Ψάχνοντας σε αρχεία και κατεστραμένες ηλεκτρονικές βάσεις δεδομένων, μεταξύ άλλων ανακτήθηκαν κι αυτές οι σημειώσεις.
Γράφτηκαν κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών του 2008 στη Μυτιλήνη, με σκοπό σχετικό με τα άμεσα καθήκοντα της στιγμής.
Για πρακτικούς λόγους ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν. Παρ' όλ' αυτά, έχουν ίσως την αξία τους.
Το κείμενο θα αποτελούνταν από:
- Στιγμές (κάποιας μορφής ημερολόγιο)
- Στιγμές κινούμενες (κάποιες συγκεκριμένες πτυχές των γεγονότων που έτρεχαν)
- Στιγμές απολιθωμένες (μια πιο θεωρητική προσέγγιση στα γεγονότα)
- Παράρτημα
Πέρα από τις Στιγμές και κάποιες από τις Στιγμές κινούμενες, τα υπόλοιπα υπάρχουν μόνο σε μορφή τίτλων.
Ζητήματα τα οποία τότε σκεφτόμουνα και θεωρούσα καλό να αναλύσω, πράγμα που δεν έγινε όταν έπρεπε και θα είχε πρακτική χρησιμότητα, οπότε έμειναν απλά στη μορφή τίτλων.
Στιγμές...
Η Ανοιχτή Συνέλευση μαθητών, φοιτητών, εργαζομένων & ανέργων Μυτιλήνης (από δω και πέρα Ανοιχτή Συνέλευση ή Συνέλευση), δημιουργήθηκε αυθόρμητα από όσους βρέθηκαν οργισμένοι στους δρόμους της Μυτιλήνης το βράδυ του Σαββάτου 6 Δεκέμβρη 2008, λίγο μετά την εν ψυχρό δολοφονία στα εξάρχεια του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό της αστικής ασφάλειας Κορκονέα.
Ακούγοντάς το στο ραδιόφωνο ή βλέποντας την είδηση στο internet, μετά από τηλεφωνήματα και sms, περί τα 100 άτομα βρέθηκαν αμήχανα στον χώρο του Αυτοδιαχειριζόμενου Κοινωνικού Χώρου της Κατάληψης στο Μπίνειο (από δω και πέρα Μπίνειο), συζητώντας την απάντηση που όλοι ήθελαν να δώσουν. Η οργισμένη πορεία στους δρόμους της πόλης, διπλασίασε τον όγκο της με όσους μάθαιναν εκείνη τη στιγμή το γεγονός και κατέληξε σε μια ανοργάνωτη επίθεση στο αστυνομικό τμήμα της Μυτιλήνης, σπάζοντας όσα μπατσοοχήματα βρέθηκαν εκεί. Η ξέχειλη οργή έσμπρωξε τους μπάτσους μέσα στο μέγαρό τους, ενώ η δική μας θολούρα από την οργή και τη θλίψη ήταν εν τέλει αυτό που μας εμπόδισε από την εισβολή στο τμήμα και τις απρόβλεπτες συνέπειες που αυτό θα μπορούσε να έχει. Η επιστροφή προς το χώρο του Μπινείου συνεχίστηκε με πορεία και κατέληξε σε μια πρόχειρη συνέλευση που έδωσε ραντεβού για το επόμενο πρωί.
Το πρωί της Κυριακής 7 Δεκέμβρη, βρίσκει περί τα 250 άτομα στην πλατεία Σαπφούς (την κεντρική πλατεία της πόλης) με οργισμένη μικροφωνική και τα πρώτα κείμενα για το γεγονός. Τα πηγαδάκια
δίνουν και παίρνουν με τον κόσμο να συζητάει για πράγματα που γρήγορα η πράξη θα έκανε παρελθόν. Σιγά σιγά εμφανίζονται και κάποιοι από τους οργανωμένους αριστερούς της πόλης, ενώ το ΚΚΕ έχει μαζεμένα τα μέλη της νεολαίας του στα γραφεία του κόμματος, απουσιάζοντας παντελώς από τα γεγονότα. Γρήγορα, η συγκέντρωση θα μετατραπεί σε νέα πορεία οργής, η οποία αγνοώντας τους μπάτσους θα κατευθυνθεί προς το υπουργείο Αιγαίου. Κατά τη διάρκειά της, ανοργάνωτος κόσμος θα σπάσει τράπεζες και κάμερες, το τελωνείο, την τουριστική αστυνομία και το υπουργείο, με την οργή να είναι και πάλι κυρίαρχη και να προσπαθεί να εκτονωθεί καταστρέφοντας ότι μπορούσε να συμβολίσει εκείνη τη στιγμή την εξουσία. Τα δημόσια κτήρια γεμίζουν συνθήματα, ενώ καίγονται ελληνικές σημαίες. Το τέλος της πορείας, βρίσκει και πάλι κόσμο να συζητά στο Μπίνειο, ψάχνοντας τη συνέχεια...
Στη συζήτηση της Κυριακής στο Μπίνειο, πάρθηκε μια απόφαση-σταθμός για την ιστορία του φοιτητικού κινήματος στη Μυτιλήνη, ενώ έκαναν την οργανωμένη τους εμφάνιση και οι τοπικές φοιτητικές δυνάμεις των αριστερών παρατάξεων. Με δεδομένη τη θέληση του κόσμου να συνεχίζει να βρίσκεται στους δρόμους και να ζητάει την όξυνση της απάντησης, μερίδα φοιτητών έβαλε το ζήτημα της άμεσης κατάληψης των χώρων του πανεπιστημίου στη πόλη. Η δυσκίνητη διαδικασία των Γενικών Συνελεύσεων των Συλλόγων που θα οδηγούσαν σε πιθανές αποφάσεις την ερχόμενη... Τετάρτη, καθώς και η επιτακτικότητα της κατάστασης, οδήγησε στην προσπέραση αυτών των διαδικασιών και στην απόφαση (με τις αντιρρήσεις των αριστερών παρατάξεων που λέγαμε...) για άμεση κατάληψη όλων των πανεπιστημιακών κτηρίων, ώστε να δοθεί η ευκαιρία σε όλους τους φοιτητές να βρεθούν στο δρόμο τις ερχόμενες μέρες. Την ίδια στιγμή, οι παρόντες εργαζόμενοι γνωρίζουν ότι οι αποφάσεις τους δεν μπορεί παρά να είναι ατομικές...
Το ίδιο βράδυ, καταλαμβάνονται οι τρεις σχολές του λόφου στο Ξενία καθώς και η διοίκηση. Τα πηγαδάκια είναι διαρκή ενώ γράφεται και νέο κείμενο για να μοιραστεί την επόμενη μέρα. Κόσμος αρχίζει να εκφράζει την ανάγκη του να επικοινωνήσει περισσότερο με την υπόλοιπη μυτιληναϊκή κοινωνία, η οποία προς το παρόν είναι σιωπηρή. Μέχρι το πρωί, και οι υπόλοιπες τρεις σχολές στο κέντρο της πόλης, έχουν καταληφθεί από τους οργισμένους...
Η Δευτέρα 8 Δεκέμβρη είναι μια ήσυχη μέρα... Στήνεται εκ νέου μικροφωνική στην αγορά της πόλης και μοιράζονται κείμενα, ενώ κουβέντες και συνελεύσεις γίνονται καθ' όλη τη διάρκεια της μέρας. Η χαώδης κατάσταση οδηγεί σε συνελεύσεις που αλληλοκαλύπτονται: συλλόγων, φοιτητικών καταλήψεων (φοιτητικών κατά σύμβαση, μιας και σε αυτές συμμετέχουν ανεξάρτητα από τη φοιτητική ή μη ιδιότητά τους όλοι οι εξοργισμένοι) και του Μπινείου. Οι συνελεύσεις των φοιτητικών καταλήψεων ελαφρώς πελαγωμένες, δίνουν τον χώρο στο Μπίνειο να οργανώσει – σε μεγάλο βαθμό – τις επόμενες κινήσεις. Στη συνέλευση του Μπινείου για πρώτη φορά από το Σάββατο εμφανίζεται ένας διαχωρισμός μεταξύ μετριοπαθούς και επιθετικού κομματιού, με το δεύτερο να επικρατεί. Αποφασίζεται το Μπίνειο να οργανώσει μια στοιχειώδη περιφρούρηση της αυριανής πορείας για τη κηδεία, στην οποία καλούσαν οι μαθητές. Ο Σύλλογος φοιτητών του τμήματος Επιστημών της Θάλασσας αποφασίζει την συμμετοχή του στην κατάληψη των φοιτητικών κτηρίων καθώς και τη συμμετοχή του στην αυριανή πορεία. Αντίστοιχες αποφάσεις παίρνονται και από άλλους συλλόγους.
Το απόγευμα της Τρίτης 9 Δεκέμβρη, μέρα της κηδείας του Γρηγορόπουλου, φέρνει τους μαθητές της Μυτιλήνης στο προσκήνιο. Στη συγκέντρωση που έχει καλέσει Πρωτοβουλία Μαθητών, εκτός από όλους εμάς που βρισκόμασταν τις προηγούμενες μέρες στους δρόμους και στις συνελεύσεις, συμμετέχουν όλα τα αριστερά κόμματα, οι φοιτητικοί σύλλογοι και σωματεία. Η συγκέντρωση στην πλατεία Σαπφούς, αριθμώντας περισσότερα από 1000 άτομα, ακολουθήθηκε από πορεία, στην κορυφή της οποίας βρισκόταν οι μαθητές, ακολουθούμενοι από εμάς και το σύλλογο φοιτητών του τμήματος Επιστημών της Θάλασσας, ενώ στη συνέχεια ήταν το ΚΚΕ και οι υπόλοιπες αριστερές παρατάξεις μαζί με φοιτητικούς συλλόγους. Η ογκοδέστατη πορεία διέσχισε τους κεντρικούς δρόμους της πόλης, με σκοπό την κατάληξη στο αστυνομικό τμήμα. Στο ύψος των κεντρικών λυκείων, υπήρξε διασπαστικός ελιγμός από το μπλοκ του ΚΚΕ που κατάφερε να παρασύρει τους αριστερούς και τους φοιτητικούς συλλόγους που ακολουθούσαν, επιστρέφοντας από την προκυμαία στην πλατεία Σαπφούς! Ο κύριος όγκος της πορείας ακολούθησε τη θέληση των μαθητών που οδήγησε στο αστυνομικό τμήμα. Η ρήψη αυγών και πετρών από τους μαθητές, ακολουθήθηκε από απόπειρα για έξοδο των μπάτσων, η οποία απαντήθηκε άμεσα από το δικό μας τμήμα της πορείας, στο οποίο είχαν χωθεί και οι πιο άγριοι από τους μαθητές. Ο συστηματικός και καταιγιστικός πετροπόλεμος προς τους μπάτσους, συνοδεύτηκε από σπάσιμο του τμήματος και απαντήθηκε πανικόβλητα με ρήψη δακρυγόνων και ασφυξιογόνων από τη πλευρά των μπάτσων. Αυτό διέλυσε την πορεία, η περιφρούρηση της οποίας δεν κατάφερε εν τέλει και πολλά, και οδήγησε στην προσαγωγή ενός μαθητή. Ενδεικτικό της πανικόβλητης απάντησης των μπάτσων, το γεγονός πως όταν έριξαν τα χημικά δεν φορούσαν ούτε οι ίδιοι μάσκες κι έτσι βρέθηκαν και οι ίδιοι εγκλωβισμένοι μέσα στο τμήμα με τα δακρυγόνα να τους έρχονται στη μάπα!
Η αποχώρηση της πορείας μετά τη ρήψη των χημικών, συνοδεύτηκε από τη σύλληψη ενός μαθητή. Μέχρι την ανασυγκρότησή μας και την επαναπροσέγγιση του τμήματος με στόχο, αυτή τη φορά, την απελευθέρωση του προσαχθέντα, παρέλασαν μπροστά από το τμήμα και οι φοιτητικοί σύλλογοι με τις υπόλοιπες (πλην ΚΚΕ) αριστερές παρατάξεις που διαπίστωσαν, όταν έφτασαν στη πλατεία Σαπφούς, ότι κάτι δεν πήγαινε καλά... Προσεγγίζοντας για δεύτερη φορά το τμήμα, αν και ουσιαστικά ανοργάνωτοι και πάλι, στήθηκε οδόφραγμα με φλεγόμενους κάδους και υπήρξε για αρκετή ώρα πετροπόλεμος, γκρεμίζοντας τοιχία και κομμάτια του δρόμου. Η πίεση της σύγκρουσης έφερε στελέχη της αριστεράς να επιδιώξουν τη συνδιαλλαγή με τους μπάτσους και εν τέλη, μετά την απελευθέρωση του προσαχθέντα χωρίς κατηγορίες, ο πετροπόλεμος αραίωσε και το μεγαλύτερο κομμάτι της πορείας συγκεντρώθηκε στο πανεπιστημιακό κτήριο της πρώην ΑΤΕ όπου και έγινε συνέλευση. Οι απόπειρες των αριστερών να διασπάσουν τη συνέλευση με ταυτόχρονο κάλεσμα σε άλλο κτήριο στέφθηκε από πλήρη αποτυχία, όπως όμως και η συνέλευση που βραχυκύκλωσε από την, ανήμπορη να εκφραστεί πρακτικά, οργή. Οι προτάσεις για επίθεση στο υπουργείο και για διάχυση του κόσμου σε ολόκληρη την πόλη, εν τέλη καταστάλθηκαν από την αδυναμία του κόσμου να εκφράσει με πράξη την συμφωνία ή την αποδοκιμασία του. Έτσι εν τέλει όλοι φύγαμε, περιμένοντας την αυριανή μέρα της απεργίας.
Η Τετάρτη 10 Δεκέμβρη ήταν, ως γνωστών, ημέρα απεργίας. Ακολουθώντας τη τακτική των ξεχωριστών συγκεντρώσεων που οι ομάδες και τα άτομα του αναρχικού χώρου επιλέγουν εδώ και κάποια χρόνια στη πόλη της Μυτιλήνης, πραγματοποιήθηκαν τρεις ξεχωριστές συγκεντρώσεις. Η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ με τον συνηθισμένο κόσμο του, η συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ που είχε για πρώτη φορά τόσο κόσμο και η δική μας συγκέντρωση που είχε περί τα 300 άτομα. Με σκοπό την προσέγγιση στους Μυτιληνιούς που ίσως δεν καταλάβαιναν τι συνέβαινε τις προηγούμενες μέρες, η συγκέντρωση μετατράπηκε σε πορεία που διέσχυσε το κέντρο της πόλης και τις πιο υποβαθμισμένες εργατικές συνοικίες του συνοικισμού και της επάνω σκάλας. Το μοίρασμα κειμένων από πόρτα σε πόρτα συνεχίστηκε για πολύ ώρα, μέχρι που η πορεία κατέληξε στο πανεπιστημιακό κτήριο Παπαρίσβα για τη διεξαγωγή νέας συνέλευσης. Εκεί βρισκόταν ήδη περί τους 10 φοιτητές των ΕΑΑΚ οι οποίοι πήραν μέρος στη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ και μας κάλεσαν να συμμετέχουμε στο συντονιστικό τους! Το γελοίον του πράγματος δεν άφηνε περιθώρια ούτε να το σκεφτούμε, μιας και ο κόσμος φυσιολογικότατα τους αγνόησε και προχώρησε στην συνηθισμένη μετά από κάθε δράση των τελευταίων ημερών του συνέλευση. Σ' αυτή τη συνέλευση, βλέποντας ίσως και ότι η κατάσταση κάπως αλλάζει, έγιναν και οι πρώτες κουβέντες που ξέφευγαν από τα καθαρά πρακτικά ζητήματα.
Την επόμενη Πέμπτη 11 Δεκέμβρη, γίνονται όλη τη μέρα συνελεύσεις σε συλλόγους και σε κατειλημμένα κτήρια, ενώ ετοιμάζεται βραδινή μικροφωνική στη πλατεία Σαπφούς. Το απόγευμα ξεκινάει με θέατρο δρόμου από τη θεατρική ομάδα “Πρόβα” του πανεπιστημίου, ενώ ακολουθεί βιντεοπροβολή με εικόνες από τα γεγονότα σε ολόκληρο το κόσμο. Η πλατεία για άλλη μια φορά είναι δική μας, ενώ η απόπειρα ΔΑΠιτών για σπάσιμο της κατάληψης στο Παπαρίσβα την ώρα που ο κόσμος βρισκόταν στο δρόμο, δεν έχει αίσιο τέλος... Η βραδινή συνέλευση αποφασίζει τη συμμετοχή, με ξεχωριστή προσυγκέντρωση, στο αυριανό κάλεσμα για πορεία των φοιτητικών συλλόγων.
Την Παρασκευή 12 Δεκέμβρη πραγματοποιήθηκε η πορεία που καλούσαν οι φοιτητικοί σύλλογοι. Η προσυγκέντρωσή μας συναντήθηκε με τη συγκέντρωση των φοιτητών στην πλατεία Σαπφούς, στην οποία αυτή τη φορά συμμετείχαν και οι φοιτητές του ΚΚΕ. Μετά από τη συνηθισμένη σε αυτές τις περιπτώσεις ανταλλαγή συνθημάτων περί αριστερών αφεντικών κλπ, πραγματοποιήθηκε πορεία περίπου 300 ατόμων στο κέντρο της πόλης, με τα κλασικά βαψίματα τραπεζών και σπασίματα καμερών, τις αφισοκολλήσεις και τα μοιράσματα κειμένων. Η κατάληξη ήταν στο Παπαρίσβα, όπου και ήταν προγραμματισμένη εκδήλωση, οργανωμένη από την ΠΚΣ, με ομιλητή τον καθηγητή του πανεπιστημίου και μέλος του ΚΚΕ, Στρ. Γεωργούλα.
Η εκδήλωση αυτή, ήταν αρκετά σημαντική μιας και για πρώτη φορά βρέθηκαν να κουβεντιάζουν σε ένα αμφιθέατρο όλες οι τάσεις που υπάρχουν στο φοιτητικό – και όχι μόνο - κίνημα στη Μυτιλήνη. Από το ΚΚΕ, που οργάνωνε την εκδήλωση, την ΚΟΕ, τα ΕΑΑΚ, μέχρι τους αναρχικούς και τους εντελώς ανένταχτους αριστερούς. Χάρη στην αυτοπειθαρχία όλων των συμμετεχόντων, κατάφερε να γίνει μια στοιχειώδη συζήτηση, κατά τη διάρκεια της οποίας φάνηκε η τεράστια υπεροχή της Συνέλευσής μας απέναντι σε όλες τις άλλες τάσεις. Ιδιαίτερα εντυπωσιακό και χαρακτηριστικό για την καθυστέρηση των ανακλαστικών του ΚΚΕ, μιας και η γραμμή δεν ήταν ξεκάθαρη εκείνη τη στιγμή για τα στελέχη της Μυτιλήνης, η αντιμετώπισή μας ξεκάθαρα σαν επαναστάτες και η αποδοχή του γεγονότος της εξέγερσης ως τέτοια και όχι όπως ήδη η Κανελλοπαράταξη προβοκατορολογούσε στην Αθήνα. Με μεγάλο μέρος της κουβέντας να αναλώνεται στο ζήτημα της κουκούλας και των σπασιμάτων, η τελική αντίληψη ήταν πως μιλάμε για διαφορετικές επιλογές και μόνο. Τέλος, ένα ζήτημα το οποίο μπήκε κάπως στην ουσία των επαναστατικών διαδικασιών, ήταν ο προβληματισμός πάνω στο κάλεσμα ή μη και με ποιόν τρόπο, αμέτοχων μέχρι τότε κομματιών της κοινωνίας (π.χ. Πανεπιστημιακών).
Το ξεκούραστο σαββατοκύριακο 13 & 14 Δεκέμβρη, βρήκε τους περισσότερους από μας σε συνελεύσεις και κουβέντες στις διάφορες καταλήψεις των πανεπιστημίων και σε live αλληλεγγύης που διοργανώνονται εκεί. Μετά τη πρώτη βδομάδα με το χρόνο που δεν έφτανε και ήταν πάντα γεμάτος, τώρα καθώς εμφανίζεται μια πρώτη χαλάρωση έρχονται στην επιφάνεια οι αλλοτριωμένες σκέψεις και φοβίες σχετικά με την ομοιογένεια και την ομοφωνία των ανθρώπων που βρέθηκαν στο δρόμο. Αντιρρήσεις και προβληματισμοί σε σχέση με τα συνθήματα ή τις σημαίες, φόβοι μήπως κάποιος καπελωθεί, απαισιοδοξίες σχετικά με τις πανεπιστημιακές καταλήψεις οι οποίες ήδη έχουν αλλάξει ρόλο και τις έχουν αναλάβει οι φοιτητικοί σύλλογοι. Ίσως τα πρώτα σημάδια του τέλους μιας εξέγερσης της οποίας υποκείμενα ήμασταν εμείς και την οποία όλοι θέλαμε να κρατήσουμε για πάντα.
Το κλίμα όμως δεν οδηγεί στη διάλυση! Η συνέχεια της εξέγερσης σε όλη τη χώρα συμβαδίζει με τη συνέχεια των δράσεών μας. Έτσι τη Δευτέρα 15 Δεκέμβρη με απόφαση της Συνέλευσης περί τα 70 άτομα επιχειρούν την κατάληψη του ραδιοφωνικού σταθμού ΕΡΑ Βορείου Αιγαίου. Η απόφασή μας να μη χρησιμοποιήσουμε σωματική βία, οδηγεί σε μερική αποτυχία το εγχείρημά μας, καθώς οι εργαζόμενοι στο σταθμό φαίνονται εντελώς άβουλοι και ο προϊστάμενος εμποδίζει το cd να παίξει το 25λεπτο μήνυμά μας, προτιμώντας να τραβήξει καλώδια που οδηγούν στη σιωπή τις συχνότητες της ΕΡΑ σε ολόκληρο το Βόρειο Αιγαίο για ολόκληρη την εβδομάδα! Κατά τη διάρκεια της δίωρης κατάληψης στα studio της ΕΡΑ, υπήρξε τηλεφωνική επικοινωνία με σταθμό στη Σάμο, όπου και διαβάστηκαν κείμενά μας. Ο κόσμος πυκνώνει και συνεχίζει με πορεία στην περιοχή της Χρυσομαλλούσας, μοιράζοντας κείμενα και αφισοκολλώντας. Ακολουθεί εισβολή στα studio τριών ιδιωτικών ραδιοφωνικών σταθμών που συστεγάζονται και στους οποίους μεταδίδεται τελικά το μήνυμά μας, ενώ την ίδια στιγμή από την ταράτσα του κτηρίου πετιούνται τρικάκια και ανταλλάσονται συνθήματα με τους μαθητές του δημοτικού σχολείου που βρίσκεται απέναντι. Μετά το τέλος της μετάδοσης, από τα studio του ενός εκ των σταθμών ερχόμαστε σε τηλεφωνική επικοινωνία και ζωντανή αναμετάδοση με αντίστοιχη κατάληψη που πραγματοποιείται στον Δημοτικό Σταθμό Ιωαννίνων.
Οι καταλήψεις των ραδιοφωνικών σταθμών, μας βοήθησαν να ανακτήσουμε και πάλι το θάρρος μας για να συνεχίσουμε τις επόμενες μέρες. Οι συνελεύσεις και οι μικροφωνικές είναι σχεδόν καθημερινές, μεταφέροντας στην καρδιά της πόλης τη δική μας απόπειρα ενημέρωσης πέρα από την προπαγάνδα των τηλεοράσεων. Σιγά σιγά οι καταλήψεις των σχολών αρχίζουν να σπάνε. Οι παρεμβάσεις με κείμενα και αφισοκολλήσεις συνεχίζονται μέχρι το τέλος του χρόνου παρόλο που μεγάλο μέρος του κόσμου – κυρίως των φοιτητών – φεύγει από το νησί. Οι κινητοποιήσεις για τη σφαγή στη Γάζα, μας βρίσκουν ουσιαστικά θεατές, συμμετέχοντας στο κάλεσμα της αριστεράς χωρίς κάποια ανάληψη πρωτοβουλίας. Αντίθετα, το ζήτημα της Κούνεβα μας κινητοποιεί άμεσα με όλους τους δυνατούς τρόπους. Με έναν απρόσμενα επεισοδιακό τρόπο, ξεκινάει η έκδοση της εφημερίδας Εξεγερμένα από πρωτοβουλία της Ανοιχτής Συνέλευσης. Το επόμενο δυναμικό μας ραντεβού στους δρόμους έρχεται μετά από κάλεσμα Πρωτοβουλίας Μαθητών για τις 9 Γενάρη. Η Συνέλευση στηρίζει το κάλεσμα και συμμετέχει στη συγκέντρωση που γίνεται στη πλατεία Σαπφούς. Ξεκινάει πορεία με επικεφαλείς τους μαθητές και περίπου 120 άτομα, η οποία διασχίζοντας δρόμους της πόλης καταλήγει στα δικαστήρια. Η φθορά των γιορτών αντισταθμίστηκε τόσο από την όρεξη και τη μαχητικότητα των μαθητών όσο και από την απρόσμενα μεγάλη συμμετοχή στην Συνέλευση της επομένης. Από κει και πέρα, η συνέχεια της ύπαρξης της Ανοιχτής Συνέλευσης είναι πια γεγονός αδιαμφισβήτητο και μπαίνουμε πια στο δύσκολο παιχνίδι της λειτουργίας σε συνθήκες σχετικής ηρεμίας. Όλα παίζονται...
Στιγμές κινούμενες...
Από το ανυπόγραφο στην θεσμοποίηση
Ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Συνέλευσης κατά τις πρώτες μέρες της, ήταν η έκδοση ανυπόγραφων κειμένων και καλεσμάτων. Προερχόμενο από το γεγονός του μαζέματος ετερόκλιτου κόσμου που βρισκόταν, ίσως, για πρώτη φορά μαζί, σε συνδυασμό με την αίσθηση ότι “εδώ όλοι πρέπει να βρίσκουν τους εαυτούς τους” και τη σκέψη ότι με αυτά που λέμε μιλάμε για ολόκληρη τη κοινωνία. Τα δύο πρώτα κείμενα βγήκαν αυθόρμητα χωρίς κάποια υπογραφή. Στη συνέχεια μέσα σε συνελεύσεις αυτό υποστηρίχθηκε με το ανωτέρο σκεπτικό. Έτσι, ο οποιοσδήποτε ήθελε να εκφράσει την οργή του με ένα κείμενο ή μια αφίσα, έφερνε έτοιμο αυτό που είχε κατά νου και αυτό μοιραζόταν στο δρόμο, ακόμη και χωρίς να έχει διαβαστεί από τη συνέλευση.
Σύντομα αυτό το σκεπτικό αναιρέθηκε από την, εκφρασμένη ή σιωπηρή, ανάγκη της πλειοψηφίας του κόσμου να αισθανθεί μεγαλύτερη ασφάλεια μέσα σε ένα συγκεκριμένο σχήμα. Έτσι, με ελάχιστους προβληματισμούς αναφορικά με τον κίνδυνο της θεσμοποίησης μιας διαδικασίας που προκύπτει αβίαστα και την διαδικασιολατρεία, κατά τη διάρκεια μιας συνηθισμένης συνέλευσης που γινόταν καθημερινά μετά από κάθε δράση και όχι μόνο, αποφασίστηκε η ονοματοθεσία της συνέλευσής μας και η υπογραφή, από εκεί και πέρα, των κειμένων της. Ταυτόχρονα, το σκεπτικό των ανυπόγραφων κειμένων, μεταφέρθηκε στα κείμενα που μπορούσε οποιοσδήποτε να βγάλει ατομικά με οποιαδήποτε υπογραφή αυτός επιθυμούσε, σαν να λέμε πρωτοβουλιακά. Στην ίδια συνέλευση, αποφασίστηκε και η δημιουργία ενός blog της Ανοιχτής Συνέλευσης στο internet.
Οι “γιορτές” & η επιθυμία της συνέχειας μετά τον Δεκέμβρη
Η λειτουργία της Συνέλευσης κατά τη διάρκεια των εξεγερτικών γεγονότων του Δεκέμβρη ήταν εντελώς αυθόρμητη. Από την αρχή, όταν καθημερινά γινόταν συνεχώς συνελεύσεις και οι δράσεις δεν άφηναν και πολύ χρόνο για πολύπλοκες σκέψεις, μέχρι και τις τελευταίες μέρες του χρόνου όταν ξαφνικά η πλειοψηφία του κόσμου εξαφανίστηκε για τις γιορτές. Μιλάμε για συνελεύσεις 100-120 ατόμων που λειτουργούσαν χωρίς δυσφορία και έχοντας πάντα μια ιδέα, κάτι προς άμεση απάντηση ή διεκπεραίωση. Με το που ήρθαν όμως οι γιορτές και η πλειοψηφία του κόσμου (φοιτητές & μαθητές κυρίως, αλλά όχι μόνο) αποχώρησε από τις διαδικασίες, εμφανίστηκαν οι προβληματισμοί για την συνέχεια της Συνέλευσης. Τις “μέρες της μοναξιάς” οι εναπομείναντες προσπάθησαν να συνεχίσουν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην πόλη με μικροφωνικές και μοιράσματα κειμένων, μέχρι και την πρωτοχρονιά. Ο προβληματισμός ήταν διάχυτος σε όλες τις μικροκουβέντες, ενώ δεν έγινε για πολλές μέρες καμία Συνέλευση, αφού είχε ήδη καθοριστεί η επόμενη για τις 13 του Γενάρη! Έτσι, για 15 με 20 μέρες όσοι βρίσκονταν στους δρόμους της πόλης, βρέθηκαν παγιδευμένοι στις συλλογικές αποφάσεις της Συνέλευσης και λειτούργησαν πρωτοβουλιακά. Η επιθυμία για συνέχεια συνυπήρχε με τον προβληματισμό του πώς συνεχίζουμε. Ανάμεσα στις σκέψεις, η ιδέα του να έρθουν έτοιμα πράγματα που θα βάλουν τον κόσμο όταν επιστρέψει σε δράσεις ήταν αυτή που κυριάρχησε σε μεγάλη μερίδα όσων πέρασαν αυτές τις μέρες στη Μυτιλήνη. Δυστυχώς η πραγματικότητα είχε διαφορετική άποψη... Η συμμετοχή όσων ήταν στη πόλη σε δράσεις και κουβέντες σε συνδυασμό με την απουσία των υπόλοιπων, δημιούργησε ανάμεσά τους ένα χάσμα που φανερώθηκε στη πρώτη Συνέλευση μετά τον Δεκέμβρη. Παρόλο που η προσέλευση του κόσμου ήταν απρόσμενα μεγάλη και περιλάμβανε και κόσμο που δεν είχε εμφανιστεί σε Συνελεύσεις καθ' όλη τη διάρκεια του Δεκέμβρη, η κουβέντα κινήθηκε σε αδιέξοδους δρόμους εσωτερισμού που θα την κυνηγούσε κάθε στιγμή από εκεί και πέρα. Οι προτάσεις, ατελώς προετοιμασμένες είναι η αλήθεια, χάθηκαν μέσα σε υπαρξιακά ερωτήματα, που
είχαν όμως απαντηθεί από την ίδια την παρουσία του κόσμου στη Συνέλευση! Έτσι, αν εξαιρέσουμε την υιοθέτηση της έκδοσης των Εξεγερμένων, οι κινητοποιήσεις της Συνέλευσης μπήκαν σε μια δυσκίνητη ρότα κουβεντών χωρίς σκοπό και σημασία. Η διαπάλη για τη σημασία του Δεκέμβρη μεταξύ του “δεν έγινε και τίποτα” και του “όλα άλλαξαν”, έγινε η κυρίαρχη με διάφορους τρόπους στο σύνολο σχεδόν των διεργασιών της Συνέλευσης. Και μετά, λοιπόν, τι;
Για τα μέσα πληροφόρησης & τα Εξεγερμένα
Η πρόταση για την έκδοση εφημερίδας της Συνέλευσης ερχόταν και ξαναερχόταν τις 2-3 τελευταίες συνελεύσεις πριν τις γιορτές, πακέτο με ένα φιλόδοξο πλάνο για ραδιοφωνικό σταθμό της Συνέλευσης και indymedia Αιγαίου. Αν και η σημαντικότητα των μέσων επικοινωνίας φαινόταν να έχει γίνει κατανοητή από το σύνολο της Συνέλευσης, η πρόταση δεν έγινε αντικείμενο σοβαρής σκέψης κι έτσι έμεινε απλά σαν μια ιδέα. Μετά το σταμάτημα των Συνελεύσεων στο τέλος του Δεκέμβρη, τις “γιορτές”, μια μερίδα όσων είχαν απομείνει στο νησί, επιχείρησε την έκδοση ενός δοκιμαστικού φύλλου εφημερίδας, με τίτλο Εξεγερμένα. Η έκδοση έγινε από τη μία λόγω της θέλησης για διάχυση του λόγου πάνω στα ζητήματα της επικαιρότητας και από την άλλη της σκέψης για δημιουργία ενός φύλλου που θα αγκαλιαζόταν από το σύνολο της Συνέλευσης και θα ήταν χώρος έκφρασης όλων των τάσεων που συνευρίσκονταν μέσα σε αυτή. Σκοπός της πρωτοβουλίας ήταν η επόμενη Συνέλευσης να κάνει επιτέλους το βήμα να πει “ναι, εντάξει, φύγαμε από τα λόγια, βγάζουμε την εφημερίδα!” Το φύλλο αυτό, με αριθμό μηδέν, δεν κυκλοφόρησε ποτέ πέρα από το εσωτερικό της Συνέλευσης και οδήγησε σε συγκρούσεις. Έτσι, υπήρξαν δύο ειδών αντιδράσεις. Από τη μία, μια ψυχαναγκαστικού τύπου αντίδραση φόβου πως ίσως μια πρωτοβουλιακή έκδοση αποξένωνε κάποιον κόσμο που συμμετείχε στη Συνέλευση, αν δεν του άρεσε το φύλλο, αντίδραση, δηλαδή, εκπροσώπησης, και από την άλλη μια ακατανόητη αντίδραση άμεσης αίσθησης καταστροφής των σχέσεων που είχαν δημιουργηθεί μέσα στη Συνέλευση! Μέσα από προσωπικές κουβέντες, οι σκόπελοι αυτοί ξεπεράστηκαν κι έτσι τις πρώτες μέρες του Γενάρη, μια Συνέλευση που προέκυψε πρωτοβουλιακά από περίπου 20 άτομα που βρισκόταν στο νησί, έγινε η έκδοση του φύλλου υπ' αριθμό ένα (1), ως έκδοση πρωτοβουλίας μέσα από την Ανοιχτή Συνέλευση.
Η επόμενη προγραμματισμένη Ανοιχτή Συνέλευση (προγραμματισμένη από τα τέλη του Δεκέμβρη!) που έγινε στις 13 Γενάρη, υιοθέτησε την έκδοση της εφημερίδας, η οποία αποφασίστηκε πως εκδίδεται από την ίδια τη Συνέλευση, ενώ καθορίστηκε και ανοιχτή συνάντηση ομάδας εργασίας για την εφημερίδα. Η συνάντηση της ομάδας εργασίας κατέληξε σε μία πρόταση λειτουργίας της εφημερίδας, η οποία και έγινε δεκτή από τη Συνέλευση. Έτσι, καθορίστηκε ότι η εφημερίδα είναι ανοιχτή για όλους όσους συμμετέχουν στη Συνέλευση. Σε αυτήν μπορεί να γράψει όποιος θέλει για ότι θέλει και θα υπογράφει αυτό του το άρθρο, ενώ το editorial θα έπρεπε να είναι κείμενο κοινά συμφωνημένο από την ίδια τη Συνέλευση. Επιπλέον, προτάθηκαν κάποιες σταθερές θεματικές, τις οποίες ανέλαβαν να συντονίζουν όσοι εκδήλωσαν ενδιαφέρον. Έτσι, το δεύτερο φύλλο της εφημερίδας, ενέπλεξε δειλά-δειλά κι ανθρώπους που δεν είχαν ασχοληθεί εξ αρχής με τη συγγραφή κειμένων και οδήγησε, παρά τις τεχνικές δυσκολίες, σε μια πολύ καλύτερη από τη προηγούμενη έκδοση, που προσπαθούσε να είναι πολυφωνική, όπως και η Συνέλευση. Το μοίρασμα του δεύτερου φύλλου επιχειρήθηκε να είναι πιο στοχευμένο από του πρώτου. Έτσι πέρα από το συνηθισμένο μοίρασμα με μικροφωνική στην αγορά, έγιναν μοιράσματα στο νοσοκομείο, στον ΟΑΕΔ, σε εργαζόμενους των super market, στο ταχυδρομείο, σε βιβλιοπωλεία, στο πανεπιστήμιο και βέβαια σε κάθε κινητοποίηση που πραγματοποιούνταν στη πόλη.
Η πελαγωμένη λειτουργία της Συνέλευσης στο χρονικό διάστημα που ακολούθησε, έφερε μια κρίση και στην εφημερίδα. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δεν υπήρχαν άρθρα και η έκδοση του τρίτου φύλλου φαινόταν αμφίβολη. Προς έκπληξη, όμως, όσων ασχολήθηκαν με τα προηγούμενα φύλλα, μέσα σε δύο μέρες, ήρθαν και πάλι άρθρα από ανθρώπους που πρώτη φορά εκφραζόταν γραπτά κι έτσι ένα τρίτο φύλλο εμφανίστηκε πριν την έκδοσή του στη Συνέλευση. Η εκδήλωση διαφωνιών σε σχέση με τη δημοσίευση ή μη ενός άρθρου, οδήγησε σε μια κουβέντα, η οποία φανέρωσε πολλές αντιθέσεις και τελικά κατέληξε πιθανότατα στη μη έκδοση νέου φύλλου.
(Συνεχίζεται...)
Τσαμάκια
Κάμερες
Τράπεζες
ΥΠΠΟ
Κουβέντα Γεωργούλα
Υπόθεση Κούνεβα
Οι καταλήψεις των σχολών
Η ύπαιθρος & τα χωριά
Η κουβέντα για την κατάληψη του Εργατικού Κέντρου
Προςφυγή, ήρθαμε από το πουθενά...
Οι κινητοποιήσεις για τη Γάζα
Μπαλάσκας
Η χρήση του blog
Το τέλος
Στιγμές απολιθωμένες...
Από την βιωματική αμεσότητα, στην θεαματική πολιτική ή από την επανάσταση στο θέαμα
Η διαρκής σύγχυση μεταξύ κλειστού & ανοιχτού χαρακτήρα, μεταξύ συνέλευσης & ομάδας
Επιστημονισμός; (ή, ας μάθουμε κανένα στοιχείο παραπάνω...)
Μορφή χωρίς περιεχόμενο;
Αρκετά παίξαμε, ας δούμε και τον Λένιν τώρα;
Κοινωνικό & Πολιτικό
Το ζήτημα της εξουσίας
Το ζήτημα του φόβου και της σιωπής: Ποιος μιλάει; Ψυχιατρική, Ανάθεση
Εκτιμήσεις... Εξ αρχής υποτίμηση ή πετάμε στα σύννεφα;
Ο φετιχισμός της συνέλευσης & η εικονολατρεία των συλλογικών διαδικασιών
Ο ρόλος των οργανωμένων ομάδων και της έλλειψής τους
Περί πανεπιστημίου
Το ζήτημα των ξεχωριστών συγκεντρώσεων
Η αίσθηση ύπαρξης ενός ενιαίου κινήματος χωρίς σκοπό
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Για τη Ρωσία & τα Σοβιέτ
Για το ένοπλο