπήρξε την ιστορική περίοδο της σοσιαλδημοκρατικής και Σταλινικής κυριαρχίας ένας από τους σημαντικότερους μαχητές της πραγματικής προλεταριακής πάλης, έχοντας και ο ίδιος πάνω του τα σημάδια της μερικότητας του που στην ουσία ήταν έκφανση των αδυναμιών της ταξικής πάλης εκείνης της περιόδου.

Η αναρχική κοινωνία είναι δυνατή μόνο αν καταργηθεί κάθε τάξη, κάθε Κράτος και κάθε ιδιοκτησία, και αυτή η κατάργηση (άρνηση) μπορεί να οριστικοποιηθεί (άρνηση της άρνησης) μόνο με τον κομμουνισμό ως θετική επιβεβαίωση της Ανθρώπινης Κοινότητας παγκόσμια.

Όπως αυτοί που υποστηρίζουν ότι στην κομμουνιστική κοινωνία θα υπάρχει Κράτος βρίσκονται στην αρένα του ρεφορμισμού, έτσι και όσοι μιλάνε για κάποια αναρχική κοινωνία χωρίς την πλήρη επικράτηση του κομμουνισμού (παραγωγή αξίας χρήσης - δηλαδή παραγωγή για την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών σε αντίθεση με την παραγωγή ανταλλακτικής αξίας) βρίσκονται αν όχι στην αρένα της σύγχυσης τότε, σίγουρα δεν προσφέρουν πολλά στον επαναστατικό μετασχηματισμό της κοινωνίας.

Ως κομμουνιστές προλετάριοι, που δε σκοπεύουμε ούτε στον εξουσιασμό ούτε στον αντεξουσιασμό, αλλά στη χειραφέτηση αυτού του κόσμου, δεν υποκρινόμαστε μπροστά στη βία των αναγκών μας - η τελευταία ταξική κοινωνία θα καταστραφεί μόνο όταν το παγκόσμιο προλεταριάτο ενοποιήσει κάθε του δύναμη, οικοδομώντας τη δική του εξουσία για το ολοκληρωτικό τσάκισμα του παγκόσμιου καπιταλιστικού κράτους, για να επιβάλλει τον κομμουνισμό. Όσοι δε χάθηκαν στα ιδεολογικά σούπερ-μάρκετ ψευδαισθήσεων και νεωτερισμών, ας διαλέξουν επιτέλους! Κομμουνιστική επανάσταση ή βαρβαρότητα;

Ευτυχώς το κείμενο που ακολουθεί παίρνει θέση, όπως και εμείς.

Ανεξέλεγκτα Προλεταριακά Στοιχεία

ΑΝΑΡΧΙΣΜΟΣ, Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Από την έναρξη της γραπτής ιστορίας του ανθρώπου υπήρχαν πάντοτε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι. Η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας ζούσε και εργαζόταν για να μπορεί η μειοψηφία να ζει με πολυτέλεια και απολαύσεις. Όμως οι εκμεταλλευόμενοι πάντοτε ένιωθαν ότι αυτή η κατάσταση έπρεπε να αλλάξει, πάντοτε μισούσαν τα αφεντικά τους, τους δημιουργούσαν προβλήματα και ζημιές, και εξεγείρονταν ενάντιά τους όποτε μπορούσαν. Η Ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιστορία της αύξησης της εκμετάλλευσης και της ανάπτυξης του αγώνα ενάντιά της, δηλ. η ιστορία της πάλης των τάξεων. Τα υπόλοιπα είναι απλά υπεκφυγές και στάχτη στα μάτια. Για όσο διάστημα υπήρχε η ανθρώπινη κοινότητα - ωσότου εμφανίστηκε η ιδιοκτησία - δεν μπορούμε να μιλάμε για "ιστορία" με την έννοια που χρησιμοποιούμε την λέξη σήμερα. Η ανθρώπινη κοινότητα υπήρχε καθεαυτή και διεαυτή και δεν ερχόταν σε αντίθεση με τον εαυτό της ως μια αποξενωμένη ύπαρξη. Συνεπώς, δεν χρειαζόταν να γράψει κάποιου είδους "ιστορία". Έτσι μπορούμε να επιβεβαιώσουμε ότι η ιστορία είναι η ιστορία των ταξικών αγώνων - και η δική μας αληθινή ιστορία επίσης: η ιστορία της διαρκούς εξέγερσης ενάντια στον κόσμο της εκμετάλλευσης και της ιδιοκτησίας.

Ο αγώνας ενάντια στην υπάρχουσα τάξη, ενάντια στις διαφορετικές ιστορικές μορφές ταξικών κοινωνιών - στις οποίες οι άνθρωποι είναι διαιρεμένοι σε τάξεις με ανταγωνιστικά συμφέροντα - ήταν πάντα αναρχικός: αγώνας ενάντια σε κάθε μορφή εξουσίας, και κομμουνιστικός: αγώνας για την πραγμάτωση της παγκόσμιας ανθρώπινης κοινότητας. Η κινητήρια δύναμη αυτών των αγώνων ήταν πάντα ο θυμός και η οργή των εκμεταλλευόμενων: το μίσος που ένιωθαν ενάντια σε αυτούς που κάνανε την ζωή τους άθλια - αφού η ανάπτυξη της ταξικής κοινωνίας τους άφηνε ολοένα λιγότερες δυνατότητες για πραγματική ζωή. Οι αγώνες αυτοί είχαν διαφορετικές μορφές, αλλά την ίδια πάντα ουσία: ήθελαν να καταργήσουν την εκμετάλλευση, την κυριαρχία ανθρώπου από άνθρωπο και την ιδιοκτησία, την βάση της εκμετάλλευσης. Η ιστορία της ανθρώπινης φυλής είναι στην πραγματικότητα μια μεγάλη κίνηση, που αρχίζει από τις πρωτόγονες κοινότητες οι οποίες καταστράφηκαν από τα ίδια τους τα όρια - πρωταρχικά από το γεγονός ότι οι κοινοτικές σχέσεις περιορίζονταν μόνο στα μέλη μιας συγκεκριμένης ομάδας ανθρώπων και δεν υπήρχε κοινότητα μεταξύ μελών διαφορετικών ομάδων - και φθάνει μέχρι την μελλοντική παγκόσμια κομμουνιστική κοινωνία, η οποία αναγκαία θα αντικαταστήσει την κοινωνία της εκμετάλλευσης. Αυτό δεν είναι απλώς ένα όνειρο κάποιων ιδεαλιστών, αντίθετα ουτοπιστές ονειροπόλοι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι ο τωρινός κόσμος, η κοινωνία των πολέμων, των λιμών, των οικολογικών καταστροφών μπορεί να διατηρηθεί μέχρι την Ημέρα Της Κρίσεως (ωστόσο, εάν έχουν δίκιο, η Ημέρα Της Κρίσεως - τουλάχιστον για την ανθρώπινη φυλή - είναι αναμφίβολα αρκετά κοντά).

Αναρχισμός σημαίνει αγώνας ενάντια στην εξουσία. Αυτό δηλώνεται και εξηγείται σε κάθε "αναρχική" έκδοση. Η "Εξουσία" έχει γίνει φετίχ, και θεωρείται ότι αποτελεί την βάση κάθε προβλήματος. Αλλά ποια είναι η καταγωγή της εξουσίας; Ποιο είναι το πραγματικό της νόημα;

Παρόλο που εξουσία φαίνεται να σημαίνει μόνο ότι μερικοί άνθρωποι κυριαρχούν πάνω στους άλλους, ότι οι "πλούσιοι" δίνουν διαταγές και οι υπόλοιποι είναι αναγκασμένοι να υπακούουν, το πρόβλημα είναι πολύ πιο περίπλοκο. Στις πρωτόγονες κοινότητες οι άνθρωποι ήταν ταυτόσημοι με τις δραστηριότητές τους: παρήγαγαν ό,τι χρειαζόταν η κοινότητα, αυτό που κατανάλωναν. Έτσι κάθε αντικείμενο λογαριαζόταν ως τέτοιο, και ο μόνος σκοπός του ήτανε ο άνθρωπος και η συντήρηση της κοινότητας. Η τροφή ήταν μόνο τροφή, ο μόνος σκοπός της ήταν η διατροφή (και η απόλαυση φυσικά), τα ρούχα ήταν μόνο ρούχα, κτλ. Εντούτοις, αυτές οι κοινότητες, όπως αναφέραμε πριν, ήταν κομμουνιστικές μόνο στην εσωτερική τους δομή. Όσον αφορά τις σχέσεις, οι ξεχωριστές κοινότητες δεν ενώθηκαν σε μια μεγάλη, αλλά άρχισαν να θεωρούν η μια την άλλη σαν αντίπαλο. Μέσω συχνών αμοιβαίων συναλλαγών αναπτύχθηκε μεταξύ τους η ανταλλαγή προϊόντων. Η τροφή και τα ρούχα άρχισαν να μην λογαριάζονται ως τέτοια μόνο, αλλά ως προϊόντα τα οποία μπορούσαν να ανταλλαχτούν. Πέρα από την αληθινή υλική τους υπόσταση, την χρησιμότητά τους, τα αντικείμενα αποχτήσανε άλλη μια αληθινή, αν και αόρατη υπόσταση: την ανταλλακτική αξία. Αυτό στην αρχή δεν φάνηκε σημαντικό, αφού η ανταλλακτική αξία φαινόταν να εξυπηρετεί και τα συμφέροντα της κοινότητας. Όμως οι σχέσεις έγιναν όλο και πιο στενές, και η ανταλλαγή, που ήταν μόνο τυχαία στην αρχή, άρχισε να κυριαρχεί επί της παραγωγής. Ο σκοπός της παραγωγής βαθμιαία έγινε όλο και λιγότερο οι ανάγκες των ανθρώπων (που ήταν  περιορισμένες) - σκοπός της παραγωγής δεν ήταν πλέον ο άνθρωπος αλλά η ανταλλακτική αξία, που είναι απεριόριστη, αφού ένα αντικείμενο μπορεί να ανταλλαχτεί με αναρίθμητα άλλα αντικείμενα. Η ανταλλακτική αξία, σε αντίθεση με την αξία χρήσης, μπορούσε να συσσωρευτεί. Οι ανάγκες έγιναν απεριόριστες, αλλά δεν ήταν πια οι ανάγκες της κοινότητας. Παράλληλα με την ανάπτυξη της παραγωγής ανταλλακτικής αξίας, αναπτύχθηκε επίσης η εργασία, η αποξενωμένη ανθρώπινη δραστηριότητα, και η συσσώρευση.

Ωστόσο, η συσσώρευση έγινε προνόμιο μόνο των λίγων , αυτών που μπορούσαν να συσσωρεύουν όλο και περισσότερα μέσω της ανταλλαγής, και αυτό που συσσώρευαν ήταν ήδη ιδιοκτησία τους: η κοινότητα παρήκμασε και αντικαταστάθηκε από την κοινωνία των ιδιοκτητών και των εκμεταλλευόμενων. Σε αυτή την κοινωνία ο βασικός προσδιορισμός της ιδιοκτησίας είναι ότι κάποιοι αποκλείονται από την χρήση της. Στην πραγματικότητα η ιδιοκτησία είναι ένας αρνητικός ορισμός. Εάν κάτι είναι η ιδιοκτησία μου δεν σημαίνει μόνο ότι βρίσκεται στην διάθεσή μου (αφού με αυτή την έννοια θα μπορούσαν να βρίσκονται στη διάθεσή μου τα μέσα της κοινότητας, παρόλο που αυτά δεν εμφανίζονται ως ιδιοκτησία) αλλά, πρώτα απ’ όλα, σημαίνει ότι αποκλείω άλλους από την χρήση του. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος με τον οποίο είναι εφικτή η συσσώρευση: μολονότι δεν θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω, ας πούμε, χίλια πήλινα δοχεία, μπορώ να εμποδίσω άλλους από την χρήση τους κλειδώνοντάς τα σε σκοτεινές αποθήκες. Εκεί δεν κείτονται ως χρήσιμα πράγματα, σαν πήλινα δοχεία (διότι κανείς δεν τα χρησιμοποιεί, ούτε εγώ), αλλά ως αντικείμενα μελλοντικών ανταλλαγών, ως χαμάληδες ανταλλακτικής αξίας. Σε αυτή την μακραίωνη διαδικασία, η ανταλλακτική αξία απέκτησε έναν αποφασιστικό ρόλο σε κάθε σχέση μεταξύ ανθρώπων. Και όταν η ανθρώπινη φυλή διάβηκε το κατώφλι της ιστορίας (όπως αποκαλείται συνήθως η εμφάνιση της γραφής, αν και είναι μάλλον η εξέλιξη της ιδιοκτησίας που την καθορίζει) η δικτατορία της αξίας κυβερνούσε ήδη την κοινωνία. Η αξία, όπως και η ιδιοκτησία, είναι ατομική, δεν έχει τίποτα να κάνει με οποιαδήποτε κοινότητα εκτός από την παγκόσμια, ολική και ουτοπική κοινότητα του χρήματος, την κοινότητα της αξίας. Εισχωρεί παντού και διαπερνά τα πάντα αφού τα πάντα μπορούν να πωληθούν. Οτιδήποτε ανθρώπινο της είναι ξένο - όμως το χρήμα μπορεί να αγοράσει τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο και ο άνθρωπος μετατράπηκε σε σκέτη αξία, στην αξία που μπορεί να παράγει και να πουλάει. Ο άνθρωπος είναι η "πιο σημαντική αξία" απλώς και μόνο επειδή είναι η μόνη αξία που, μέσω της εργασίας του, μπορεί να παράγει νέα αξία: έτσι, για τον καπιταλιστή, η αξία του ανθρώπου δεν είναι ο ίδιος ο άνθρωπος αλλά η αξία που παράγει (όπως και στην περίπτωση κάθε άλλου εμπορεύματος, το κεφάλαιο έχει κύριο συμφέρον από την ανταλλακτική αξία των ανθρώπων, η αξία χρήσης εμφανίζεται μόνο ως ο κομιστής της).

Σε όλη την διάρκεια της ιστορίας έχουν υπάρξει αναρίθμητες διαφορετικές κοινωνικές τάξεις, στρώματα κτλ. Αμέτρητες εκδοχές εκμεταλλευμένων και εκμεταλλευτών: κάτοχοι σκλάβων και σκλάβοι, γαιοκτήμονες και δουλοπάροικοι, ευγενής και πληβείοι μαθητευόμενοι στις πόλεις, αστοί και προλετάριοι, οι αστοί του κόκκινα βαμμένου Κόμματος και η "εργατική τάξη", που υποστηριζόταν ότι είναι "στην εξουσία", μοχθώντας στα εργοστάσια, κτλ. Η κατάστασή τους καθοριζόταν πάντα από την σχέση τους με την ιδιοκτησία, δηλαδή από την σχέση τους εν τέλει με την αξία. Η εξέλιξη απλοποίησε αυτές τις σχέσεις: η μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας αποστερήθηκε τα πάντα και όλη η ιδιοκτησία αποκτήθηκε από μια μικρή μειοψηφία. Ο καπιταλισμός (που συνήθως αποκαλείται οικονομία της αγοράς, κοινωνία των πολιτών, ή ακόμα και «σοσιαλισμός¨» ή «κομμουνισμός») έχει εξελιχθεί, και σε αυτόν υπάρχουν μόνο δυο τάξεις: το προλεταριάτο, η μόνη ιδιοκτησία του οποίου είναι η εργατική του δύναμη, και σε όλη του τη ζωή πρέπει να την πουλάει σε κομμάτια στην τάξη των ιδιοκτητών, στην αστική τάξη. Τα συμφέροντα των δύο τάξεων είναι εντελώς ανταγωνιστικά: ο τελικός σκοπός του προλεταριάτου είναι η ολική καταστροφή αυτού του συστήματος, κάθε εκμετάλλευσης, η κατάργηση της ίδιας της δικτατορίας της αξίας. Το προλεταριάτο, που είναι η πρώτη ολικά επαναστατική τάξη στην ιστορία, συγκεντρώνει μέσα του όλη την μιζέρια των προηγούμενων εκμεταλλευμένων τάξεων, δεν έχει κανένα πραγματικό συμφέρον από την διατήρηση αυτού του συστήματος, χάνει όλα του τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά και γι’ αυτό μπορεί να ξανακερδίσει την πραγματική του ανθρώπινη ουσία με την ολική καταστροφή αυτής της κοινωνίας.

Ο καπιταλισμός μπορεί να υπάρξει μόνο ως παγκόσμιο σύστημα. Δεν υπάρχουν «προκαπιταλιστικά» λευκά σημεία στον χάρτη, δεν υπάρχει «δεύτερος» ή «τρίτος» κόσμος! Οι χώρες που έχουν διαφορετική συγκέντρωση κεφαλαίου, που έχουν διαφορετικούς πολιτισμούς ή έθιμα ή αυτές που ακολουθούν διαφορετικές οικονομικές ντιρεκτίβες είναι απλά οι τοπικές πραγματώσεις του παγκόσμιου κεφαλαίου. Οι λεγόμενες «σοσιαλιστικές χώρες» ήταν μόνο η απεικόνιση μιας συγκεκριμένης μορφής καπιταλισμού. Παρότι οι αστοί ιδεολόγοι υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιος, δεν είναι παρά η τελευταία φάση της ιστορίας των ταξικών κοινωνιών: είναι ένα σύστημα από το οποίο οι ταξικές σχέσεις δεν μπορούν να αναπτυχθούν άλλο, και οι φοβερές εσωτερικές αντιφάσεις δεν μπορούν να λυθούν μέσα στα δικά του πλαίσια. Έτσι, ο καπιταλισμός αυτοκαταστρέφεται, και ακριβώς αυτό που τον τρέφει είναι αυτό που θα τον καταστρέψει: η επιταχυνόμενη εκμετάλλευση του προλεταριάτου, οι πόλεμοι, οι λιμοί και η υπόσχεση μιας "ζωής" ξοδεμένης σε άσκοπη, απάνθρωπη εργασία. Ο καπιταλισμός είναι σαν ένας χρήστης ηρωίνης στο τελικό του στάδιο: είναι ανίκανος να υπάρξει χωρίς το προλεταριάτο, το οποίο σιγά-σιγά τον κατατρώει.

Για πολλούς ανθρώπους στο παρελθόν αλλά και στο παρόν, η αιτία του προβλήματος φαίνεται να είναι το κράτος. Αυτό δεν προκαλεί έκπληξη. Το κράτος είναι η οργάνωση με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι στην καθημερινή μας ζωή. Είναι το κράτος που κυβερνάει την ζωή μας από την στιγμή της γέννησής μας, που μας στέλνει να πολεμήσουμε, που μας εμποδίζει να ζήσουμε ανθρώπινα, που μας οδηγεί σαν πρόβατα στα σχολεία, στις εκκλησίες, στα κέντρα μητρότητας, στα εργοστάσια, στα γραφεία κτλ., που μας εξηγεί τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται, και ζητάει τα εισιτήρια μας στον ηλεκτρικό. «Το κράτος πρέπει να καταστραφεί, και αυτό θα λύσει τα πάντα», φώναξαν πολλοί. Αλλά αυτό δεν είναι η αλήθεια, ή τουλάχιστον όχι με αυτό τον τρόπο. Το κράτος είναι απλώς η οργάνωση του κεφαλαίου, της αξίας που μας εναντιώνεται. Δεν μπορεί να καταστραφεί απομονωμένο από την ολότητα των σχέσεων. Είναι φυσικό στις τωρινές σχέσεις να μην μπορεί να υπάρξει η αξία χωρίς το κράτος. Το κράτος, ωστόσο, δεν είναι η δικτατορία της αξίας, αλλά μόνο η εξωτερική μορφή της. Εάν ο αναρχισμός αρνιόταν μόνο το κράτος - όπως το παρουσιάζουν πολλοί φιλελεύθεροι "αναρχικοί" - θα ήταν ανούσιος και αδύναμος. Φυσικά το κράτος πρέπει και αυτό να καταστραφεί όταν η δικτατορία του προλεταριάτου αντιταχθεί στην δικτατορία της αξίας, αλλά το κράτος δεν είναι η καρδιά του προβλήματος. Έτσι, το κύριο στοιχείο του αναρχισμού δεν είναι ο αντι-κρατισμός αλλά η καταστροφή του καπιταλισμού, η οποία φυσικά σημαίνει και την καταστροφή του κράτους.

Εδώ είναι το ζήτημα στο οποίο η αστική τάξη προσπαθεί να τραβήξει μια τεχνητή διαχωριστική γραμμή μεταξύ αναρχισμού και κομμουνισμού. Για αυτήν αυτές οι εκφράσεις είναι απλές ιδεολογίες, νοητικές κατασκευές και όχι οι συγκεκριμένες πραγματικότητες του αγώνα. Από ένα τέτοιο σημείο εκκίνησης, φυσικά, η σημασία τους παραμορφώνεται και μπορούν να ερμηνευθούν αυθαίρετα με πολλούς τρόπους. Υπάρχουν τουλάχιστον τόσοι "κομμουνιστές" που ισχυρίζονται ότι το προλεταριάτο έχει ανάγκη ένα κράτος (Κάουτσκι, Λένιν, Τρότσκι, Μάο,...-η λίστα είναι πολύ μεγάλη-), όσοι και "αναρχικοί" που κηρύττουν ότι το μόνο καθήκον του προλεταριάτου είναι η καταστροφή του κράτους, Όμως, ο κομμουνισμός - το αγωνιζόμενο κίνημα της ανθρώπινης κοινότητας - είναι φυσικά ο θανάσιμος εχθρός κάθε είδους κράτους. Η δικτατορία του προλεταριάτου, που εμφανίζεται και στα κομμουνιστικά και στα αναρχικά προγράμματα είναι το συγκεκριμένο όργανο της βίαιης καταστροφής του κράτους. Κατά την διάρκεια της δικτατορίας του προλεταριάτου είναι η ίδια η τάξη που καταστρέφει τις δυνάμεις του κεφαλαίου, όχι κάποιο κόμμα, οργάνωση ή κράτος που ισχυρίζεται ότι αντιπροσωπεύει την τάξη. Μετά την επανάσταση το κράτος δεν μαραίνεται όπως υποστηρίζει ο Λένιν, ο ιδεολόγος της αστικής τάξη[i], στην μπροσούρα του «Κράτος και Επανάσταση», αλλά αντιθέτως θα τσακιστεί από τις επιθέσεις της επανάστασης. Κανένα είδους «εργατικού κράτους», «ημι-κράτους» ή «προλεταριακού κράτους» δεν μπορεί να το κατορθώσει. Η επανάσταση δεν χρειάζεται αντιπροσώπευση, διαμεσολάβηση, γραφειοκρατία ή δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Η επανάσταση, η δικτατορία του προλεταριάτου αντιπροσωπεύει τον εαυτό της και τον αγώνα της στο επίπεδο της τάξης, και όχι στο επίπεδο ενός κόμματος ή μιας οργάνωσης συγκεντρωτικοποιημένης. Δεν οργανώνεται γύρω από ένα σύνταγμα, αλλά γύρω από το δικό της πρόγραμμα, το οποίο είναι η κατάργηση της ταξικής κοινωνίας, της αξίας και του κράτους καθώς και η οικοδόμηση της παγκόσμιας κομμουνιστικής κοινότητας. Αν και μπορεί να ειπωθεί ότι ο αναρχικός-κομμουνιστικός αγώνας, η ταξική πάλη, ξεκίνησε όταν εμφανίστηκε η αξία, ο αναρχισμός και ο κομμουνισμός, με την αυστηρότερη έννοια του όρου, εμφανίστηκε στις αρχές του 19^ου αιώνα παράλληλα με την ανάπτυξη του καπιταλισμού[ii] ή ως το αποτέλεσμα αυτής. Ως κίνημα, ο αναρχικός κομμουνισμός είναι ο ταξικός αγώνας του προλεταριάτου, και αυτός είναι ο λόγος που είναι πολύ πιο γενικός από κάθε προηγούμενη μορφή ταξικού αγώνα και (εφόσον ο καπιταλισμός ενώνει όλους τους εκμεταλλευόμενους σε μια μεγάλη φυλή) σκοπός του δεν μπορεί παρά να είναι η ολική ανατροπή των πραγμάτων, η κατάργηση της ταξικής κοινωνίας και η εγκαθίδρυση του κομμουνισμού. Αυτό μπορεί να ακούγεται παράξενο αφού μας έχουν διδάξει ότι κομμουνισμός και αναρχισμός είναι ανταγωνιστικά κινήματα. Αυτό όμως είναι ένα ψέμα της αστικής τάξης: το προλεταριακό κίνημα αγωνίζεται για τον ίδιο σκοπό, αλλά η σημασία αυτών των λέξεων έχει παραποιηθεί και διαστρεβλωθεί. Ο αναρχισμός είναι αναπόφευκτα κομμουνιστικός, σκοπός του είναι η πραγμάτωση της παγκόσμιας ανθρώπινης κοινότητας, η κατάργηση της αξίας. Αλλά και ο κομμουνισμός είναι αναρχικός: δεν έχει καμία σχέση με την δημοκρατία, την εξουσία και τις αρχές. Αναρχισμός και κομμουνισμός είναι οργανικά συνδεδεμένοι και αλληλοεξαρτώμενοι. Επιπλέον, "καθένας" εμπεριέχει τον άλλον. Έτσι, όταν μιλάμε για αναρχισμό (χωρίς εισαγωγικά) εννοούμε επίσης κομμουνισμό και αντίστροφα. Αυτή η ενότητα μπορεί να παρατηρηθεί στις αρχές του 190υ αιώνα, μόλις μετά την κατάληψη της εξουσίας από την αστική τάξη με τις πλάτες του προλεταριάτου, οι πρώτοι συνειδητοί κομμουνιστές, ηγέτης των οποίων ήταν ο Grachus Babuef, και οι πρώτοι αναρχικοί (ο Sylvain Marechal και οι οπαδοί του) θεμελίωσαν μαζί την Κοινωνία των Ίσων με σκοπό την καταστροφή του νέου, νικηφόρου αστικού κράτους και την δημιουργία του κομμουνισμού. Ο αναρχισμός και ο κομμουνισμός δεν ήρθαν στην ύπαρξη χωριστά, σαν δύο κινήματα που ενώθηκαν, αλλά ως η πράξη της οργανωτικής διαδικασίας της ταξικής πάλης. Φυσικά, η αστική τάξη αμέσως προσπάθησε να τους αποτρέψει από τον αγώνα. Εμφανίστηκαν ρητορείες ριζοσπαστών ανθρώπων και δημαγωγίες - ο "αναρχισμός" και ο "κομμουνισμός" σε εισαγωγικά δεν είναι άλλο παρά ο αγώνας της αστικής τάξης εναντίον μας, το κεφάλαιο βαμμένο κόκκινο - το κόμμα της αστικής τάξης για το προλεταριάτο. Όταν βρίσκονται σε μπελάδες οι αστοί προσπαθούν πάντα να μας πείσουν ότι είναι πράγματι προλετάριοι και θα ηγηθούν του αγώνα μας. Πού θέλουν όμως να μας οδηγήσουν; Αυτό μπορεί να φανεί πολύ καλά από την ιστορία των "σοσιαλιστικών" χωρών ή από τις συγχυσμένες ιδέες των σημερινών "αναρχικών". Ο Λένιν, ο Στάλιν ή ο Γιάννος Κάνταρ (νεοσταλινικός αρχηγός της Ουγγαρίας από το 1956 έως το 1988) δεν ήταν κομμουνιστές, όπως και το Εργατικό κόμμα, ή οι φιλελεύθεροι Τροτσκιστές της Αλληλεγγύης (το όργανο του Ουγγρικού τμήματος του ΣΕΚ). Όπως και η Αυτόνομη Ένωση Βουδαπέστης (B.A.T.) και άλλα παρόμοια φιλελεύθερα συνονθυλεύματα δεν είναι αναρχικά. Είναι όλα τους απλά αντιπρόσωποι των διαφορετικών αποχρώσεων της αστικής ιδεολογίας που προσπαθούν να καναλιζάρουν την προλεταριακή οργή και να διατυπώσουν αφενός "θετικά αιτήματα" για το προλεταριάτο, ενώ αφετέρου δυσφημούν ολόκληρο το επαναστατικό κίνημα στα μάτια των προλετάριων.

Ο μύθος περί πολέμου μεταξύ αναρχισμού και κομμουνισμού γεννήθηκε στα μέσα του 190υ αιώνα και έχει την καταγωγή του στη διαμάχη ανάμεσα στις δύο τάσεις στην Πρώτη Διεθνή: "τον αναρχισμό, που αντιπροσωπευόταν από τον Μπακούνιν, και τον κομμουνισμό υπό την ηγεσία του Μαρξ". Αυτό, όμως, είναι ήδη παραποίηση της πραγματικότητας: ο αναρχισμός και ο κομμουνισμός δεν είναι επινοήσεις ατόμων , αλλά το προϊόν και η μορφή του ταξικού αγώνα. Ο Μπακούνιν και ο Μαρξ ήταν απλώς εξέχοντες αγωνιστές αυτού του αγώνα, οι οποίοι όντως εχθρεύονταν ο ένας τον άλλον και διεξήγαγαν ο ένας ενάντια στον άλλο έναν μάλλον βρώμικο προσωπικό πόλεμο. Εντούτοις, ο αγώνας τους ήταν κοινός, αντιπροσωπεύανε τον ίδιο αγώνα. Ήταν πραγματικά αναρχικοί (κομμουνιστές) και όχι σαν αυτούς τους "αναρχικούς" και "κομμουνιστές" σκατοκέφαλους που αργότερα διαστρέβλωσαν και παραποίησαν τις ιδέες τους. Στην πραγματικότητα, αυτοί οι τελευταίοι μοιράζονται επίσης έναν κοινό σκοπό: την διατήρηση του καπιταλισμού με κάθε δυνατό τρόπο. Οι αναμεταξύ τους αψιμαχίες εξυπηρετούν μόνο έναν σκοπό: να εμπλουτίσουν την ποικιλία των προσφερόμενων στην αγορά αστικών ιδεολογιών, και να προσφέρουν απλά το θέαμα της επιλογής στην κοινωνία. Οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί, όμως, ξέρουν κυρίως ότι οι δύο αυτές λέξεις σημαίνουν τον ίδιο αγώνα.

Αλλά οι "κόκκινοι" γλείφτες του κεφαλαίου εξαπέλυσαν έναν πόλεμο ενάντια στον αναρχισμό. Οποιοσδήποτε δεν ανταποκρινόταν στις προσδοκίες τους και ήθελε ριζικές αλλαγές και έκανε και κάτι για αυτές τις αλλαγές, χαρακτηριζόταν αναρχικός. Η Σοσιαλδημοκρατική ("Δεύτερη") Διεθνής (1889-1914) πέταξε έξω τους πραγματικούς κομμουνιστές κατηγορώντας τους ως αναρχικούς. Η κατηγορία καθεαυτή, φυσικά, ήταν σωστή. Όμως, είναι ενδεικτικό ότι εμφανίστηκε ως κατηγορία μέσα σε μια οργάνωση που αυτοπαρουσιαζόταν ως κομμουνιστική. Φυσικά, η σοσιαλδημοκρατία και ο κομμουνισμός είναι δυο διαφορετικά πράγματα. Σκοπός της σοσιαλδημοκρατίας είναι η διατήρηση του καπιταλισμού, αλλά θέλει να εξολοθρέψει τις "άσχημες" όψεις του :πείνα, μιζέρια, πόλεμο κτλ. Θέλουν να κάνουν τους προλετάριους να πιστέψουν ότι θα μπορούσε να υπάρξει ένας "ανθρώπινος καπιταλισμός" - βέβαια υπό την καθοδήγηση της σοσιαλδημοκρατίας. Αυτό είναι απλά ένα ψέμα. Στην πραγματικότητα η σοσιαλδημοκρατία αγωνίζεται υπέρ των πολέμων, της μιζέριας και της εκμετάλλευσης όπως και όλες οι καπιταλιστικές δυνάμεις και ο άμεσος σκοπός της είναι να δώσει στο προλεταριάτο ένα αστικό πρόγραμμα. Η σοσιαλδημοκρατία δεν ήταν ποτέ επαναστατική, έτσι δεν μπορούσε να "προδώσει" το προλεταριάτο το1914 (όπως, για παράδειγμα, νόμιζε ο σοσιαλδημοκράτης Λένιν), όταν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα του κόσμου ψήφισαν υπέρ του πολεμικού προϋπολογισμού, παρ’ όλες τις προηγούμενες ηχηρές φράσεις ενάντια στον πόλεμο, και συμμάχησαν με τις κυβερνήσεις τους και υποστήριξαν τον πόλεμο. Το πόσο μεγάλη απόλαυση ήταν για τους ηγέτες πολιτικούς της σοσιαλδημοκρατίας μπορεί να αποδειχτεί από τις αναμνήσεις του Konrad Haenisch, που ήταν ένας από τους ηγέτες του Γερμανικού SPD:
«Αυτοί που ανήκουν σε αστικά κόμματα δεν μπορούν να φανταστούν πόσο δύσκολες στιγμές πέρασαν οι σοσιαλδημοκράτες μεταξύ της 1^ης και 4^ης Αυγούστου το 1914... Το μελάνι δεν είχε ακόμη στεγνώσει στις φλογερές προκηρύξεις για την ειρήνη, οι ήχοι των λαμπρών αντιπολεμικών ομιλιών των ηγετών των εργατών ακόμη πλανιόταν στον αέρα, όταν η φοβερή απαίτηση της στιγμής ανάγκασε αυτές ακριβώς τις πένες και ρήτορες να καλέσουν - το ίδιο παθιασμένα - ενάντια στις άγριες Τσαρικές ορδές που μας επιτίθονταν από την Ανατολή. Ο φόβος ότι ενδεχομένως πρόδινες τον εαυτό σου και τον στόχο σου. Μπορείς να πράξεις όπως νιώθεις στα βάθη της καρδιάς σου;... Τελικά, δεν μπορώ ποτέ να ξεχάσω την ημέρα και την ώρα που αυτή η τρομερή ένταση απελευθερώθηκε, και επιτέλους τολμήσαμε να γίνουμε αυτό που ήμασταν, παρ’ όλες τις αρχές και άκαμπτες θεωρίες και για πρώτη φορά εδώ και 25 χρόνια μπορούσαμε να τραγουδήσουμε χωρίς να πάθουμε ναυτία και χωρίς αίσθημα προδοσίας, το αφόρητο τραγούδι: Deutschland, Deutschland uber alles![iii]»
Konrad Haenisch: Η Γερμανική Σοσιαλδημοκρατία πριν και μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο, 1916

Στα τέλη του 19^ου αιώνα ένας μεγάλος αριθμός προλετάριων μετανάστευσε στις ΗΠΑ, γιατί ήλπιζαν ότι θα αμείβονταν καλλίτερα για την εργατική τους δύναμη. Αλλά οι ελπίδες τους διαψεύστηκαν: το μόνο που μπόρεσαν να βρουν ήταν η ίδια αθλιότητα που είχαν αφήσει πίσω τους. Σύντομα αποδέχτηκαν την βασική θέση του αναρχισμού: ο διαχωρισμός είναι η αδυναμία μας. Η ατομική αντίσταση και ο απομονωμένος αγώνας δεν μπορούν να καταφέρουν τίποτα. Ο αναρχισμός είναι η οργανωμένη ταξική πάλη. Οι ομάδες που δημιουργήθηκαν από τους μετανάστες έγιναν οι ισχυρότερες αναρχικές οργανώσεις της εποχής. Η πιο εξέχουσα ήταν η Διεθνής Ένωση Εργαζόμενων (International Working People’ s Association – IWPA), που στα φυλλάδια της ακολούθησε την παράδοση του "κομμουνιστικού μανιφέστου" που διατύπωσαν οι Μαρξ και Ένγκελς:
"Η μέρα για αλληλεγγύη έφτασε. Μπείτε στις γραμμές μας! Αφήστε τα τύμπανα να ηχήσουν προκλητικά τον ρυθμό της μάχης: Εργάτες όλου του κόσμου ενωθείτε! Δεν έχετε να χάσετε παρά τις αλυσίδες σας, και έχετε να κερδίσετε έναν κόσμο! Καταπιεστές όλου του κόσμου τρέμετε! Όχι μακριά από την κοντόφθαλμη όρασή σας ανατέλλει το πορφυρό και μαύρο φως της ΗΜΕΡΑΣ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ."
(από το Μανιφέστο του Πίτσμπουργκ, IWPA 1883)

Ο πιο γνωστός αγωνιστής τους ήταν ο Γιόχαν Μοστ, ο οποίος δεν πολέμησε προκλητικά μόνο τις προφανείς μορφές του καπιταλισμού, αλλά και την "αναρχική" και Σοσιαλδημοκρατική αντεπανάσταση. Ο Μοστ χαρακτηρίστηκε από τους "αναρχικούς" κύκλους της εποχής του ως ένας μανιακός ηγέτης, ένας δικτάτορας προσβλημένος από απληστία για εξουσία. Στην πραγματικότητα, δεχόταν ότι - αυτό σύμφωνα με τα ιερά κείμενα του "αναρχισμού" είναι το μεγαλύτερο αμάρτημα – μόνο η οργανωμένη, συγκεντρωτική ταξική πάλη[iv], (δηλ. η δικτατορία του προλεταριάτου) μπορεί να πολεμήσει αποτελεσματικά τις συγκεντρωτικές δυνάμεις της αστικής τάξης. Συνεπώς, για αυτόν ο αγώνας δεν ήταν υπόθεση των ατόμων, αλλά της κοινότητας, δεν ήταν ένα ατομικό πρόβλημα αλλά μια κοινή υπόθεση, και αυτός ο αγώνας ήταν ό,τι πιο σημαντικό για αυτόν. Φυσικά, οι "αναρχικοί" τον χαρακτήριζαν κομμουνιστή, και οι "κομμουνιστές" αναρχικό. Ο ίδιος αποδεχόταν περήφανα και τους δύο χαρακτηρισμούς. Οι αναρχικοί που στις αρχές του 200υ αιώνα ιδρύσανε τα πρώτα Κομμουνιστικά Κόμματα στις χώρες της Νότιας Αμερικής ακολούθησαν την ίδια παράδοση. Δεν ήταν δικό τους λάθος που αυτές οι οργανώσεις, οι οποίες ήταν αληθινές κοινότητες ταξικού αγώνα, εκφυλίστηκαν σε μαριονέτες του Σταλινισμού.

Ο αναρχικός-κομμουνιστικός αγώνας δεν σταμάτησε με την αλλαγή του αιώνα. Κατά την διάρκεια της Μεξικάνικης επανάστασης οι προλετάριοι μαχητές με ηγέτη τον Ρικάρντο Φλόρες Μαχόν κατέλαβαν μεγάλες περιοχές. Αλλά αναμφισβήτητα οι μεγαλύτερες μάχες δόθηκαν στην περιοχή της Ουκρανίας από το 1918 έως το 1922. Για πρώτη φορά στην ιστορία, μαχόμενοι αναρχικοί αγωνιστές, ταυτόχρονα με τις μάχες που δίνανε για την επέκταση της επανάστασης, είχανε μια μόνιμη κομμουνιστική δραστηριότητα σε μια εκτενή περιοχή. Σε μια περιοχή μεγάλη όσο η Ουγγαρία, οι επαναστάτες προσπάθησαν να καταργήσουν την ιδιοκτησία, τις εκκλησίες, το κράτος και όλα υποτάχθηκαν στις ανάγκες του αγώνα. Οι ενωμένες δυνάμεις των "Κόκκινων" και λευκών αντεπαναστατών κατάφεραν να συντρίψουν την επαναστατική εξέγερση μόνο μετά από τρία χρόνια. Ο Νέστωρ Μάχνο, ηγέτης αυτού του κινήματος, εγκαταστάθηκε στην Γαλλία με αρκετούς άλλους αγωνιστές. Εκεί, μετά από σοβαρές συζητήσεις, ξεκαθάρισαν τους στόχους και τα καθήκοντα του αναρχισμού. Υποστήριξαν ότι είναι απαραίτητο να διαχωριστούν από την "Αγία Οικογένεια του αναρχισμού", τους κύκλους όπου όλοι θεωρούνται καλά παιδιά μόνο και μόνο επειδή λένε ότι είναι αναρχικοί:
"Ένας μεγάλος αριθμός ατομικιστών που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, δεν είναι καθόλου αναρχικοί. Αυτοί οι άνθρωποι που συναθροίζονται (σε ποια βάση άραγε;) διαδίδοντας μεγαλόφωνα ότι «είμαστε μια μεγάλη οικογένεια», και αποκαλούν αυτό το συνονθύλευμα αναρχική οργάνωση, δεν είναι μόνο γελοίοι αλλά απλά αντεπαναστάτες", όπως έγραψε ο Μάχνο και οι σύντροφοί του στην αναρχική εφημερίδα Dielo Truda.

Ο αναρχισμός δεν είναι παρά η οργανωμένη, συγκεντροποιημένη ταξική πάλη, η δικτατορία του προλεταριάτου, κόκκινη τρομοκρατία ενάντια στην λευκή τρομοκρατία της αξίας. Η αγανάκτηση έφτασε σε υψηλά επίπεδα μεταξύ των "αναρχικών", αφού ο Μάχνο και οι σύντροφοί του τόλμησαν να αγγίξουν τις "όμορφες ιδέες" που ήταν και οι πιο σημαντικές για αυτόν τον αστικό όχλο. Τόλμησαν να επιτεθούν στην ανεκτικότητά τους (άσε τους άλλους να σε εκμεταλλεύονται), στην δημοκρατία τους (ισότητα αξιών και σεβασμός στις γνώμες της πλειοψηφίας, και αν η πλειοψηφία θεωρεί πως πρέπει να πεθάνεις τότε πεθαίνεις), στον ατομικισμό τους (πρέπει να δώσεις τον επαναστατικό αγώνα μέσα σου, να επαναστατικοποιήσεις την σκέψη σου, οπότε άσε τους αστούς ήσυχους), στον ιδεαλισμό τους (ο αναρχισμός είναι μόνο μια ωραία ιδέα) κτλ. Σε όλο τον κόσμο αρκετές ομάδες ταξικής πάλης δημιουργήθηκαν σύμφωνα με τις βασικές αρχές που προσδιόρισε ο Μάχνο και οι σύντροφοί του (που, φυσικά, δεν εφευρέθηκαν από αυτούς, αυτοί μόνο μορφοποίησαν τις ιστορικές εμπειρίες και αναγκαιότητες και τις συνέπειές τους). Ο Μάχνο και οι σύντροφοί του συχνά αποκαλούνται ληστές. Γενικά αυτή είναι η αλήθεια, εφόσον ήταν πραγματικοί ληστές, προλετάριοι που δεν δίσταζαν να πάρουν τα αγαθά που παράγονταν με το αίμα και τον ιδρώτα της τάξης τους. Κατέστρεψαν ιδιοκτησίες και το κύριο αμάρτημά τους στα μάτια των αστών ήταν ότι το έκαναν αυτό όχι σαν άτομα που δρούσαν για λογαριασμό τους, αλλά με οργανωμένο τρόπο, σαν μια κοινότητα. Πάντα υπήρξαν "κοινωνικοί ληστές": εκμεταλλευμένοι που ήθελαν να εκδικηθούν τους εκμεταλλευτές τους. Σύντομα αναγκάζονταν να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό ήταν δυνατό μόνο εάν ένωναν τις δυνάμεις τους. Αλλά οι μαχνοβίτες πήγαν πιο πέρα: αναγνώρισαν ότι ο αγώνας ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία μπορεί να είναι μόνο παγκόσμιος, πρέπει να είναι από κάθε άποψη απεριόριστος[v]. Τίποτα δεν έπρεπε να διατηρηθεί από το σύστημα του καπιταλισμού. Από την σκοπιά των αστών ιστορικών, είναι ένα λογικό συμπέρασμα ότι τους αποκαλούσαν λαφυραγωγούς και πλιατσικολόγους. Και σήμερα έτσι αποκαλούνται οι πραγματικοί εξεγερμένοι. Είναι άξιο προσοχής τι γράφτηκε για αυτούς που πήραν μέρος στις ταραχές του Λος Άντζελες το 1992 ή για αυτούς που συμμετείχαν στην επαναστατική εξέγερση στην Αλβανία το 1997. Όλα τα αστικά Μ.Μ.Ε. - συμπεριλαμβανόμενων των "αναρχικώv" και "κομμουνιστικώv" συγγραφίσκων - μίλαγαν για έναν όχλο, έναν συρφετό . Αυτοί οι προλετάριοι ήταν αναρχικοί όταν δραστηριοποιήθηκαν επαναστατικά, ακόμη και αν δεν το γνώριζαν. Εκατοντάδες φορές πιο αναρχικός είναι ένας εξεγερμένος που σπάει την βιτρίνα, ή ο όχλος που ανοίγει τις φυλακές και απελευθερώνει τους κρατούμενους - ακόμη και αν ανεμίζει μια γαμημένη Αλβανική σημαία - από έναν δημοσιογράφο που μιλάει για αναρχοκαπιταλισμό και ελεύθερη αγορά, φορώντας ένα τεράστιο μαύρο αστέρι στο στήθος του. Αυτοί οι "αναρχικοί" θα εξολοθρευτούν από την πρώτη εξέγερση χωρίς έλεος. Ο λεγόμενος Ισπανικός Εμφύλιος πόλεμος θεωρείται επίσης ως μια μεγάλη στιγμή του αναρχισμού. Εκεί πραγματικά διαδραματίστηκε μια μεγάλη προλεταριακή εξέγερση και ο επίσημος "αναρχισμός" αποκάλυψε το πραγματικό του πρόσωπο κατά την διάρκεια των γεγονότων . Οι προλετάριοι μπόρεσαν να δουν πολύ καλά ότι δεν υπήρχε καμία διαφορά μεταξύ του "φασίστα" Φράνκο και της "αντιφασιστικής" δημοκρατίας. Πολέμησαν για την κοινωνική επανάσταση, ενάντια σε όλες της φράξιες της αστικής τάξης, συμπεριλαμβανομένων των φασιστών και των αντιφασιστών. Οι "αναρχικές" οργανώσεις, πρώτα από όλες η Εθνική Συνομοσπονδία Εργασίας (CNT, που ακόμα και στο όνομά της έχει τρία αστικά στοιχεία: Έθνος, Συνομοσπονδία, Εργασία) πολέμησαν με όλη τους τη δύναμη για την διατήρηση του καπιταλισμού[vi]. Εξέλεξαν υπουργούς στην αντιφασιστική κυβέρνηση, η οποία τσάκισε την επανάσταση και κατέσφαξε δεκάδες χιλιάδες προλετάριους, σκότωσε τους ηγέτες της και στο τέλος αυτές οι οργανώσεις ηττήθηκαν από τα στρατεύματα του Φράνκο. Όμως, δεν είναι αρκετά γνωστό ότι ο Φράνκο και οι αντιφασίστες κατάφεραν να συνεργαστούνε πολύ καλά στην καταστολή των προλεταριακών δυνάμεων. Τον Μάιο του 1937 ξέσπασε στην Βαρκελώνη μια προλεταριακή εξέγερση ενάντια στην κυβέρνηση της Δημοκρατίας. Ο Φράνκο κήρυξε αμέσως ανακωχή, μέχρι "η δημοκρατία να καταστείλει την εξέγερση" και όντως κράτησε την υπόσχεσή του. Μερικοί αναρχικοί αγωνιστές διέφυγαν από την Βαρκελώνη με ένα πλοίο, το οποίο αγκυροβόλησε σε μια περιοχή που επίσης την έλεγχε ο Φράνκο. Οι αρχές της Δημοκρατίας δώσανε την περιγραφή αυτών των ανθρώπων στον φασίστα ηγέτη του λιμανιού, ο οποίος κατάφερε να τους αιχμαλωτίσει και τους σκότωσε επί τόπου. Αυτό είναι ένα μόνο από τα χιλιάδες παρόμοια περιστατικά. Η στάση των «αναρχικών» απέναντι στους αγωνιζόμενους προλετάριους δεν μπορούσε να είναι άλλη από την λευκή τρομοκρατία, την απάτη, την παραπλάνηση και την προστασία των συμφερόντων του καπιταλισμού. Φυσικά, οι διάφορες φράξιες της αστικής τάξης ανταγωνίζονται επίσης η μια την άλλη, βασανίζουν, εκτελούν και φυλακίζουν τους αντιπάλους τους. Αλλά όταν αντιμετωπίζουν τον κοινό τους εχθρό, το προλεταριάτο, η αντιπαλότητα μπαίνει πάντοτε στην άκρη και ενώνουν της δυνάμεις τους. Μετά την νίκη του, ο Φράνκο φυλάκισε ένα μεγάλο αριθμό «αναρχικών», ηγετών της CNT, κτλ. Αλλά την δεκαετία του 1940 και του 1950 αποφυλακίστηκαν με αμνηστία. Και ποιοι ήταν αυτοί που παρέμειναν στις φυλακές του Φράνκο; Και ποιοι ήταν αυτοί οι λίγοι που ήταν ακόμη ζωντανοί το 1976 όταν ο Φράνκο πέθανε και φυσικά δεν αποφυλακίστηκαν ούτε τότε; Φυσικά ήταν οι "ληστές", οι "εγκληματίες": αυτοί οι πραγματικοί αναρχικοί προλετάριοι αγωνιστές, που στα τέλη του 1930 δεν πολέμησαν για τον αντιφασισμό αλλά για την κοινωνική επανάσταση.

Τα γεγονότα του 1968 θεωρούνται επίσης ως μια επαναγέννηση του αναρχισμού. Και πράγματι έτσι είναι: σχεδόν σε κάθε περιοχή του κόσμου η προλεταριακή οργή ξέσπασε με την μορφή της λεηλασίας, της άγριας απεργίας και της σύγκρουσης με την αστυνομία και το στρατό. Οι προλετάριοι δημιούργησαν οργανώσεις στην διάρκεια του αγώνα. Όμως, τα ΜΜΕ δεν ανέφεραν τίποτα για αυτές, αφού για αυτά οι προλετάριοι αυτοί ήταν "τα καθάρματα που λεηλατούσαν". Όλα όμως έβριθαν από νέους αυτο-διοριζόμενους "αναρχικούς" αστέρες των media, με πρώτο και καλλίτερο τον Κον-Μπετίτ. Ο "κόκκινος Ντάνι" αργότερα είπε ότι ήθελε να συγκρατήσει τους αγωνιστές με κάθε τρόπο, και προσπάθησε να τους πείσει να διαμαρτύρονται συμβολικά, να ανάβουν φωτιές, να χορεύουν και να τραγουδούν. Ο ίδιος ο αγώνας είναι έκσταση: η στιγμή κατά την οποία μπορούμε πραγματικά να είμαστε άνθρωποι, για πολύ λίγο. Ο Κον-Μπετίτ προτιμούσε λίγα τραγουδάκια γύρω από τη φωτιά... Ήταν ανίκανος να καταλάβει οτιδήποτε για τα αισθήματα των προλετάριων, για το κύμα της οργής. Ήταν τόσο "αναρχικός" όσο μια διαφήμιση στην τηλεόραση που προσπαθεί να σε πείσει ότι η κατανάλωση είναι το πιο ευχάριστο πράγμα στον κόσμο. Η μόνη λειτουργία του "επαναστατικού ηδονισμού" που πρόβαλλε ήταν ότι οι χοντροί ψευτο-επαναστάτες μπορούσαν να βρουν δικαιολογίες για την ανικανότητά τους. Η χαρά είναι ο ίδιος ο κοινός αγώνας - όχι η κατανάλωση του θεάματος του αγώνα.

Στις μέρες μας ο "αναρχισμός" έχει γίνει πάλι της μόδας σε ορισμένους κύκλους. Αλλά μπορούν ένα μεγάλο γράμμα "Α" σε κύκλο ή οι μπότες και το μαύρο αστέρι να κάνουν αναρχικό τον καθένα; Είναι οι ομαδούλες σαν την ΒΑΤ (Αυτόνομη Συλλογικότητα Βουδαπέστης) σε αυτή τη χώρα (Ουγγαρία) αναρχικές;

Η απάντησή μας είναι φυσικά όχι! Θα θέλαμε να εξηγήσουμε πιο καθαρά γιατί πιστεύουμε ότι τέτοιου είδους ομάδες και άνθρωποι δεν είναι αναρχικοί Ας εξετάσουμε κάποια γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν αυτόν τον μοδάτο αναρχισμό. Επειδή δεν μπορούμε να απαριθμήσουμε ξεχωριστά κάθε ιδιορρυθμία της τάδε ή δείνα ομάδας (για παράδειγμα ηλιθιότητες όπως "δικαιώματα των ζώων', εναλλακτική τέχνη, πανκ[vii], κτλ.), ασχολούμαστε μόνο με τα πιο τυπικά γνωρίσματα που χαρακτηρίζουν σχεδόν όλους τους "αναρχικούς".

Βασικά κάθε "αναρχικός" πιστεύει ότι ο αναρχισμός, η ταξική πάλη, δεν είναι το προϊόν μιας ιστορικής διαδικασίας, δεν είναι το συμπέρασμα συσσωρευμένων εμπειριών ή η άθροιση και η πρακτική ιστορικά αναγκαίων στόχων , αλλά η επινόηση κάποιου "έξυπνου", μια "καλή ιδέα" που γεννήθηκε σε κάποια διανοουμενίζοντα μυαλά. Συνεπώς, δεν χρειάζεται να κάνουν τίποτα άλλο παρά να ερευνήσουν τις σκέψεις και τις οδηγίες των μεγάλων, να απομνημονεύσουν τις αρχές τους και να τις εφαρμόσουν στη δική τους ζωή. Για αυτούς η γνώση είναι θεμελιώδης, αφού ο "αναρχισμός" τους υπάρχει μόνο στο επίπεδο των ιδεών και γι’ αυτό το πιο σημαντικό καθήκον για αυτούς είναι να διδάξουν αυτές τις ιδέες στις "μάζες" (αυτό θα είναι το καθήκον μιας έξυπνης "ελίτ" των «επαγγελματιών επαναστατών»), και όταν όλοι - ή τουλάχιστον η πλειοψηφία - αποδεχτεί αυτές τις ιδέες, ο θαυμαστός νέος κόσμος θα γεννηθεί, οι αστοί προθύμως θα μας παραδώσουν όλο τον πλούτο και την εξουσία τους και ο άνθρωπος δεν θα είναι πλέον λύκος για τον άνθρωπο. Αυτό το παραμύθι είναι η βάση των "μαθημάτων για τον αναρχισμό δι’ αλληλογραφίας" της ΒΑΤ, που προτείνει ότι ο καθένας μπορεί να εμπεδώσει τις αρχές του κινήματος στο σπίτι, να δώσει εξετάσεις και ίσως ακόμα να λάβει και ένα πιστοποιητικό ότι είναι αναρχικός... Αυτός ο ιδεαλισμός, η πεποίθηση ότι οι σκέψεις και οι ιδέες κυβερνάνε τον κόσμο, και όχι το αντίστροφο, ότι η πραγματικότητα καθορίζει τις ιδέες, είναι ένα από τα βασικά στοιχεία της αστικής ιδεολογίας. Το ίδιο και ο ατομικισμός, που απορρέει από αυτήν. Αφού σε αυτήν την κοινωνία ο καθένας είναι υπεύθυνος για τον εαυτό του και πολεμάει μόνο για τον εαυτό του (η οικογένεια είναι μόνο η μεγενθυμένη εκδοχή αυτού, ένα είδος αμυντικής συμμαχίας ενάντια στον εξωτερικό κόσμο), δεν εκπλήσσει ότι οι "αναρχικοί" λατρεύουν το άτομο το στερημένο από κοινότητα, ακόμα και αν κάποιες δηλώσεις τους ακούγονται "συλλογικές". "Ο κόσμος εξαρτάται από εσένα", διακηρύσσουν, "πρέπει να κάνεις την επανάσταση μέσα σου". Με αυτόν τον τρόπο, φυσικά, δεν ενοχλούν κανέναν, και δεν χρειάζεται να πούμε ότι δεν είναι καθόλου επικίνδυνοι για τον καπιταλισμό. Αντιθέτως, και ο ιδεαλισμός και ο ατομικισμός δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι δύο πιο γενικευμένοι τρόποι συμπεριφοράς της δημοκρατίας, η οποία είναι το κοινωνικό σύστημα του καπιταλισμού: Πίστευε μόνο στον εαυτό σου, και ήλπιζε ότι εγκλωβισμένος στις σκέψεις σου θα μπορέσεις να επιτύχεις την αλλαγή για λογαριασμό σου. Αλλά, φυσικά αυτό είναι αδύνατο: μια πυρηνική βάση δοκιμών λειτουργεί και στο τελευταίο εγκαταλειμμένο νησί, ή η παραλία σου είναι γεμάτη δεκαόροφα ξενοδοχεία. Η "φυγή" είναι δυνατή μόνο προς τα εμπρός, προς την επανάσταση: αυτό όμως δεν είναι μια ατομικιστική λύση, αλλά καθήκον όλης της εκμεταλλευόμενης τάξης.

Αυτά είναι τα δυο θεμελιώδη χαρακτηριστικά όλου του ψευτο-αναρχικού κινήματος. Θα ασχοληθούμε εν συντομία με κάποια άλλα ζητήματα από τα οποία ένα ή δύο είναι επίσης υποχρεωτικά δόγματα των «αναρχικών».

ΠΑΣΙΦΙΣΜΟΣ

Σχεδόν κάθε "αναρχικός" αποκηρύσσει την «τρομοκρατία» τονίζοντας ότι είναι πασιφιστής και ενάντια σε κάθε μορφής βία. Παρόλο που και εμείς επικρίνουμε την τρομοκρατία, δεν το κάνουμε για ηθικούς λόγους, αλλά επειδή δεν νομίζουμε ότι μπορεί να επιτευχθεί κάτι με αυτόν τον (ατομικιστικό, ελιτίστικο και ρεφορμιστικό) τρόπο. Ο πασιφισμός, όμως, είναι ένα σημαντικό όπλο εναντίον μας[viii]. Σημαίνει απλά ότι μπαίνουμε στο σφαγείο σαν τα πρόβατα και χαμογελάμε στους χασάπηδές μας. Δεν μας εκπλήσσει να λέει ένας παπάς τέτοια πράγματα, αλλά κάποιος που αυτοαποκαλείται "αναρχικός"... Όσον αφορά τον πόλεμο: ο καπιταλισμός δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς πόλεμο. Αφενός είναι μια μεγάλη επιχείρηση, μια μεγάλη ευκαιρία για την ανάπτυξη της επιστήμης (τεχνολογία, φαρμακευτική, χημεία, βιολογία, κτλ.), και αφετέρου ο συντομότερος τρόπος για να καναλιζάρεις (εθνικισμός, συνθήκες πολέμου) και να εξολοθρεύσεις τις περιττές και επικίνδυνες προλεταριακές μάζες. Όσο υπάρχει καπιταλισμός θα υπάρχουν και πόλεμοι. Και επειδή η αστική τάξη δεν θα αποσυρθεί χαμογελώντας, η ίδια η επανάσταση θα είναι πόλεμος: ο πόλεμος μιας τάξης ενάντια στην άλλη.

ΦΕΝΤΕΡΑΛΙΣΜΟΣ

Στον αγώνα του το προλεταριάτο δρα ως μια ενοποιημένη δύναμη, ως μια αγωνιζόμενη τάξη. Όχι επειδή οι "ηγέτες" του το συμβουλεύουν να το κάνει. Ούτε καν λόγο της σφυρηλατημένης σιδερένιας θέλησης, όπως παρατηρούμε στα Σοβιετικά κινηματογραφικά έργα. Είναι ο καπιταλισμός με τις αντιθέσεις του που αναγκάζει το προλεταριάτο να το κάνει: το προλεταριάτο (το κόμμα της αναρχίας και της ανατροπής, όπως το αποκάλεσε ο Μαρξ) αντιτίθεται στην παλιά κοινωνία του κεφαλαίου ως μια οργανική και συγκεντροποιημένη δύναμη, ως το κόμμα της πάλης. Το προλεταριάτο είναι μια συγκεντροποιημένη δύναμη, όπως και ο εχθρός του (ενδυναμωμένη από τους νόμους του καπιταλισμού, η δικτατορία της δημοκρατίας είναι στην πραγματικότητα ο απόλυτος συγκεντρωτισμός που έχει ως πυρήνα του την αξία). Συνεπώς, η ίδια η πάλη απαιτεί επίσης συγκεντρωτισμό και από την άλλη κάθε μορφή οργανικής ανθρώπινης ζωής μπορεί να είναι μόνο συγκεντρωμένη. Αυτό, φυσικά, δεν σημαίνει ότι ο καθένας κυβερνάται από τα πάνω από ένα ανώτερο όργανο, ένα είδος Μεγάλου Αδερφού, Έξοχου Ηγέτη, Αγίου Πατέρα, κτλ. Αυτό είναι δημοκρατικός συγκεντρωτισμός, η πολιτική δουλειά του καπιταλισμού. Το προλεταριάτο συγκεντροποιείται γύρω από την δική του ύπαρξη και ανάγκες, από το ιστορικό πρόγραμμα του κομμουνισμού, από το γεγονός ότι η μοίρα του το υποχρεώνει να πάει πέρα από την ταξική κοινωνία. Αυτός ο εσωτερικός, οργανικός συγκεντρωτισμός είναι η μόνη εφικτή μορφή του αγώνα, και όχι η ελεύθερη θέληση και το γνωστό παραμυθάκι της προαγωγής ατομικών συμφερόντων, ατομικών αποφάσεων. Γιατί η πάλη του προλεταριάτου να απαιτεί διαφορετικά μέσα στην Βουδαπέστη από ότι στο Παρίσι, στην Νέα Υόρκη ή στην Ακτή Ελεφαντοστού; Η ιδεολογία του φεντεραλισμού στην πραγματικότητα σημαίνει την πρακτική άρνηση της πάλης του προλεταριάτου, την άρνηση των ενοποιημένων συμφερόντων και ενωμένης πρακτικής της τάξης, του κόμματος της αναρχίας και την άρνηση του ιστορικού προγράμματος του κομμουνισμού.

ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ

Ο καπιταλισμός μολύνει το περιβάλλον όχι επειδή έτσι του αρέσει, αλλά επειδή απλά λειτουργεί με αυτό τον τρόπο. Είναι εντελώς άσκοπο να παρακαλάμε τους καπιταλιστές να μη μολύνουν τόσο πολύ: αυτό θα το κάνουν μόνο αν μπορούν. Ο καπιταλισμός εκμεταλλεύεται ανελέητα όχι μόνο τους προλετάριους αλλά και όλη τη γη. Σιγά - σιγά καταστρέψει εντελώς όλη τη βιόσφαιρα. Αλλά μόνο η επανάσταση μπορεί να τον εμποδίσει και να χτυπήσει το πρόβλημα στην ρίζα του. Οι πράσινοι έχουν ένα σωρό ηλίθιες συμβουλές για το τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι προλετάριοι για να μην μολύνουμε τόσο πολύ. Αφενός κανείς δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με αυτό, γιατί ο αγώνας για επιβίωση απορροφά σχεδόν όλο τον χρόνο μας και μόνο κάτι αστοί διανοούμενοι, που έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο, μπορούν να σκαρφίζονται τόσο ηλίθιες υποδείξεις. Αφετέρου, δεν ήμαστε εμείς υπεύθυνοι για την μόλυνση. Αυτοί οι πράσινοι μας λένε, για να κάνουν την ζωή μας ακόμα πιο δύσκολη, ότι πρέπει να μολύνουμε λιγότερο έτσι ώστε οι αστοί να μπορούν να ρίχνουν τα σκουπίδια τους στις περιοχές που εμείς προστατέψαμε. Πρέπει να χωρίζουμε τα σκουπίδια μας με βάση τα υλικά κατασκευής τους, για να μπορεί κάποιος αστός επιχειρηματίας να βρίσκει φθηνότερες πρώτες ύλες. Γι’ αυτούς θα ήταν καλλίτερα να μην αναπνέαμε καν, μην τυχόν και δεν αφήσουμε αέρα για τους αστούς. (Αν και φαίνεται να αναπνέουν διαφορετικό αέρα: υπάρχει όντως διαφορά να ζεις στους λόφους δέκα χιλιόμετρα από την πόλη ή στα βρώμικα προάστια). Η οικολογία είναι μια τυπικά ρεφορμιστική ιδέα: υποστηρίζει ότι όλο το σύστημα είναι ΟΚ., αλλά θα έπρεπε να βελτιωθεί σε ορισμένα σημεία. Θα ήταν ευχαριστημένοι με τον καπιταλισμό εάν δεν μόλυνε το περιβάλλον.

ΦΕΜΙΝΙΣΜΟΣ

Παρουσιάζει μεγάλη ομοιότητα με την οικολογία. Μερικές φορές οι φεμινίστριες μπορεί να κάνουν πολύ καλές κριτικές ενάντια σε ορισμένες όψεις της κοινωνίας αλλά το περιεχόμενο της κριτικής και η λύση που προτείνουν είναι εντελώς αντεπαναστατικές. Το κεφάλαιο κάνει όντως διάκριση μεταξύ αντρικής και γυναικείας εργατικής δύναμης ως αποτέλεσμα μιας μακράς ιστορικής διαδικασίας, και ως αποτέλεσμα του γεγονότος ότι για το κεφάλαιο δεν ήμαστε άνθρωποι αλλά πράγματα, φορείς του εμπορεύματός μας, που είναι η εργατική δύναμη. Ο φεμινισμός παλεύει να εξισώσει την γυναικεία με την αντρική εργασία: έτσι ο Στάλιν και ο Πολ Ποτ ήταν οι μεγαλύτεροι φεμινιστές μιας και οι γυναίκες και οι άντρες είχαν την ίδια τύχη στα στρατόπεδα εργασίας! Οι προλετάριες γυναίκες που εργάστηκαν στους βάλτους της Σιβηρίας ή στα μεταλλουργεία θα μπορούσαν να μας πουν πόσο ωραία ήταν. Σκοπός μας δεν είναι η καθιέρωση ίσων ευκαιριών εργασίας για τους άντρες και τις γυναίκες αλλά η ολική κατάργηση κάθε είδους δουλειάς. Η αύξηση του αριθμού των γυναικών σε ηγετικές θέσεις για να υπάρχουν περισσότερες γυναίκες μάνατζερς, πολιτικοί ή ιδιοκτήτριες εργοστασίων, δεν θα έπρεπε να είναι τόσο σημαντικό για εμάς... Ή πιστεύεις πραγματικά ότι εσύ, η μητέρα σου, η αδερφή σου ή η φίλη σου έχουν καμία πιθανότητα να γίνουν πρωθυπουργοί; Εάν ναι, τότε γιατί αποκαλείς τον εαυτό σου αναρχικό; Ο φεμινισμός παλεύει για ίσα δικαιώματα, εμείς οι αναρχικοί φτύνουμε τα δικαιώματα. Ο φεμινισμός - όπως και ο δίδυμος αδερφός του, ο σεξισμός - εξυπηρετεί απλώς την διάσπαση του προλεταριάτου. Προσπαθεί να μας κάνει να πιστέψουμε ότι δεν έχουμε καθόλου κοινά προλεταριακά συμφέροντα, και ότι ο καθένας έχει τα δικά του / της εντελώς διαφορετικά συμφέροντα. Έτσι, οι φεμινίστριες υιοθετούν την καπιταλιστική οπτική, και προσπαθούν να βρουν μια λύση σε συνθήκες καπιταλισμού. Στην πραγματικότητα, όμως, έχουμε κοινά συμφέροντα ανεξάρτητα αν είμαστε άντρες ή γυναίκες, μαύροι ή άσπροι, νέοι ή γέροι: την καταστροφή του καπιταλισμού. Και σε αυτό τον αγώνα ο φεμινισμός είναι άσκοπος.

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ

Είναι πιθανόν το πιο σημαντικό ρεύμα του "αναρχικού" κινήματος. Θέλει να μας πείσει ότι ορισμένες μορφές καπιταλισμού είναι λιγότερο κακές από άλλες, και επομένως πρέπει να τις υποστηρίζουμε. Ας προστατέψουμε το εργοστάσιο, το σχολείο, το γραφείο, όπου ξοδεύουμε την ζωή μας στην υπηρεσία του κεφαλαίου, ας προστατέψουμε την ιδιοκτησία των εργοδοτών μας, ας πολεμήσουμε για τους πολιτικούς μας... Αλλά υπάρχει μόνο ένας καπιταλισμός, ο οποίος, σύμφωνα με τα άμεσα συμφέροντά του, μας δείχνει πάντα ένα διαφορετικό πρόσωπο. Βασικά, ο φασισμός είναι το ίδιο φαινόμενο με τον κοινοβουλευτικό καπιταλισμό: η δημοκρατική δικτατορία του κεφαλαίου, η κυριαρχία της αξίας επί της ζωής μας. Εάν αφήσουμε την ταξική πάλη για να βοηθήσουμε μια φράξια του κεφαλαίου ενάντια σε μια άλλη, τότε εξυπηρετούμε τα συμφέροντα του εχθρού μας. Όποιος και αν είναι ο νικητής, σίγουρα δεν θα διστάσει να μας σκοτώσει, όπως συνέβη στον λεγόμενο "Ισπανικό Εμφύλιο πόλεμο". Προστασία της δημοκρατίας, δηλ. αντιφασισμός, σημαίνει προδοσία της ταξικής πάλης. "Ο αντιφασισμός είναι το χειρότερο προϊόν του φασισμού", είπε ο Αμαντέο Μπορντίγκα, ένας Ιταλός κομμουνιστής, ο οποίος καταδιώχτηκε και από τους φασίστες και από τους αντιφασίστες. Φυσικά, αυτό δεν σημαίνει την υποστήριξη του φασισμού, ο μόνος πραγματικός εχθρός του φασισμού είναι το επαναστατικό προλεταριάτο - διότι μόνο το προλεταριάτο μπορεί να καταστρέψει τη ρίζα του φασισμού: τον ίδιο τον καπιταλισμό. Το προλεταριάτο αγωνίζεται πάντα ενάντια στους επικρατούντες καταπιεστές του, που είναι οι φασίστες σε μια φασιστική δικτατορία, οι φιλελεύθεροι σε μια φιλελεύθερη δικτατορία, οι συντηρητικοί σε μια συντηρητική δικτατορία και οι σοσιαλδημοκράτες σε μια σοσιαλδημοκρατική δικτατορία - αλλά πρέπει να πολεμά ενάντια σε όλες τις φράξιες της αστικής τάξης. Δεν μπορούμε να τις διαχωρίζουμε, δεν μπορούμε να κάνουμε συμμαχίες με τον θανάσιμο εχθρό μας. Ο καπιταλισμός είναι ένας δράκος με χίλια κεφάλια αλλά έχει μόνο ένα σώμα, το οποίο είναι η ανταλλακτική αξία. Εάν κόψεις μόνο ένα κεφάλι, ο δράκος θα επιβιώσει. Ούτε καν το μικρότερο κεφάλι δεν μπορούμε να αφήσουμε κι ας μην βρωμάει τόσο το στόμα του. Το ίδιο το σώμα πρέπει να καταστραφεί.

Αυτά είναι μόνο παραδείγματα, αυθαίρετα επιλεγμένα. Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε τους οπαδούς του αναρχικού Iife-style ή τους αντι-ιμπεριαλιστές του "τρίτου κόσμου", που θέλουν να λυτρώσουν τον κόσμο αγοράζοντας τα ίδια σκατά από τοπικούς μικρούς αστούς αντί των μεγάλων σουπερμάρκετ. Ή θα μπορούσαμε να αναφέρουμε αυτούς που αγωνίζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αυτούς που ποτέ δεν διστάζουν να υπερασπιστούν "πολιτικούς κρατούμενους", δηλαδή τους φυλακισμένους αστούς πολιτικούς της αντιπολίτευσης, εφόσον συνήθως οι προλετάριοι, για τους οποίους ποτέ δεν μιλάνε, γενικά δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Ή τους λόγιους του αναρχισμού, που γράψουν ολόκληρα βιβλία για τις διατροφικές συνήθειες του Μπακούνιν. Ή τους "κομμουνιστές", που μετατρέπουν σε είδωλα τους αγωνιστές του προλεταριάτου ώστε να μυστικοποιήσουν τον αγώνα μας με αυτό τον τρόπο. Ή τους φαφλατάδες των συνδικάτων και της "εργατικής δημοκρατίας", που λένε ότι πρέπει να διαπραγματευτούμε με την αστική τάξη την εκμετάλλευσή μας. Ή όλα τα είδη των σωτήρων του κόσμου, πολιτικών, διανοούμενων, επαγγελματιών επαναστατών, κατασκόπων...

Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, αλλά ελπίζουμε ότι τώρα είναι ξεκάθαρο τι είναι ο πραγματικός αναρχισμός (άρα και ο κομμουνισμός). Κι’ αυτό δεν είναι ζήτημα ορολογίας, δηλαδή τι εννοούμε εμείς ή άλλες ομάδες με την λέξη αναρχισμός. Δεν είναι ούτε μια ακαδημαϊκή διαμάχη. Αυτό για το οποίο μιλάμε είναι η πραγματικότητα: αφού ο αναρχισμός δεν είναι ζήτημα ορολογίας, δηλαδή τι εννοούμε εμείς και άλλες ομάδες με τη λέξη αναρχισμός.

Αυτός είναι ο κοινός αγώνας όλων μας!

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΝΩΘΕΙTΕ
ΣΤΟΝ ΚΟΙΝΟ ΑΓΩΝΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΉΝ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ!

ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΤΕ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΙ!
ΚΑΤΑΣΤΡΕΨΤΕ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ!

ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟΥ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΉΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ!