|
Τ.Θ. 83 |
Αντιεξουσιαστική Ομάδα Μυτιλήνης |
Το κείμενο που μοιράστηκε από τη πρωτοβουλία που στήθηκε για την πολύ πετυχημένη πορεία της 17ης Νοέμβρη |
|
Πολυτεχνείο 2002
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ Στην
καρδιά του Κράτους, πλήθος κόσμου –φοιτητές,
εργάτες, υπάλληλοι, μαθητές- ενάντια σε
ένα στρατιωτικό καθεστώς και όχι μόνο. Η
καταπιεσμένη επιθυμία του λαού για να
απαλλαγεί από τη χούντα και για να θέσει
έμπρακτα το ζήτημα της κοινωνικής
ανατροπής. Μαζική, αυθόρμητη και
αυτόνομη κινητοποίηση. Έξω από τα
κόμματα, ξεπερνώντας πολιτικές
αντιλήψεις, αρνούμενος τη συνδιαλλαγή
με την εξουσία. Μία στιγμή μέσα στη μακρά
πορεία της πάλης του ανθρώπου ενάντια
στην εξουσία. Η «Δημοκρατία» μπορεί να
ήρθε, αλλά… ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ Μέσα σε μια
δεκαετία έντονης, μαχητικής και
ριζοσπαστικής δράσης. Από έναν κόσμο,
ακόμη οργισμένο, με νωπή την ανάμνηση
της δύναμής του, που θέτει ζητήματα
κοινωνικής αλλαγής, κατεβαίνει σε
άγριες απεργίες, καταλαμβάνει σχολές,
βρίσκεται στο δρόμο, απογοητευμένος από
τα ψίχουλα της αστικο-κοινοβουλευτικής
δημοκρατίας που του πέταξαν. Απέναντι σε
μια άρχουσα τάξη που περνούσε σε
καινούρια φάση, αναδιάρθρωσης της
κυριαρχίας και των μέσων επιβολής της.
Που χρησιμοποιεί παλιές και νέες
μεθόδους –καταστολή, νομοθετικό
οπλοστάσιο κομμένο και ραμμένο,
ελεγχόμενος συνδικαλισμός, μονοπώλιο (παρα)πληροφόρησης-
ώστε να εξασφαλιστεί η κοινωνική
συναίνεση που θα επέτρεπε τη διαιώνισή
της: ΗΣΥΧΙΑ, ΤΑΞΗ και ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Ένα από
τα μελήματά της, η διαγραφή της
εξεγερτικής μνήμης του λαού. Με πρώτο
πεδίο την επέτειο του Πολυτεχνείου. Με
απαγορεύσεις πορειών και δολοφονική
καταστολή τα πρώτα χρόνια, αλλά και με
προσπάθειες διαστρέβλωσης και
αφομοίωσης του ανατρεπτικού της
χαρακτήρα ως τις μέρες μας. Για να
μετατραπεί η αυθόρμητη λαϊκή εξέγερση
του Νοέμβρη σε γιορτή της αστικής
δημοκρατίας… ΤΗΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗΣ Που στο κλίμα της παγκόσμιας «αντιτρομοκρατικής» εκστρατείας αυξάνει την ένταση της επίθεσής της σε όλα τα επίπεδα: στους ανθρώπους και στη φύση, με τους στρατούς, τις εταιρείες και τις τηλεοράσεις της. Στο στόχαστρο όσοι συνεχίζουν να θεωρούν μια εξέγερση ως την επιθυμητή και λογική κατάληξη μιας ολοένα και οξύτερης σύγκρουσης με τους «από πάνω». Αλλά και ευρύτερα κομμάτια του πληθυσμού τα οποία, σύμφωνα με το δόγμα Μπους «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας», μπορούν να αποτελούν μονάχα το υποζύγιο που θα σύρει το άρμα του ελληνικού κράτους στο διεθνές καπιταλιστικό περιβάλλον και μάλιστα επιτυχώς από την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης το 2003 και τη φιέστα της κονόμας της Ολυμπιάδας του 2004. Η κυριαρχία, διεκδικώντας για λογαριασμό της το μονοπώλιο της βίας –ένοπλης ή μη- προσπαθεί να εθίσει την κοινωνία στην εικόνα του ένστολου φρουρού-συνεργάτη-φίλου του πολίτη. Υποκρύπτοντας τον απότερο στόχο της, του απόλυτου ελέγχου και επιτήρησης, καλύπτοντας «τυχαίες» εκπυρσοκροτήσεις, ξαμολώντας τα «σαΐνια» της παντού –ακόμα και στη Μυτιλήνη- για κλήσεις, εξακριβώσεις, εφόδους σε σπίτια, ξυλοδαρμούς στην ασφάλεια. Παράλληλα, προωθεί την καχυποψία και τον χαφιεδισμό ως κοινωνική αρετή, ευτελίζει ακόμη και την ιδέα της αντίστασης, συκοφαντεί και στιγματίζει κοινωνικούς αγωνιστές. Χαρακτηριστικό και εξόφθαλμο παράδειγμα η δίωξη του εργάτη Γ. Σερίφη, ως μέλους της Ε.Ο. 17 Νοέμβρη. Ενός ανθρώπου με έντονη αντιδικτατορική δράση και πολύχρονη συμμετοχή στο μαζικό κίνημα. Το μήνυμα σαφές: για όσους δε σιωπούν, δε συναινούν, δε συμβιβάζονται, αλλά αμφισβητούν, διεκδικούν και αγωνίζονται, υπάρχουν ΟΡΙΑ. Εάν τα ξεπεράσουν, υπάρχει η συκοφαντία, η τρομοκράτηση, η καταστολή. ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΤΑ ΛΕΥΚΑ ΚΕΛΙΑ.
ενάντια στην ιστορική λήθη, |
||