Τ.Θ. 83
Τ.Κ. 81100
Μυτιλήνη
peirates@riseup.net

Αντιεξουσιαστική Ομάδα Μυτιλήνης

Εφημερίδα τοίχου


 

Δ.Ν.Τ. (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο): ιδρύθηκε το 1946, με σκοπό την ανάπτυξη του διεθνούς εμπορίου και τη φιλελευθεροποίηση των αγορών. Διοικείται από 22 υπουργούς οικονομικών και διοικητές κεντρικών τραπεζών. Ο αριθμός ψήφων για κάθε κράτος-μέλος, καθορίζεται από το αρχικό κεφάλαιο που κατέθεσε το καθένα στην αρχή. Οι Η.Π.Α., είναι η μόνη χώρα με δικαίωμα βέτο. Ουσιαστικά, υπερασπίζεται και προωθεί την επέκταση του καπιταλισμού στον πλανήτη.

 

Π.Δ.Π. (Προγράμματα Δομικής Προσαρμογής) : πακέτα μέτρων που επιβάλλονται από το Δ.Ν.Τ. στις χρεωμένες χώρες για τη διευθέτηση των χρεών τους. Εφαρμόζονται από το 1980, και αγαπημένη τους επωδός είναι η λιτότητα, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι περικοπές στις κοινωνικές παροχές και η άρση των περιορισμών στο εμπόριο. Ουσιαστικά, αποτελούν το μέσο για την εξασφάλιση της κίνησης και της μεγέθυνσης του κεφαλαίου. 

στο δρόμο της ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ
 

Οι Αργεντίνοι και οι Αργεντίνες, δεν θέλουν να είναι δυστυχείς. Μοιάζουμε πολύ. Δεν έχουν δουλειές, δεν έχουν χρήματα, δεν έχουν να φάνε. Δεν έχουν αξιοπρεπείς μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές. Τους λένε πως έχουν δημοκρατία. Εκλεγμένη κυβέρνηση, βουλευτές, κυβερνήτες, δικαστές, συνδικαλιστές, αστυνομία, στρατό, τράπεζες. Αποτελούν, τους λένε, κομμάτι του ανεπτυγμένου κόσμου, κομμάτι του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος. Προσπαθούν να τους πείσουν πως αυτός είναι ο μόνος δρόμος: για την οργάνωση της κοινωνίας, της οικονομίας, της ζωής τους. Νοιώθουν εγκλωβισμένοι, στην εικονική πραγματικότητα της «λαϊκής κυριαρχίας», της αντιπροσωπευτικής «δημοκρατίας», της αγοράς και της κατανάλωσης. Μοιάζουμε πολύ. Απλώς, είναι πιο κουρασμένοι. Περισσότερο μπουχτισμένοι. Σιχάθηκαν την κοροϊδία και τον εξευτελισμό. Ξέρουν πως, πρέπει να, υπάρχει και άλλος δρόμος. Για όσο το καταφέρνουν, τον ακολουθούν. Βγαίνουν στο δρόμο. Απορρίπτουν κάθε αντιπροσώπευσή τους από τρίτους. Αυτοοργανώνονται σε λαϊκές συνελεύσεις γειτονιάς. Διεκδικούν ξανά τις ζωές τους. Επαναφέρουν την πολιτική εκεί που είναι η θέση της: στο δρόμο, ανάμεσα στους ανθρώπους. Δεν υποχωρούν. Δίνουν σπρωξιά στην ιστορία τους. Οι Αργεντίνοι και οι Αργεντίνες, θέλουν να είναι ευτυχείς…

Σχεδόν τα μισά κράτη του πλανήτη, εγκλωβισμένα στην παγκόσμια θηλιά του χρήματος και του εμπορίου, υποφέρουν από το λεγόμενο «εξωτερικό χρέος». Χρωστάνε σε παγκόσμιες τράπεζες και υπερεθνικούς οργανισμούς, όπως το Δ.Ν.Τ. Ο «πολιτισμένος» και «εκσυγχρονιστικός» τρόπος διευθέτησης των χρεών αυτών, ονομάζεται, σήμερα, Π.Δ.Π.

Η Αργεντινή, στολίδι και καμάρι μέχρι πριν δέκα χρόνια, των υπέρμαχων της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, πληρώνει την προσκόλλησή της στο αδηφάγο δολαριόμορφο τέρας. Η ανεργία ξεπερνά το 20%, το 1/3 του πληθυσμού ζει κάτω από τα όρια φτώχειας, πλήθος αντεργατικών μέτρων αποδεκατίζουν τους εργαζόμενους, η πολύχρονη λιτότητα γονατίζει και τα πιο εύπορα στρώματα, η κρατική βία, η διαφθορά και τα σκάνδαλα ακμάζουν, και λίγο πριν την ολική οικονομική κατάρρευση, το κράτος παγώνει τις καταθέσεις των πολιτών. Τα πλήθη των ανέργων και των εξαθλιωμένων, που έτσι κι αλλιώς βρίσκονταν στους δρόμους από χρόνια, συναντιούνται με τα πλήθη των μισθωτών και των μικροεπιχειρηματιών που αρχίζουν να χάνουν τα βασικά τους προνόμια. Στις 20 Δεκέμβρη, ξεκινά η μεγάλη εξέγερση. Η χώρα είναι στο πόδι. Το κράτος απαντά με βίαιη καταστολή. Οι νεκροί ξεπερνούν τους 50. Ο πρόεδρος φυγαδεύεται από το πολιορκημένο προεδρικό μέγαρο, με ελικόπτερο. Η μια κυβέρνηση διαδέχεται την άλλη. Ο λαός, ζητά αξιοπρεπείς μισθούς, παροχές για τους ανέργους, προγράμματα απασχόλησης, μείωση μισθών για δικαστικούς και ανώτατα κρατικά στελέχη, μη πληρωμή του χρέους, άμεση απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων. Η εξέγερση συνεχίζεται. Ο λαός, καραδοκεί…

Στην Ελλάδα, τα νέα βουλιάζουν μεσ’ την τρελή χαρά των «γιορτών». Για μας, τα πράγματα έχουν, απλώς, διαφορετικό όνομα. Το δικό μας Δ.Ν.Τ., το λένε Ευρωπαϊκή Ένωση και τα δικά μας Π.Δ.Π. Μέτρα Σύγκλισης για την Ο.Ν.Ε. Η λιτότητα και οι πενιχρές αυξήσεις στους μισθούς (της τάξης των 167 δρχ. την ημέρα) μας έχουν γίνει βίωμα. Οι ιδιωτικοποιήσεις στο Δημόσιο Τομέα, στην Υγεία, στην Ασφάλιση, στις Μεταφορές, στην Παιδεία, προχωρούν, με κομψό, προς το παρόν, τρόπο. Οι περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και παροχές, το ίδιο. Οι επιδοτήσεις της Ε.Ε., συνεχίζουν να εγκλωβίζουν και να εμπαίζουν τον κόσμο. Η Κοινή Αγροτική Πολιτική, αποφασίζεται κάπου μακριά, και προβάλλεται ως μονόδρομος. Ο τρομονόμος, το νομοσχέδιο για την απαγόρευση των διαδηλώσεων, το αισχρό παραμύθι του 2004, μας επιφυλάσσουν βαριά κληρονομιά. «Η χώρα γίνεται ισχυρή» (δηλαδή οι τσέπες τους πιο γεμάτες). «Η χώρα αποκτά ισχυρότερη θέση στα Βαλκάνια» (δηλαδή κι άλλους αιχμαλώτους στην οικονομική της διείσδυση). Ο «εκσυγχρονισμός του κράτους», η «πρόοδος» και η «ανάπτυξη», παίρνουν, πια, το δρόμο τους. Είμαστε όλοι καλά. Ο λαός, καραδοκεί…

 


ΑΝΕΡΓΟΙ:
στον τόπο τους τούς αποκαλούν piqueteros. Σε πολλές περιοχές, ξεπερνούν και το 60% του πληθυσμού. Είναι από τα πιο δυναμικά, σταθερά και οργανωμένα κομμάτια των εξεγερμένων. Στις τάξεις τους συναντά κανείς νεολαίους, αλλά και απολυμένους εργάτες, καθώς και μεγάλη συμμετοχή γυναικών, κυρίως νοικοκυρών. Εδώ και πέντε χρόνια, βρίσκονται συνεχώς στο δρόμο. Είναι οργανωμένοι, τοπικά, σε λαϊκές συνελεύσεις. Λειτουργούν δίχως αντιπροσώπους και ηγέτες. Η φιλοσοφία τους περικλείεται στο τρίπτυχο: άμεση δράση, άμεση εκπροσώπηση, άμεσες διαβουλεύσεις. Η δράση τους συνίσταται στον πολυήμερο αποκλεισμό κεντρικών οδικών αρτηριών, παρεμποδίζοντας, έτσι, τις εισροές και εκροές της παραγωγικής διαδικασίας. Δεν επιτρέπουν, δηλαδή, τον εφοδιασμό των εργοστασίων με πρώτες ύλες, αλλά ούτε και την κυκλοφορία των αγαθών προς τις αγορές. Πολλές φορές, έχουν συγκρουστεί με τις δυνάμεις καταστολής, υπερασπιζόμενοι, ακόμη και με νεκρούς, τα οδοφράγματα. Συνήθως, φέρνουν στο δρόμο τους αντιπροσώπους της κυβέρνησης, για να συζητήσουν, επί τόπου, τα αιτήματά τους. Έχουν πραγματοποιήσει δύο πανεθνικές συναντήσεις για το συντονισμό του αγώνα τους. Στην τωρινή εξέγερση, θεωρείται πως αποτέλεσαν το σημείο αναφοράς που ώθησε τους εργάτες και τους μικρομεσαίους στην άμεση, εξωκοινοβουλευτική δράση και στην απόρριψη των μεγάλων αστικών κομμάτων.